γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση. Όσο κι αν οι δασικές πυρκαγιές έχουν και φυσικά αίτια και εξαρτώνται και από τις καιρικές συνθήκες κάθε έτους, αυτό που εύκολα εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ βλάπτει σοβαρά τα ελληνικά δάση.
Όλως τυχαίως όταν έρχεται η ΝΔ στην κυβέρνηση προκύπτουν και νομοθετικές παρεμβάσεις που τελικά βάζουν φωτιά στα δάση.
Άλλωστε το είχε αναφέρει σαφώς πέρυσι ο Κούλης, ως βιοεξουσιαστής Πρωθυπουργός, για να προασπίσει την επιλογή του να χτιστεί μια τεράστια ξενοδοχειακή μονάδα στο δάσος του Ερημίτη είχε πει: “Κάποια στιγμή θα καεί και τότε...”.
Όλως τυχαίως, ένα μήνα μετά ξέσπασε φωτιά στον Ερημίτη. Και λίγο μετά φάνηκε ότι δεν ήταν προειδοποίηση, ότι ήταν απειλή.
Και λίγο μετά φάνηκε ότι δεν ήταν κυνισμός η υποστήριξη της επένδυσης ενός fund αμερικανικών συμφερόντων, ότι ήταν πολιτική θέση που σφραγίστηκε με το χωροταξικό νομοσχέδιο 4759/2020.
Εμείς, πάντως, καθόλου τυχαία όλα αυτά τα συνδέσαμε με τη γραμμή Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που, ως επίτιμος Πρόεδρος της ΝΔ το 2005 απαιτούσε να παταχθούν οι “δύο πληγές” της σύγχρονης Ελλάδας: η Αρχαιολογική και η Δασική Υπηρεσία, για να υπάρξει ανάπτυξη.
Ως βελτιωμένη εκδοχή ο διάδοχος του Οίκου Μητσοτάκη -που σαν βδέλλα ρουφά την προκοπή του τόπου και του λαού- διά διαγγέλματος ανακοίνωσε στον λαό Του ότι “...Προέχουν οι άμεσες παρεμβάσεις στα δάση. Δίνονται κίνητρα για την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στην προσπάθεια. Πολύ σημαντική πρωτοβουλία ο θεσμός του ανάδοχου αναδάσωσης, όπου οι ιδιωτικές εταιρείες που έχουν τεχνογνωσία να αναλάβουν έργα αναδάσωσης και να παραδίδουν τελικό αποτέλεσμα στο κράτος...” -εννοώντας ασφαλώς το “Επιτελικό Του κράτος”.
Για το τι μπορεί να σημαίνει ετούτος ο “σημαντικός θεσμός” γράφει στην “ΑΥΓΗ” (15/8) ο Λάμπρος Τσουκνίδας:
“...Αν σήμερα έρθει κάποιος και σας πει ότι για να κάνετε μια βόλτα στο βουνό, μέσα στο δάσος, σε παραδοσιακά μονοπάτια, θα πρέπει να πληρώσετε εισιτήριο, το πιθανότερο δεν είναι να τον αντιμετωπίσετε ως εξωγήινο;
Ε, λοιπόν, μην βιάζεστε. Τουλάχιστον ρίξτε πρώτα μια ματιά σε κάτι γειτονικές χώρες του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα... για να ανακαλύψετε ότι υπάρχουν ημερήσιες ή διήμερες προπληρωμένες κάρτες, κάρτες ατομικές, κάρτες για όλη την οικογένεια, κάρτες για παιδιά, κάρτες για να περπατήσεις στο δάσος επί πληρωμή.
Αυτό που κάποτε φάνταζε εξωφρενικό σιγά-σιγά γίνεται καθημερινότητα...”
Εφόσον ο Κούλης, ως τέτοιος που είναι, “βάζει το νερό στ' αυλάκι”, είναι πολύ χρήσιμο νομίζω να ξέρει κανείς πώς ακριβώς λειτουργεί αυτή η “καθημερινότητα”.
“...Οι άνθρωποι -συνεχίζει ο Τσουκνίδας- συνηθίζουν στην ιδέα της ιδιωτικοποίησης της χρήσης του δημόσιου χώρου, αποδέχονται ότι όλα γίνονται υπηρεσίες, εμπορεύματα και ότι ο πολίτης είναι χρήστης, πελάτης, που πληρώνει για τη χρήση και τη συντήρηση του δημόσιου χώρου.
Πίσω από αυτές τις πρακτικές εμφιλοχωρεί η ίδια αντίληψη: Γιατί να πληρώνετε φόρους; Θα σας τους μειώσουμε και θα πληρώνετε απευθείας, όσοι έχετε βέβαια, τις υπηρεσίες που προσφέρουν κάποιοι ιδιώτες, αυτοί οι ίδιοι που θα αναλάβουν τη διαχείριση του πάλαι ποτέ δημόσιου χώρου, ο οποίος παραμένει τύποις δημόσιος...”.
Ο αρθρογράφος μας καλεί να προσέξουμε ιδιαίτερα “...τη φράση που είπε δις ο Μητσοτάκης... “Δεν θέλω το κράτος -το έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν και δεν τα έχουμε καταφέρει καλά- να διαχειριστούμε χρήματα” ...και να τη συνδέσουμε με το “μοντέλο του ανάδοχου αναδάσωσης”, το μόνο πραγματικό σχέδιο που έδειξε να διαθέτει την ώρα που καίγεται ο τόπος, το οξυγόνο και το βιος των ανθρώπων...”.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την περίπτωση της πανδημίας: την ώρα που οι “παράπλευρες απώλειες”, στην πορεία που χάραξε το “Επιτελικό Του Κράτος” προς την “ανοσία της αγέλης”, ξεπερνούν τους 13.000 νεκρούς, (δεν ξέρουμε για την ώρα πόσοι ακόμη πεθαίνουν λόγω της μετατροπής των νοσοκομείων σε αποκλειστικές δομές μίας νόσου), το μόνο πραγματικό σχέδιο που έδειξε ότι διαθέτει είναι το κλείσιμο (συγχώνευση) νοσοκομείων και κατασκευή ΣΔΙΤ προς την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ.
Μάλιστα οι δύο διαγγελματικές προαναγγελίες, η ομοιότητα των οποίων “βγάζει μάτι” είναι αυθεντικές πολιτικές εκείνης της τακτικής που η ερευνήτρια-δημοσιολόγος Ναόμι Κλάιν περιέγραψε ως “Δόγμα του Σοκ”.
Μια από τις βασικές αρχές του “Δόγματος του Σοκ” που, ως γνωστόν, υποστήριξε η Θάτσερ ότι δηλαδή “δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνο άτομα... άντε και οικογένειες”, ο Κούλης, ως μεταφασίστας πρωθυπουργός, προσπαθεί να την “περάσει” προσβάλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη του λαού: “...κάνουμε την κοινωνία των πολιτών συμμέτοχη στην αναδάσωση υιοθετώντας τον θεσμό του ανάδοχου...”!!!
Ναι, αλλά το πενάκι του Γιάννη Δερμετζόγλου, όπως παντα, βρίσκει μεδούλι: “Ακόμα καίνε οι φωτιές και ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την ανάθεση της αναδάσωσης σε ιδιώτες” βάζει να λέει ένας από αυτούς που παρακολουθούν τις πυρκαγιές και να του απαντούν “θα έλεγες ότι τους είχε έτοιμους”!!!
Υποθετικά μιλώντας, ακόμη κι αν δεν δεχτούμε τους νόμους περί ηλιθιότητας του C. Cipolla, ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να έχει σπουδάσει σε μεγάλα πανεπιστήμια και να παραμένει ηλίθιος, ακόμη κι αν αγνοήσουμε τα αποκαλυπτικά στοιχεία που παραθέτει ο Τομά Πικετί στο βιβλίο του “ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ τον 21ο Αιώνα” που εξηγούν πώς μπορεί και συμβαίνει και στο Χάρβαρντ και αλλού, παρ' όλα αυτά, είναι κομματάκι δύσκολο να δεχτείς ότι ο Κούλης, ως τέτοιος που είναι και το δείχνει, θα μπορούσε να σχεδιάσει και να θέσει σε εφαρμογή ακόμη και απλές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η γιαγιά μου η καλή που καθόταν στην αυλή και καθάριζε φρέσκα φασολάκια μέσα στην ποδιά της που είχε φέρει από τη Μικρασία θα έλεγε: “βρίσκει και κάνει”.
Άρα, μαζί και επομένως, υπάρχει “...μια εξόφθαλμη αντίφαση (γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς στην “ΕφΣυν” 13/8) -ή τουλάχιστον ανακολουθία- μεταξύ δύο άρθρων του Συντάγματος που προέκυψε ήδη από την αναθεώρηση του 1975 και διατηρείται μέχρι σήμερα με την πιο πρόσφατη αναθεώρηση του 2019.
Η προστασία των δασικών εκτάσεων ορίζεται από το άρθρο 24, παρ.1, στο οποίο σαφώς περιλαμβάνεται η δυνατότητα εξαιρέσων: “Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον”.
Αντίθετα, το άρθρο 117, παρ.3, το οποίο αναφέρεται σε δασικές περιοχές που καταστράφηκαν από πυρκαγιά ή άλλη αιτία, δεν προβλέπει καμιά εξαίρεση : “Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό”...
Έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο συνταγματικό παράδοξο να παρέχεται μεγαλύτερη “προστασία” στις καμένες δασικές περιοχές από εκείνη που διαθέτει το υγιές φυσικό περιβάλλον...”.
Πάνω σ' αυτό το “συνταγματικό παράδοξο” ήρθε και φώλιασε μια απόφαση του ΣτΕ: “...Πρόκειται για την απόφαση 2499/2012 της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου (“Ανάπτυξη ΑΣΠΗΕ εντός αναδασωτέων εκτάσεων”), με την οποία γινόταν δεκτή η εγκατάσταση Αιολικού Σταθμού Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας...
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης -καταλήγει ο Δ.Ψ.- για την ανάθεση της αναδάσωσης σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, που μάλιστα θα εκπονούν οι ίδιες τη σχετική μελέτη βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με τον δημόσιο χαρακτήρα του χωροταξικού σχεδιασμού. Αν δεν προηγηθεί αυτός ο σχεδιασμός που προβλέπει το άρθρο 24.1 και 2 του Συντάγματος, οι πυρόπληκτες περιοχές διατρέχουν τώρα τον κίνδυνο της δεύτερης καταστροφής...”.
Ο Αρχηγός των Ινδιάνων μίλησε: “Ο καιρός της δικής σας παρακμής κοντοζυγώνει. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύκτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα”.
