γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Σε αυτόν τον περίεργο πόλεμο είναι τα αληθειοφόρα συμβάντα που δημιούργησαν μια ασπίδα γύρω από την αλήθεια ώστε να μη σκοτωθεί, ως συνήθως, πρώτη -μια αλήθεια σε κομμάτια τα οποία εντοπίζονται και καταγράφονται από τη δημοσιογραφία εκείνη που τιμά το λειτούργημα ως αγκωνάρι της δημοκρατικής διαδικασίας.
Με τίτλο το σύνθημα: Ισραήλ: “Δημοκρατία ή επανάσταση” η “ΕφΣυν” (24/7) περιγράφει μια εκρηκτική κατάσταση στο Τελ Αβίβ όπου χιλιάδες διαδηλωτές έχουν κατέβει στους δρόμους αντιδρώντας στη δικαστική μεταρρύθμιση του Νετανιάχου που καταργεί κάθε έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία.
Οι διαδηλωτές καταγγέλουν δημοκρατική εκτροπή από έναν πρωθυπουργό που δικάζεται για διαφθορά και από τους υπερεθνικούς ακροδεξιούς εταίρους του, οι οποίοι επιδιώκουν να επεκτείνουν την παράνομη κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη και να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των υπερορθόδοξων Εβραίων και των εποίκων.
Η εφημερίδα μας πληροφορεί ότι πάνω από 1.140 έφεδροι έχουν ήδη διαμηνύσει ότι θα αρνηθούν να υπηρετήσουν σε περίπτωση έγκρισης της δικαστικής μεταρρύθμισης.
Τοίχοι και φράκτες έξω από το Ανώτατο Δικαστήριο, το πρωθυπουργικό γραφείο και τη Βουλή, έχουν γεμίσει με συνθήματα όπως: “Δεν θα υπηρετήσουμε έναν δικτάτορα”, “Σώστε το Ισραήλ από τον Νετανιάχου” κ.α.
Παρενθετικά, η “ΕφΣυν” (25/7), χωρίς ίσως να το επιδιώκει, έδειξε πως ένα απ’ αυτά για τα οποία ξεσηκώθηκε ο λαός του Ισραήλ: ο έλεγχος της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία, στην Ελλάδα είναι μια θεσμοθετημένη πάγια διαδικασία:
“...Βουτιά στην επετηρίδα για τη νέα Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής πραγματοποίησε μια πολύ βαθιά βουτιά στην επετηρίδα και πραξικοπηματικά τοποθέτησε την αντιεισαγγελέα Γεωργία Αδειλίνη -7η στη σειρά- στη θέση του Ισίδωρου Ντογιάκου...”.
Το ένθετο τετρασέλιδο της “LE MONDE diplomatique” (“ΑΥΓΗ” 22/10) άκρως υποψιασμένο αναφέρει τις πριν από τον πόλεμο πρωτόγνωρες διαδηλώσεις εναντίον των σχεδίων Νετανιάχου.
“...Η απρόσμενη μαζική επίθεση της Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας έθεσε το Ισραήλ σε κατάσταση πολέμου και τη Μέση Ανατολή σε έναν αναβρασμό με άγνωστη ακόμη κατάληξη.
Ταυτόχρονα, έθεσε σε αναστολή τις μαζικές κινητοποιήσεις, χωρίς σταματημό επί 9 μήνες, εκατοντάδων χιλιάδων ισραηλινών πολιτών εναντίον της δικαστικής μεταρρύθμισης που προωθεί ο πρωθυπουργός Νετανιάχου και στην ουσία στόχο έχει την αλλοίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας.
Μπορεί τώρα να προέχει η πολεμική κινητοποίηση, αλλά το μέλλον τόσο του Νετανιάχου όσο και της μεταρρύθμισής του μοιάζει πιο αμφίβολο από ποτέ...
Η αντίδραση προέκυψε τον Δεκέμβριο 2022 μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης Νετανιάχου και την άνοδο στην εξουσία των ριζοσπαστών του θρησκευτικού σιωνισμού και των ιδεολογικών κληρονόμων της οργάνωσης που είχε ιδρύσει το 1968 στις ΗΠΑ ο ρατσιστής ραβίνος Μεϊρ Καχάνε...”.
Στο “Documento” (22/10) το editorial του Κώστα Βαξεβάνη αφού βουτά το δάχτυλο στο αλάτι στη συνέχεια το στριφογυρίζει μέσα στην πληγή: “...Φτιάχνοντας τη “Χαμάς 2”: Πώς η Δύση κατασκευάζει τρομοκρατικά τέρατα (Αγιατολάχ, Σαντάμ, Αλ Κάιντα, ISIS, Χαμάς) που μετά τα επιδεικνύει ως αντιπάλους του δικού της ιερού πολέμου...
Από την εποχή που ο Μπους εφηύρε τον “άξονα του κακού” -σύνθεση του όρου “άξονας” που χρησιμοποιήθηκε για τον Χίτλερ και τους συμμάχους του, και του όρου “η αυτοκρατορία του κακού” που χρησιμοποίησε ο Ρίγκαν για τη Σοβιετική Ένωση) οι ΗΠΑ πολεμούν ανεπιτυχώς την τρομοκρατία σε όλο τον κόσμο, από το Ιράκ έως το Αφγανιστάν.
Όπου πέφτουν οι αμερικανικοί και συμμαχικοί πύραυλοι η τρομοκρατία αποκτά νέα μορφή, στρατολογώντας τα παιδιά των θυμάτων που διαθέτουν περισσότερη δίψα για εκδίκηση.
Φαίνεται ότι αυτή η πρακτική των επενδύσεων στα μελλοντικά τέρατα αφορά και το Ισραήλ… Όπως καταδεικνύεται από τα τηλεγραφήματα που δημοσιεύει σήμερα το Documento -έχουν διαρρεύσει από τα WikiLeaks- το Ισραήλ και οι μυστικές υπηρεσίες του είχαν επενδύσει από το 1988, αμέσως δηλαδή μετά τη δημιουργία της Χαμάς, στην παλαιστινιακή φονταμενταλιστική οργάνωση για να χτυπήσουν την Παλαιστινιακή Αρχή και τον Αραφάτ (ο Αραφάτ πολλές φορές είχε χαρακτηρίσει τη Χαμάς “δημιούργημα του Ισραήλ”).
Το 2007 μάλιστα, σε συνάντηση μεταξύ Αμερικανών και Ισραηλινών (ο τότε διοικητής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ισραήλ Άμος Γιαντλίν και ο τότε Αμερικανός Πρέσβης Ρίτσαρντ Τζόους) δηλώνουν -και καταγράφεται στα τηλεγραφήματα- ότι θα ήταν ευτυχείς οι Ισραηλινοί αν η Χαμάς ανέτρεπε την επίσημη Παλαιστινιακή Αρχή (“...Το Ισραήλ θα ήταν “χαρούμενο” αν η Χαμάς καταλάβει τη Γάζα επειδή τότε το Ισραήλ θα μπορεί να συμπεριφερθεί σαν να ήταν εχθρικό κράτος αντί να αντιμετωπίζει τη Χαμάς ως μη κρατική οντότητα...”).
...Λίγο αργότερα αυτό που ευχόταν έγινε...”. Αρκετά χρόνια αργότερα από την ήττα της Φατάχ από την Χαμάς στη “μάχη της Γάζας” (10- 15/6/2007) τα WikiLeaks, η πλατφόρμα του Τζούλιαν Ασάνζ που αποκάλυψε χιλιάδες έγγραφα τα οποία εξέθεσαν κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, έφερε στο φως ντοκουμέντα που στοιχειοθετούσαν ακριβώς τη θεωρία της Χαμάς ως δημιούργημα του Ισραήλ.
Τα κομμάτια της αλήθειας έχουν συγκεντρωθεί και το μόνο που μένει είναι να τοποθετηθούν -ως παζλ- σωστά.
Σε αυτό βοηθά το άρθρο της Όλγας Αθανίτη στην “ΕΠΟΧΗ” (21/10): “...Ο πόλεμος που μαίνεται μεταξύ της κυβέρνησης του Ισραήλ και της Χαμάς, εκτός από τις χιλιάδες των Παλαιστινίων και Ισραηλινών αμάχων, έχει ως θύμα του την αλληλεγγύη Ισραηλινών προς Παλαιστινίους.
Ανάμεσα στους νέους που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση στο μουσικό φεστιβάλ ήταν και κάποιοι που αρνούνταν να υπηρετήσουν τη θητεία τους και να βρεθούν στα κατεχόμενα εδάφη, νέες και νέοι που συμμετείχαν στις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις κατά των παράνομων εποικισμών στη Γάζα και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, κάποιοι που βοηθούσαν να σωθούν ζωές και σοδειές των πολύπαθων γειτόνων τους. Κάποιοι που θεωρούσαν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του απέναντι εξίσου σημαντική με τη δική τους και την ισότιμη συμβίωση μονόδρομο.
Ίσως αυτοί οι κάποιοι να είναι από τους γενναιότερους ανθρώπους που μπορεί κανείς να συναντήσει σήμερα... οι Εβραίοι -αριστεροί και μη- υπερασπιστές των Παλαιστινίων παραμένουν διπλά απομονωμένοι.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων επιμένει να αγνοεί την ύπαρξή τους και αρνείται κάθε διάλογο μαζί τους...”.
Σε αυτό τον “πόλεμο” μεταξύ της νεοναζιστικής ισραηλινής κυβέρνησης και της Χαμάς οι “παράπλευρες απώλειες”, οι άμαχοι δηλαδή Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, παύουν να είναι “παράπλευρες απώλειες” και γίνονται στόχος -Ο ΣΤΟΧΟΣ.
Ένας στόχος η επίτευξη του οποίου ως προδιαγεγραμμένη απώλεια έχει την αλληλεγγύη ισραηλινών πολιτών προς παλαιστίνιους που δεν είναι πολίτες αλλά πρόσφυγες στη χώρα τους - γυμνές υπάρξεις η μαζική δολοφονία των οποίων δεν συνιστά έγκλημα.
