γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης 

 

Πείτε μου σας παρακαλώ, ακούσατε τις ομιλίες του Πάπα; προσέξατε τι έλεγε;

 

Εάν ναι, μη μου πείτε ότι δεν αισθανθήκατε ντροπή; Εκείνη την παραλυτική ντροπή για τον πρωθυπουργό της χώρας που ως νεοφιλελεύθερος νεοναζιστής (καθ' υπερβολή το δεύτερο “νέο-” προς ανάδειξη των ποσοτικών και μόνο διαφορών) επάνδρωσε κυβέρνηση και “Επιτελικό κράτος” στρατολογώντας από εκείνη την ιδιαίτερη ελίτ για να φέρει σε πέρας την απαιτητική πολιτική πρακτική που επιβάλλει ο ναζιστικού τύπου ρατσισμός και η ναζιστικού τύπου ευγονική, εγωπαθείς μισανθρώπους (με άλλα λόγια, μεγκελάκια και αϊχμανάκια μπάσταρδα -με την έννοια του Ταραντίνο) εχθρούς του άλλου, του διαφορετικού, του πρόσφυγα, του “εσωτερικού εχθρού”.

 

Μια ντροπή που διαστέλλεται, λες, όταν σκεφθείς την υπερηφάνεια που νοιώσαμε το 2016, τότε, που είχε έλθει στη χώρα μας και είχε γνωρίσει τις γιαγιάδες που ξεκούραζαν τις προσφυγοπούλες μωρομάνες και τους ψαράδες που δεν σταματούσαν να ανατινάζουν συνειδήσεις υπονομεύοντάς τες, εκεί, στο υποσυνείδητο: “τα μωρέλια μωρέ, να σώσουμε τα μωρέλια”.

 

-Μιλώ για τους ίδιους κατοίκους των ακριτικών νησιών μας που τα τάγματα εφόδου των ειδικών φρουρών (οι μισθοφόροι του Κούλη που τον Μάρτη του 2020 είχε  αποβιβάσει στα νησιά για να τα καταστείλει) τους αποκαλούσαν “τουρκόσπορους”, ναι ναι : τουρκόσπορους.-

 

Τότε που ο Πάπας γνώρισε το κίνημα των αγανακτισμένων των πλατειών που εντωμεταξύ είχε μετεξελιχθεί σε κίνημα αλληλεγγύης.

 

Όταν γνώρισε τον αξέχαστο ήρωα υποπλοίαρχο του Λιμενικού και κυβερνήτη του ΠΛΣ 620, Κυριάκο Παπαδόπουλο με τις πάνω από 5.000 διασώσεις -πραγματικότητα που κατέστρεψε την υγεία του με αποτέλεσμα να τον χάσουμε στα 44 του χρόνια.

 

Μια ενεργητική υπερηφάνεια που σε συνέπαιρνε αφού είχε διαμορφωθεί ως αντίδραση στις δολοφονίες που είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια -ιδιαίτερα στο Φαρμακονήσι απ' όπου ακόμη δεν ξεμπλέξαμε ως χώρα από τα Διεθνή Δικαστήρια που μας έχουν τραβήξει οι συγγενείς των θυμάτων ως αυτόπτες μάρτυρες που επέζησαν των “επαναπροωθήσεων” που συνεχίζονται πιο άγριες, μετά από παύση 41/2 χρόνων, σήμερα.

 

Και είναι αυτές ακριβώς οι εναλλαγές που διατηρούν ζωντανή την ελπίδα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη αυτή η δυστοπία μέσα στην οποία ζει τα δύο τελευταία χρόνια η χώρα.

 

Γιατί, πόσο ακόμη, ως κοινωνία των ελλήνων, θα μπορούσαμε να ανεχθούμε έναν πρωθυπουργό που υποστηρίζει ότι οι ηλικιωμένοι μας ευθύνονται για τους αυξημένους θανάτους στην Ελλάδα; (δες άρθρο Σκέρτσου στην “Καθημερινή” 1/12).

 

Που υποστηρίζει πως δεν υπάρχουν ενδείξεις αν έχουμε μεγαλύτερη θνησιμότητα σε διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ από διασωληνωμένους εντός ΜΕΘ.

 

Στην “ΕφΣυν” 3/12 υπό τον τίτλο: “Δεν έχετε ενδείξεις; Έχουμε αποδείξεις” οι γιατροί απαντούν με στοιχεία ερευνών.

 

Ο γραμματέας της ΟΕΝΓΕ και νευροχειρουργός του νοσοκομείου Νίκαιας, Πάνος Παπανικολάου μεταξύ άλλων, τονίζει ότι: “...Όταν βγαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη Βουλή για να δικαιολογήσει την πανωλεθρία που έχει προκαλέσει, παρουσιάζει τον εαυτό του σαν αρνητή της εντατικής θεραπείας, ως αρνητή της ιατρικής επιστήμης, είναι φανερό πως έχει υιοθετήσει μια υπερασπιστική γραμμή πανικού, γιατί κατανοεί και ο ίδιος πλέον πως συμβαίνουν κρατικές δολοφονίες με κυβερνητική ευθύνη...”.

 

Την εικόνα συμπληρώνει η εντατικολόγος του Ιπποκρατείου Θεσ/νίκης, Χριστίνα Κυδώνα -η γιατρός που “κατέβασε” τη πρόταση οι νοσοκομειακοί γιατροί να καταθέτουν στοιχεία κατευθείαν στους Εισαγγελείς- με τη συγκλονιστική περιγραφή στιγμών από την εφιαλτική εφημερία της Τετάρτης 1/12 υπό τον τίτλο: “Ψάχνοντας τις λέξεις”: “...

 

Πώς να περιγράψεις αυτό που αισθάνεσαι όταν βγαίνεις απ' το νοσοκομείο μετά από 26ώρες εφημερίας... όταν πέρασες μια επίπονη μέρα και μια δραματική νύχτα, όπου έπρεπε να ανακοινώσεις τον θάνατο δύο διασωληνωμένων εκτός εντατικής μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, που σηκώνεις το τηλέφωνο και λες με σιγανή φωνή “πρέπει να σας ενημερώσω” κι ακούς σιωπή και μετά φωνές και κλάματα και μετά “τι έγινε γιατρέ; μια χαρά ήταν ο άνθρωπος”, πώς να απαντήσεις σ' αυτό το “μια χαρά ήταν ο άνθρωπος” όταν σου τον έχουν φέρει με 60% κορεσμό οξυγόνου.

 

Κι έχει πάει 4 το πρωί και σου φέρνουν έναν 60χρονο που δεν κρατάει κορεσμό ούτε στη bipap και τρέχετε 2 γιατροί και δύο τραυματιοφορείς να διασχίσετε μια πτέρυγα και τρεις ορόφους για να τον παραδώσετε στην αναισθησιολόγο με 47% κορεσμό.

 

Πώς να μιλήσεις για τη ταχυκαρδία και το αίσθημα πνιγμονής που σ' έπιασε μέσα στο ασανσέρ όταν προσπαθούσες να συγκρατήσεις τον ασθενή που πέταγε τη μάσκα, λόγω της συγχυτικοδιεγερτικής κατάστασης που βρισκόταν από την υποξαιμία.

 

Και για τη χαρά σου που η αναισθησιολόγος τον διασωλήνωσε με την πρώτη προσπάθεια και δεν χρειάστηκε να ανατάξετε ανακοπή...

 

...Και όταν κατεβαίνεις πάλι, μαθαίνεις ότι μπλόκαραν τα ΤΕΠ γιατί πάλευαν να σώσουν έναν 40χρονο, αλλά δεν τα κατάφεραν παρόλο που τον διασωλήνωσαν επιτόπου και τώρα τα φορεία στοιβάζονται και καθυστερούν οι εισαγωγές.

 

Κι εκεί που ξαναρίχνεις μια ματιά στους θαλάμους να δεις αν κάποιος πέταξε τη μάσκα του μέσα στον ύπνο του και κινδυνεύσει, συναντάς τον συνάδελφο της διπλανής πτέρυγας, που παλεύει ένα περιστατικό με οξύ έμφραγμα, βαριά πνευμονία covid και διαβητική κετοξέωση με ph 6,9 , τρία θανατηφόρα συμβάντα σε έναν άρρωστο κι ο γιατρός έχει στην ευθύνη του άλλους 40.

 

Και τον ρωτάς αν θέλει καμιά βοήθεια, νιώθεις όμως ταυτόχρονα μια ένοχη ανακούφιση που δεν έτυχε σε σένα αυτό και μετά ντρέπεσαι γιατί ο συνάδελφος έχει να διαχειριστεί και έναν διασωληνωμένο μέσα στον θάλαμο (χωρίς να γνωρίζει τίποτα από αναπνευστήρες), γιατί εσύ με το προηγούμενο περιστατικό κατέλαβες τη τελευταία θέση στις χειρουργικές αίθουσες κι από εδώ και πέρα οι υπόλοιποι θα κρατιούνται σε κοινούς θαλάμους.

 

Περπατάς για το σπίτι και σκέφτεσαι ότι κάποιοι έχουν μιλήσει για την ψυχική και σωματική εξουθένωση των υγειονομικών.

 

Εξουθένωση. Με καλύπτει αυτή η λέξη; Μου φαίνεται λίγο πλατιά, έχει πολλά φωνήεντα και μου δίνει την αίσθηση της άπλας, ενώ εμείς στριμωχνόμαστε. Θα ήθελα να βρω μια λέξη με πολλά σύμφωνα...”.

 

Η λέξη που 'ρχεται στο δικό μου -άρρωστο κατά γενική ομολογία (γι' άλλους, καταγγελία)- πράμα που 'χω για μυαλό προϋποθέτει απαραίτητα την υποβάθμιση (μάλλον τον εκφυλισμό) του ανθρώπου σε αγρίμι εκτός (όχι ΜΕΘ) της οργουελιανής φάρμας.

 

Για να συγκρατηθώ στο επίπεδο του πολιτικού λόγου ζήτησα τη βοήθεια του καθηγητή Σύγχρονης Πολιτικής Θεωρίας, Αλεξ. Κιουπκιολή που περιγράφει στο τελευταίο δοκίμιο “ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ” αυτόν τον εκφυλισμό.

 

“...Ο Καρλ Σμιτ αναγνωρίζει ότι: “θα μπορούσε να εξετάσει κανείς όλες τις θεωρίες περί κράτους και όλες τις πολιτικές ιδέες ως προς την ανθρωπολογία τους”.

 

Η κύρια διαιρετική τομή είναι ανάμεσα στην υπόθεση της ανθρώπινης αρετής ή της κακίας. Η αρετή θα μπορούσε να είναι απλώς “ορθολογικότητα... παιδαγωγισιμότητα, συμπαθητική πραότητα κ.ο.κ”.

 

Οι αντιπαρατιθέμενες ανθρωπολογίες εκβάλλουν σε διαφορετικές πολιτικές θέσεις απέναντι στο κράτος και την κυβέρνηση, φέρνοντας σε σύγκρουση αυταρχικές θεωρίες με αναρχικές (καθόλου κράτος) και φιλελεύθερες (δημοκρατικό κράτος) θεωρήσεις.

 

... “Επειδή η σφαίρα του πολιτικού καθορίζεται τελικά από την πραγματική δυνατότητα ύπαρξης ενός εχθρού... οι πολιτικές παραστάσεις και ειρμοί σκέψης δεν μπορούν να επιλέξουν ως σημείο εκκίνησης μια ανθρωπολογική “αισιοδοξία”.

 

Διαφορετικά θα αναιρούσαν μαζί με τη δυνατότητα ύπαρξης του εχθρού και κάθε ειδικά πολιτική συνέπεια...”.

 

Διακηρύσσει απλώς την αλήθεια της στάσης που απορρέει από την απαισιόδοξη ανθρωπολογία, την αλήθεια του συμπεράσματος -ότι το πολιτικό καθορίζεται από την πραγματική δυνατότητα της έχθρας- για να δικαιώσει την ίδια τη δυσοίωνη ανθρωπολογική προκείμενη (ανθρώπινη κακία).

 

Συνεπώς, η επιχειρηματολογία του Σμιτ είναι κυκλική και πραγματοποιεί μια κλασσική “λήψη του αιτούμενου” που φανερώνει εύγλωττα την αυθαιρεσία της.

 

Το πολιτικό έγκειται στην πραγματική εχθρότητα και τον ανταγωνισμό φίλου (εχθρού γιατί ο άνθρωπος είναι “κακός”, δηλαδή “επικίνδυνο και δυναμικό ον”.

 

Και τα ανθρώπινα όντα είναι πράγματι έτσι, και όχι ικανά για αρετή και έλλογη δράση, επειδή το πολιτικό συνίσταται στην πραγματική εχθρότητα...”.

 

Ακριβώς αυτή τη σμιτιανή-ναζιστική “απαισιόδοξη ανθρωπολογία”, τη δήθεν φυσική-φυσιολογική εχθρότητα του ανθρώπου, περιέγραψε με άλλα λόγια ο Κούλης (ως νεοφιλελεύθερος νεοναζιστής): “...Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση...”!!!