γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Όποιος κατόρθωσε να παρακολουθήσει τελικά τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο -δίνοντας τόπο στην οργή που προκάλεσε η ΕΡΤ που όλο και περισσότερο “φέρνει” της ΥΕΝΕΔ- το πρώτο που θα διαπίστωσε είναι η αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμός, η αλληλεγγύη που επέδειξαν οι αθλητές και οι αθλήτριες, μαύροι-ες, άσπροι-ες, κίτρινοι-ες και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Μόνο κάποια πράσινα από το μίσος ανθρωπάκια που μαζεύτηκαν να γιορτάσουν την εκφυλισμένη δημοκρατία τους στις 24 του Ιούλη στο Προεδρικό Μέγαρο, συνεχίζουν να υπηρετούν τα ιδανικά ενός ναζιστικού τύπου φυλετικού ρατσισμού.
“...Για πρώτη φορά -διαπίστωνε πριν μερικούς μήνες ο μεταφασίστας Βορίδης- διαμορφώνονται όροι ανατροπής της ηγεμονίας της Αριστεράς, εμπέδωσης της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς και να κρατήσει όχι απλώς την κυβέρνηση αλλά τις ιδέες μας κυρίαρχες στην Ελλάδα. Αυτό γίνεται τώρα μετά από 40 χρόνια. Αυτό είναι που αλλάζει...”!!!
Ως “40χρονη ηγεμονία της Αριστεράς” εννοεί ασφαλώς την περίοδο που την είπανε “Μεταπολίτευση” -μια ερμαφρόδιτη κατάσταση πραγμάτων κατά την οποία ο νεοφιλελευθερισμός, ο οικονομικός φασισμός των “αγορών”, που στην Ελλάδα εκφράζουν ο ΣΕΒ και οι Τράπεζες, καθυπόταξε όλα τα πολιτικά κόμματα: τόσο αυτά που μιλούν για εκδοχές της “κανονικότητας” όσο και τα άλλα που “αναχωρούν” κανονικότατα.
Στη μη βράβευση του διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλου αναγνωρίζεις την “...εμπέδωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς”.
“...Ο Ιάσονας -γράφει η Αν. Καβαδία στην “ΕΠΟΧΗ” 31/7- βρέθηκε στο στόχαστρο όχι για τις πράξεις του αλλά για τις απόψεις του...”, ίσως λαθεμένα μια και η πράξη της διάσωσης έχει ήδη ποινικοποιηθεί.
Ο μεταφασίστας βουλευτής της ΝΔ Μπογδάνος ως πορτιέρης στο Μέγαρο της Προεδρίας δεν άφησε τον διασώστη να περάσει.
“...Ο Μπογδάνος απέναντι στον Ιάσονα. -γράφει ο Ι.Σ. Καριώτης στο “Doc” 1/8-. Το Μαξίμου, η Προεδρία, το ΥΠΕΞ, οι άδειες τουαλέτες της δεξίωσης για τη δημοκρατία, τα ΜΜΕ του ζόφου με τον Μπογδάνο. Με το μίσος που μεταλλάσσεται χύδην σε πολιτική και με την πολιτική που μεταλλάσσεται χύδην σε μίσος.
Ένας από τους θιασώτες της το έγραψε καθαρά: το κράτος παρασημοφορεί εκείνους που σκοτώνουν ξένους, όχι εκείνους που σώζουν ξένους.
Τι άλλες αποδείξεις θέλετε ότι ο Μπογδάνος είναι η δημοκρατία μας, όπως την έχουν καταντήσει;
Κι εκείνος που σώζει ζωές αδιαφορώντας για χρώμα, θρησκεία και φυλή, και δηλώνοντας τη δική του -τη δική μας, την ανθρώπινη- αλήθεια είναι ο εχθρός της δημοκρατίας μας; Όπως την έχουν καταντήσει;
Αν επρόκειτο συνεπώς για τον Μπογδάνο ως πρόσωπο, ιδέες, ήθος, ομορφιά απέξω και από μέσα θα αρκούσε να τραβήξουμε το καζανάκι πιάνοντας τη μύτη μας.
Ένας βουλευτής που αξίζει σε όσους τον ψηφίζουν. Αλλά όλοι εκείνοι, οι μαιευτήρες της μετάλλαξης, που χρησιμοποιούν τον Μπογδάνο ως μαμή και εμβρυουλκό του κακού, και επιβάλουν τον μπογδανισμό ως κουλτούρα της εξουσίας, έχουν και πρέπει να έχουν την αμέριστη προσοχή μας.
Όσων τουλάχιστον αντιστέκονται, επιμένουν, οραματίζονται, θέλουν μια δημοκρατία του Ιάσονα. Και απεχθάνονται τη δυστοπία της δημοκρατίας του Μπογδάνου...”.
Πολλοί παρακολουθήσαμε αυτό το χάος ανάμεσα στους δύο κόσμους. Από τη μία, μια απονεκρωμένη δημοκρατία που γιορτάζει τον εαυτό της, σε διαρκή απόκλιση από τον εαυτό αυτό είτε με τα εγκλήματα στα σύνορα, είτε μέσα από τη διαχείριση της πανδημίας.
Και από την άλλη, τον κόσμο των ανθρώπων σαν τον Ιάσονα.
Των ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή ως αφηρημένη στατιστική, αλλά ως μια επείγουσα ανάγκη για συμμετοχή και αλληλεγγύη, των έμπρακτων ανθρώπων που δεν μπορούν να αρκεστούν απλώς στο ορθό της άποψής τους αλλά θα δεσμευτούν στην προσπάθεια, που μας δείχνουν πως κανείς δεν είναι αδύναμος αρκεί να προσπεράσει το σύνορο του ενικού εαυτού.
Είναι οι οδοιπόροι του πληθυντικού, απέναντι στους ασθενείς θεσμούς και τις ασθενείς δημοκρατίες.
Αυτοί που μας υπενθυμίζουν τελικά το τι σημαίνει θάνατος. Και μαζί πως η δική μας στάση είναι κάτι που μπορεί να το αλλάξει.
Το ίδιο το συμβάν μας δείχνει πως αυτό που έχει επικρατήσει συντριπτικά στην κυβέρνηση είναι η πολιτική του ρατσισμού, των παράνομων επαναπροωθήσεων (στον πάτο του Αιγαίου) και της απανθρωπιάς.
Οι μέρες που θα ξημερώσουν -γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης στην “ΕΠΟΧΗ” 31/7- δεν θα είναι απλώς μέρες που ζητούν την άποψή μας. Είναι μέρες που θα απαιτήσουν την άμεση εμπλοκή μας.
Μέρες αποφάσεων και μέρες ζωών. Μέρες που θα καθορίσουν το πώς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και πώς τους άλλους.
Είναι μέρες απόφασης...
“...Τελικά, το παράδοξο θα ήταν να με βραβεύσουν, όχι να μην με βραβεύσουν γιατί αυτό που κάνουμε εμείς έχει πολύ έντονο πολιτικό χαρακτήρα δυστυχώς, αφού έχουμε φτάσει στο σημείο η διάσωση ζωών στη θάλασσα να έχει γίνει πολιτική πράξη. -υποστηρίζει ο Ιάσονας σε συνέντευξη στην “ΑΥΓΗ” 1/8- Εμείς βγάζουμε ανθρώπους από το νερό γιατί τα επίσημα κράτη αρνούνται να το κάνουν...
...Η Ευρώπη χρηματοδοτεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας... Η Frontex παραπέμπεται σε μια ιστορική δίκη στο δικαστήριο της Ε.Ε για επαναπροωθήσεις στα ελληνικά νερά.
Η Ελλάδα δεν τολμά να μιλήσει, αλλά η δίκη της Frontex ξεκίνησε. Έχουμε πέντε υποθέσεις κατά της Ελλάδας στο δικαστήριο του Στρασβούργου και μία στο δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από την Ελλάδα...”.
Τα παράδοξα και τα αντιφατικά δεν συμβαίνουν μόνο στη θάλασσα. Πάρτε για παράδειγμα αυτό που όλοι είδαμε στη φωτιά της Βαρυμπόμπης: είδαμε τους, κατά γενική ομολογία, ήρωες πυροσβέστες, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το μέτωπο όπου οι φλόγες κατάκαιγαν κατοικίες, να “επιχειρούν” σπρώχνοντας με τις αρβύλες τους το χώμα για να σβήσουν μικροφωτιές στα ξερόχορτα και αναρωτηθήκαμε τι μετέτρεψε αυτούς τους αναγνωρισμένους ήρωες σε “γιαλαντζί ντολμαδάκια”.
Μάλλον πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας ελλειμματικής φυσικής και πολιτικής ηγεσίας.
Ιδιαίτερα για την κατάντια της φυσικής ηγεσίας φταίει ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ! Διότι, τους Διευθυντές και τους Υπαρχηγούς του Πυροσβεστικού Σώματος που είχαν κρυφτεί αφήνοντας να καούν άνθρωποι στο Μάτι ποντάροντας ότι ο αναμενόμενος καταλογισμός ευθυνών θα τους άνοιγε τον δρόμο προς το “Αρχηγοιλύκοι” (βλ: “θασιακή” 2/3/21), η κυβέρνηση “Πρώτη φορά Αριστερά” τους έδιωξε απλά από το Σώμα -δίνοντας έτσι την ευκαιρία στη ΝΔ του μεταφασίστα Κούλη να τους επαναφέρει αναβαθμίζοντάς τους- ενώ θα έπρεπε να τους παραδώσει στη Δικαιοσύνη που εκείνες τις ώρες έτυχε “να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου” οπότε και δεν αντελήφθην ουδέν.
Βέβαια, όταν ο Χαρδαλιάς συγχαίρει τον Πατούλη, και τους δύο ο Χρυσοχοϊδης, και τους τρεις ο Κούλης ως βιοεξουσιαστής Πρωθυπουργός, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι μας κοροϊδεύουν.
Όταν αυτοί ορκίζονται πως πρώτο μέλημά τους είναι να σώσουν ανθρώπινες ζωές, λένε ψέματα: απόδειξη οι πνιγμοί από τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, απόδειξη το πώς συνεχίζουν να διαχειρίζονται την πανδημία, και τους εν δυνάμει νεκρούς.
Κι αν, ευτυχώς, δεν υπάρχουν θύματα αυτό οφείλεται στο ότι δεν εμπιστευόμαστε ούτε την “ανεμελιά” της ηγεσίας του Πυρ. Σώματος, ούτε την “ανεμελιά” του Κούλη, χαρακτηριστικό κι αυτή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς.
