γράφει ο 

Βύρων Δημητριάδης 

 

Εδώ και μερικές εβδομάδες προσπαθώ να γράψω προσεγγίζοντας την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο που διεξάγουν οι νεοναζιστικές κυβερνήσεις τους υπό το πρίσμα των γεωστρατηγικών αναλύσεων του μεγάλου Zbigniew Brzezinski που εκδόθηκαν το 1997 ως βιβλίο με τον τίτλο: “The Grand Chessboard” (στα ελληνικά εκδόθηκε το 1998 ως “Η Μεγάλη Σκακιέρα: 

 

Η Αμερικανική Υπεροχή και οι Γεωστρατηγικές της Επιταγές”) που αναγκαστικά ξαναδιάβασα έχοντας μπροστά μου δύο χάρτες της Ευρώπης όπου στον πρώτο αποτυπώνονται τα όρια του ΝΑΤΟ το 1998 και στον δεύτερο τα όρια του ΝΑΤΟ το 2022 -χωρίς αυτό να σημαίνει πως αναζητούσα δικαιολογίες για κάποια από τις δύο νεοναζιστικές κυβερνήσεις.

 

Νομίζω πως βοηθά, τα μάλα, ένας αναστοχασμός πάνω στο τι μπορεί να σημαίνουν σήμερα οι “Γεωστρατηγικές Επιταγές της Αμερικανικής Υπεροχής” ώστε να βρεθούμε σε θέση να εκτιμήσουμε το βάθος του “δεύτερου συμπεράσματος” του Καθηγητού Διεθνών Σχέσεων Νίκου Κοτζιά -γνωστός και ως ο κύριος εμπνευστής κι ένας από τους εκτελεστές της “Συμφωνίας των Πρεσπών” που πραγματοποίησε ως Υπ. Εξωτερικών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.

 

Στο άρθρο του με τίτλο: “Η γεωπολιτική του Ουκρανικού και ο νεοτσαρισμός” γράφει: “...Από τις εξελίξεις στο Ουκρανικό μπορούν να εξαχθούν ορισμένα πρώτα συμπεράσματα: ...Δεύτερον, ήταν μεγάλο λάθος που μετά το 1989 δεν διαμορφώθηκε μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη με τη συμφωνία όλων των πλευρών.

 

Οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου δεν κατανόησαν τη σημασία του να συμπεριλάβουν τη Ρωσία στις όποιες λύσεις αντί να επιδιώκουν να τη θέσουν στο περιθώριο...”.

 

Μάλιστα, γι' αυτή την “...αδυναμία της Ε.Ε να ενσωματώσει τη Ρωσία σε μια αρχιτεκτονική ασφαλείας...” μίλησε εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιώργος Κατρούγκαλος στην πρόσφατη συζήτηση που διοργάνωσε το (περίεργο -τουλάχιστον- πάντα κατά τη γνώμη και γνώση μου -όπως λέει και ο Νικόλας) ΕΛΙΑΜΕΠ.

 

Όλα αυτά τα στοιχεία θα ήθελα, κάποια στιγμή, να τα σχολιάσω συσχετίζοντάς τα -εάν με αφήσουν να προσπαθήσω αληθειοφόρα συμβάντα όπως, για παράδειγμα, οι 16.519 χιλιάδες νεκροί, που, ως “παράπλευρες απώλειες” του ασύμμετρου εμφυλίου πολέμου που έχει κηρύξει εδώ και δυόμιση χρόνια κρίσεων μέσα στην κρίση ο Κούλης -ως νεοφιλελεύθερος (νεοναζιστής) Πρωθυπουργός- νομοθετώντας και πράττοντας εναντίον της Κοινωνίας των Ελλήνων, αναζητούν δικαίωση.

 

Ακριβώς εδώ ξεπηδά ένα ακόμη τέτοιο συμβάν σχετικό με την κοινωνική μας πραγματικότητα που πιεστικά ζητά τον δικό μου σχολιασμό ώστε να μην περάσει στο “ντουκου”.

 

Ποιες διεργασίες -ας πούμε- οδηγούν την κοινωνία μας αντί να εξεγερθεί ενάντια στις βιοπολιτικές-θανατοπολιτικές των βιοεξουσιαστών του Κούλη, να εξεγείρεται επιδιώκοντας να λιντσάρει αυτή (ακόμη και τους συγγενείς της) που καταδίκασαν ήδη σε θάνατο όχι μόνο τα φασιστοκάναλα και οι φασιστοφυλλάδες αλλά και στελέχη της κυβέρνησης.

 

Εφόσον μας αφήνει ακάλυπτους η “εξήγηση” ότι η αντίδραση αυτή οφείλεται σε κάποιου είδους ενοχές (ίσως της τοπικής κοινωνίας) δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε ότι δυστυχώς, αν και κλείσαμε στη φυλακή τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, δεν ξεμπερδέψαμε ούτε με τους ναζιστές που λιντσάρισαν τον Ζακ Κωστόπουλο μερικοί εκ των οποίων είναι “Ειδικοί Φρουροί”, ούτε με τον νεοναζισμό υπό τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού των αγορών.

 

Ως προς τη Δίκη των Ναζί της Χ.Α ο δημοσιογράφος ερευνητής και συγγραφέας Δημήτρης Ψαρράς (“ΕφΣυν” 1/4) υπό τον τίτλο: “Η δεύτερη νίκη του Παύλου Φύσσα” γράφει: “...Η πολυαναμενόμενη απόφαση του Α' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που καταδίκασε την ηγεσία και τα στελέχη της Χ.Α τελικά καθαρογράφτηκε.

 

Το κείμενο αυτό αποτελεί μια επιβεβαίωση για την εξαιρετική επιμέλεια της σύνθεσης του δικαστηρίου (...) που επί πεντέμισι χρόνια εξέτασε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

 

Από τη τεράστια έκταση που φτάνει τις 12.746 σελίδες δημοσιεύουμε σήμερα μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα, τα οποία αναφέρονται στη ναζιστική συγκρότηση της οργάνωσης ως κινήτρου για την εγκληματική της δράση, στην ιεραρχημένη της δομή, στον ειδικό ρόλο του Αρχηγού και της ηγεσίας καθώς και στους λόγους για τους οποίους δεν έγιναν δεκτές οι περισσότερες αιτήσεις αναστολής των ποινών.

 

Το περιεχόμενο της ιστορικής απόφασης έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή την περίοδο που οι φυλακισμένοι Χρυσαυγίτες διεκδικούν αναστολή έκτισης της ποινής τους, ενώ κάποια καταδικασμένα πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου επιδιώκουν τώρα να πολιτευτούν ως... αντιναζιστές...”.

 

Στη συνέχεια, ο Δ.Ψ αριθμεί τέσσερα υποκεφάλαια υποπεριλήψεων ως εξής:

 

με τίτλο: “Η ναζιστική ιδεολογία” με αναφορά σε μία “...ολιγάριθμη ομάδα εθνικοσοσιαλιστικής επιμόρφωσης... η οποία στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε πολιτικό σχηματισμό κατά τα πρότυπα του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος...” χωρίς, ασφαλώς, να εξηγεί πώς αυτή η “ναζιστική ιδεολογία” κατόρθωσε να πείσει πολίτες να την ψηφίσουν ως κοινοβουλευτικό κόμμα.

 

Στο δε υποκεφάλαιο 2. με τίτλο: “Ο πολιτικός μανδύας μιας εγκληματικής οργάνωσης” διαβάζουμε: “...Η εγκληματική οργάνωση εκκολάφθηκε στους κόλπους του πολιτικού σχηματισμού και μετέπειτα πολιτικού κόμματος... και δραστηριοποιείτο υπό την κάλυψή του... όταν η ανθρώπινη αξία μετατρέπεται σε πράγμα, όταν ο άνθρωπος θεωρείται κατσαρίδα, θεωρείται έντομο, θεωρείται υπάνθρωπος, αρκεί το γενικό πλαίσιο, δεν χρειάζεται ειδική εντολή και οδηγία για την αξιόποινη πράξη που μπορεί και να υπάρξει σε ορισμένες περιπτώσεις γιατί αυτό σημαίνει ολοκλήρωση του πολιτικού προγράμματος της Χ.Α, την υλοποίηση του οποίου αναλαμβάνουν τα μέλη της...” που όμως δεν βοηθά στο να  αντιληφθεί κανείς σήμερα τον “πολιτικό μανδύα” του κοινοβουλευτικού κόμματος που ως κυβέρνηση υπηρετεί τους εγκληματικούς κανόνες της αγοράς και βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές των ανθρώπων.

 

Στο υποκεφάλαιο 3. με τίτλο: “Ο ναζισμός ως κίνητρο της εγκληματικής δράσης” λέει: “...Αν η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία είχε παραμείνει απλά σε επίπεδο φιλοσοφικών συζητήσεων και αναζητήσεων θα ήταν αδιάφορο και πάντως όχι αξιόποινο.

 

Όμως, όπως προέκυψε εν προκειμένω, ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε το κριτήριο επιλογής των θυμάτων και το κίνητρο τέλεσης των αξιόποινων πράξεων. Ειδικότερα αποδείχθηκε ότι η Χ.Α ήταν μία κατά το άρθρο 187 Π.Κ εγκληματική οργάνωση με εθνικοσοσιαλιστική, ναζιστική ιδεολογία, με στρατιωτική ιεραρχία, δομή και πειθαρχία... που υπό τον μανδύα πολιτικού κόμματος συμμετείχε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο...”.

 

Όσο για το υποκεφάλαιο 4. με τίτλο: “Γιατί δεν δόθηκε αναστολή ποινής”, μόνο ένας νομικός-κοινωνιολόγος θα μπορούσε να μας πει εάν η “κρίση” του Α' Τριμελούς Εφετείου είναι δυνατόν να παραμείνει “αβάσιμο και απορριπτέο” το “αίτημα των ναζιστών” ή αν θα τους ξαναδούμε ως “αντιναζιστές”.

 

Έτσι κι αλλιώς ακόμη κι αν υπάρξει τρίτη ή τέταρτη νίκη θα συνεχίζει να είναι νίκη του Παύλου Φύσσα -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έτσι ηττούνται όσοι έχουν προσεγγίσει τον Ναζισμό μέσω του Καρλ Σμιτ, της Χάννα Άρεντ και πολλών άλλων που αναδεικνύουν το “κοινότοπο κακό”.

 

Απλά σκέφτομαι όλους αυτούς που “έπιασαν” το ζήτημα της “σοβαρής Χ.Α.” (βλ: “Η ΝΔ ΩΣ ΣΟΒΑΡΗ Χ.Α.” στη θασιακή 8/6/21) αλλά στη συνέχεια το εγκατέλειψαν.

 

Διότι, πώς τελικά αντιλαμβάνεται κανείς τον νεοφιλελευθερισμό-νεοναζισμό που ως βιοεξουσιαστική αρχή στο όνομα των κερδών, είτε των εταιρειών που κατασκευάζουν τα εμβόλια που δίνουν χρόνο στον ιό να μετεξελιχθεί ίσως σε ακόμη πιο θανατηφόρα μορφή, είτε των εταιρειών ενέργειας που επιβάλλουν μέτρα που φτωχοποιούν και καταστρέφουν και τους δικούς τους λαούς.

 

Πώς τελικά αντιλαμβάνονται την θανατοπολιτική του Κούλη και της κυβέρνησής του οι οποίοι στο πλαίσιο του ναζιστικού τύπου “Δίκαιο Κράτος” ή Κράτος Ασφάλειας -υπό τη λογική των “ταγμάτων εφόδου”- χρησιμοποιούν τους Ειδικούς Φρουρούς για να πατούν ανθρώπους (όπως, ας πούμε, τον Βολιώτη Βασ. Μάγγο) λιώνοντάς τους σαν τις κατσαρίδες.

 

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, και νίκες του Βασίλη Μάγγου -πολλές νίκες που θα βοηθούν στην αλλαγή παραδείγματος.

 

Υ.Γ. Αν δεν αρκεί η ταινία: “Ο Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος” αναζήτησε: “Τιμισοάρα 1989”.