γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Όταν ο πληθυσμός της επικράτειας δεν έχει καν τη δυνατότητα απλώς να αναπαραχθεί. Οι γεννήσεις έχουν πάρει τον κατήφορο και οι θάνατοι τον ανήφορο -ιδιαίτερα όσοι έχουν χαρακτηριστικά “παράπλευρων απωλειών” της θανατοπολιτικής που εφαρμόζει επάνω μας η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των “οικονομικών δολοφόνων”.
Όταν πίσω από τα δημογραφικά στοιχεία κραυγάζει η στατιστική της εξαθλίωσης: 20% του πληθυσμού στη φτώχεια, 18% στο κατώφλι της και όσους βρίσκονται λίγο πάνω, τους ρουφάει σαν δίνη η καθημερινή πάλη, με δύο και τρεις δουλειές, για την απλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμής τους.
Όταν αντιμετωπίζουν αυτό τον κόσμο με κυνισμό, ναζιστικού τύπου, προσπαθώντας να τους περάσουν την ιδέα ότι το φάρμακο είναι η αύξηση του ΑΕΠ και τους συνιστούν υπομονή και πίστη στη νεοφιλελεύθερη-νεοναζιστική πολιτική της λιτότητας που επιβάλλει η Οικονομία της Αγοράς που ζωοδοτείται από την έκρηξη των “φυσιολογικών” οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων -δήλωση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη(!).
Όταν διαβεβαιώνει ο ίδιος τον κόσμο που πνίγεται ότι “...θα ξαναπνιγείς...” και καθησυχάζει τον κόσμο που καίγεται ότι “...κάθε χρόνο θα καίγεσαι...”.
Όταν τον ρημάζει η ακρίβεια, ο πληθωρισμός της απληστίας (Greedflation την είπανε) και τον φοβερίζει πως “...δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι' αυτό...”.
Όταν τον συμβουλεύουν να μην απαιτεί τίποτα περισσότερο, τίποτα καλύτερο και να μην προσπαθεί να διευρύνει τα όρια των κοινωνικών οριζόντων. Να μην αγωνιά πώς θα ζήσουν καλύτερα τα παιδιά του. Καλύτερα να μην έχει παιδιά.
Όταν τον ποτίζουν με την ιδεολογία της μηδενικής προσδοκίας, την ίδια στιγμή, -γράφει ο Χ. Γεωργούλας στην “ΕΠΟΧΗ” 7/10: “... ακούμε τα ίδια από φωνές, κατά τεκμήριο μαχητό, προοδευτικές.
Μεθερμηνεύοντας τη σκέψη Κασσελάκη, καθηγητές της Ιστορίας αναλαμβάνουν να την ξαναγράψουν. Τον τσιτάρουν: “...Ζούμε σε καπιταλισμό (υποστηρίζει ο Κασσελάκης σε συνέντευξή του στις ΗΠΑ).
Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το θέμα είναι να υπάρχουν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Σε αυτό πάσχει η Ελλάδα, στην οποία δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός...”.
Και εξυμνούν τον πολιτικό προγραμματισμό του. Κατόπιν σχολιάζουν: “...Οι Έλληνες ριζοσπάστες και τις δύο φορές που σχημάτισαν κυβέρνηση (σ.σ. 1981, 2015), γνώρισαν τα σκληρά όρια που δεν μπορούσαν να υπερβούν...”, γράφει ο Αντώνης Λιάκος στο “ΒΗΜΑ” 1/10/23.
Αρκεστείτε, λοιπόν, -συνεχίζει ο Γεωργούλας- στον “υγιή ανταγωνισμό” κι αφήστε τους ριζοσπαστισμούς. Αυτό είναι το μάθημα Ιστορίας που δεχόμαστε -με έντονα στοιχεία πλαστογραφίας...”. Πού ακριβώς εντοπίζονται “στοιχεία πλαστογραφίας της Ιστορίας” στο άρθρο του Λιάκου που τιτλοφόρησε “Ποια ιστορία θα μας πει;”.
Το πρώτο που αντιλαμβάνεται κανείς διαβάζοντας το άρθρο του κ. Καθηγητή Ιστορίας είναι πως κι αυτός κάνει το γνωστό πολιτικάντικο λάθος και βάζει το κάρο (ΣΥΡΙΖΑ) μπροστά από το άλογο (κίνημα). Υποβαθμίζει το κίνημα της Κοινωνικής Αριστεράς το οποίο αναφέρει ως “...εσωτερικό δίκαιο θυμό...” που “...καλώς επιχείρησε την υπέρβασή του το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ...”.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι οι αιτίες των ηττών που είναι εκείνες των νικών, ούτε οι “τετράγωνες ρόδες του κάρου” αλλά το σημείο όπου “...Οι έλληνες ριζοσπάστες... γνώρισαν τα σκληρά όρια που δεν μπορούσαν να υπερβούν...”.
Νομίζω πως διαφέρει κομματάκι αυτό το “δεν μπορούσαν να υπερβούν” με αυτό που αντιλαμβάνεται η αφεντομουτσουνάρα μου ως “δεν τους άφησαν -ιδιαίτερα το 2015- να υπερβούν” -ίσως σε αυτό το σημείο εντοπίζεται κάποιου είδους “πλαστογραφία της Ιστορίας”.
“...Η λέξη που περιγράφει αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο είναι ο “νεοφιλελευθερισμός” -γράφει ο δημοσιογράφος/συγγραφέας Πωλ Μέισον στο καταπληκτικό βιβλίο του “Καθαρό, Λαμπρό, Μέλλον.
Μια ριζοσπαστική υπεράσπιση του Ανθρώπινου Είδους”2020- ο οποίος ακυρώνοντας την οικονομική συμφωνία ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία ανάγκασε εκατομμύρια ανθρώπους να υιοθετήσουν μια νέα εικόνα του εαυτού τους...
Ο νέος τρόπος σκέψης επιβλήθηκε μέσω τιμωρητικών ενεργειών περίπου όπως ένας σκληροτράχηλος εκπαιδευτής σκύλων (θυμίζει τον Παβλοφ) χρησιμοποιεί τη βία. Κάθε κροτάλιασμα του μαστιγίου είχε σκοπό να δώσει σε εκατομμύρια ανθρώπους ένα μάθημα...
Η πρώτη βουρδουλιά έπεσε μέσω της νομισματικής πολιτικής. Τόσο η Θάτσερ όσο και ο Ρίγκαν -αφού είχε προηγηθεί το πείραμα της Σχολής του Σικάγου του Φρίντμαν στη Χιλή με τη δικτατορία Πινοσέτ...
Αυτό μας δίδαξε το Μάθημα υπ' αριθμόν 1: Στην οικονομική πολιτική ο άνθρωπος δεν μετράει πια… Το επόμενο κροτάλιασμα του μαστιγίου ήταν ενάντια στη Γαλλία που το 1981 είχε εκλέξει μια κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλιστών και κομμουνιστών με επικεφαλής τον Φρ. Μιτεράν.
Ο Μιτεράν υποσχέθηκε να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό: Προσέλαβε 200.000 δημόσιους υπαλλήλους, αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 39% και εθνικοποίησε 12 βιομηχανικούς ομίλους, καθώς και 36 Τράπεζες.
Ως αντίδραση, τους πρώτους 3 μήνες της νέας κυβέρνησης κεφάλαια ύψους του 2% του γαλλικού ΑΕΠ εγκατέλειψαν τη χώρα. Ακολούθησαν 3 απότομες υποτιμήσεις του φράγκου έναντι του γερμανικού μάρκου, ενώ η τελευταία, τον Μάρτιο του 1983, ανάγκασε τον Μιτεράν να εγκαταλείψει την καθοδηγούμενη από το κράτος ανάπτυξη και να υιοθετήσει την πολιτική της λιτότητας.
Κατ' ουσίαν η κυβέρνηση του Μιτεράν αναγκάστηκε να κάνει κατάληψη στην ίδια τη χώρα τους προς όφελος μιας ξένης δύναμης, δηλαδή των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών αγορών.
Αν και η Θάτσερ ήταν αυτή που είπε “Δεν υπάρχει Εναλλακτική” (το δόγμα ΤΙΝΑ), το δράμα της Γαλλίας ήταν αυτό που μας δίδαξε το Μάθημα υπ' αριθμόν 2: Οι αριστερές εναλλακτικές στο νεοφιλελευθερισμό πάντα θα αποτυγχάνουν επειδή πάντα οι χρηματοοικονομικές αγορές θα τους σαμποτάρουν...”.
Στη συνέχεια ο Μέισον παρουσιάζει άλλα 3 μαθήματα με πρωταγωνιστή το ΔΝΤ για να καταλήξει: “...Όμως το ουσιαστικό επίτευγμά του ήταν οι αλλαγές που επέφερε στον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι άνθρωποι...”.
Τα “Μαθήματα” λοιπόν, που μας δίδαξε διά της βίας ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκονται σε αντίθεση με τις αναλύσεις του Καθηγητού Ιστορίας Αντώνη Λιάκου ή, μήπως, έχουμε να κάνουμε με συνειδητή πλαστογραφία;
Όπως και να 'χει, “...Μέσα από την ίδια την ανάπτυξή της -γράφει ο Χέρμπερτ Μαρκούζε στο μοναδικό “Μονοδιάστατο Άνθρωπο”- η Διαλεκτική σκέψη κατανοεί τον διαλεκτικό χαρακτήρα των αντιθέσεων και τη διαδικασία των παρεμβάσεών τους σαν ιστορική διάσταση -το δυνατό να γίνει, σαν μια ιστορική δυνατότητα, η πραγματοποίησή του σαν ένα ιστορικό γεγονός.
Αν μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο της ενεργειακής ορθολογικότητας (νεοφιλελευθερισμός) καταργηθεί αυτή η διάσταση, τότε ταυτόχρονα καταργείται η ιστορία και δεν πρόκειται για ένα γεγονός καθολικότητας αλλά για γεγονός πολιτικό...
Μέσα σε αυτό το σύνολο, εκείνο που προπάντων αποδιώχνεται και λησμονιέται είναι η ιστορική πραγματικότητα -η φρίκη απέναντι στον φασισμό (ναζισμό), η ιδέα του σοσιαλισμού, οι θεμελιακές συνθήκες της δημοκρατίας, το περιεχόμενο της ελευθερίας...”.
Επομένως, όταν καταργείται το ίδιο το παρελθόν της κοινωνίας και όταν αμφισβητείται το παρόν της, πώς θα σχεδιάσεις προγραμματικά το μέλλον της;
Έτσι, στο πλαίσιο της ορθολογικότητας του νεοναζισμού δεν είναι το “σύνδρομο της Στοκχόλμης”, ούτε κάποιος “Μαγεμένος Αυλός” που κάνει τους ανθρώπους να τρέχουν πίσω από τους “οικονομικούς δολοφόνους” τους στις εκλογές. Απλά, είναι η ναζιστική αντι-ιστορική σκέψη.
