γράφει ο
Κώστας Χατζηεμμανουήλ
τέως δήμαρχος Θάσου
Το βράδυ της Κυριακής, της 15ης Δεκεμβρίου, στις αποθήκες των Λιμεναρίων, έπεσε η αυλαία της Δημοτικής Θεατρικής Σκηνής, μέσα σε ένα κλίμα συγκινησιακά φορτισμένο, με την παράσταση «Ξύπνα Βασίλη», σε σκηνοθεσία της Δέσποινας Πανταζή, να γράφει τους τίτλους του τέλους.
Ειπώθηκαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα, κυρίως στο διαδίκτυο, για το πόσο όμορφο ήταν το «ταξίδι», για το πως και το πόσο το θέατρο και η θεατρική παιδεία, ως δράση πολιτιστική του Δήμου Θάσου, λειτούργησε ευεργετικά στην καλλιέργεια της αισθητικής, μιας νησιωτικής κοινωνίας, που είτε μας αρέσει, είτε όχι, η ιδιαιτερότητα της γεωγραφικής απομόνωσης των νησιών στερεί στους κατοίκους τους το δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες, συμπεριλαμβανομένου και του πολιτισμού.
Πριν 9 χρόνια, στο γραφείο δημάρχου, με την Δέσποινα Πανταζή, χαράσσαμε επί χάρτου το «ταξίδι» στις μαγικές θάλασσες του θεάτρου. Αμέσως δημιουργήσαμε και λειτουργήσαμε τις δύο Δημοτικές Θεατρικές Σκηνές, σε Λιμένα και Λιμενάρια, ώστε να καλύψουμε τις ανάγκες των κατοίκων ολόκληρου του νησιού.
Πιστεύαμε, βλέπετε τότε, ότι η Θάσος διψάει για θέατρο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε και αποστολή και υποχρέωση να προσφέρει άφθονο ιαματικό νερό και να μην προσπαθεί με «αβδηρητισμούς» να πλανέψει τον κόσμο με περίτεχνες κρήνες που δεν προσφέρουν σταγόνα νερό.
Ο κόσμος το αγκάλιασε. Απλοί άνθρωποι ανέβηκαν στο σανίδι, εκπλήσσοντάς μας, πάντα με την καθοδήγηση της Δέσποινας, η οποία για 9 χρόνια υπήρξε η καλλιτεχνική διευθύντρια του Δημοτικού μας Θεάτρου.
Το θέατρο έγινε το μεγάλο μας σχολείο, γιατί ακριβώς αυτό είναι: σχολείο, λατρεία και τέχνη, από τότε που γεννήθηκε.
Ζεστάναμε τους κρύους, πολιτιστικά, νησιωτικούς χειμώνες, με δραματολόγιο δικής μας παραγωγής και με φιλοξενούμενες επιλεγμένες παραστάσεις.
Διεκδικήσαμε με αξιώσεις τον τίτλο του «Νησιού του Θεάτρου», διοργανώνοντας κάθε καλοκαίρι στα δημοτικά μας κάμπινγκ το «Θεατρικό Αντίσκηνο», μαθήματα θεάτρου για επαγγελματίες και ερασιτέχνες, με διδάσκοντες τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάτρου στη χώρα μας.
Ανοίξαμε τον δρόμο για την ανασύσταση του Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου, ενός από τους σημαντικότερους θεσμούς στις γιορτές θεάτρου πανελλαδικά.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, σχεδόν την επομένη των δημοτικών εκλογών, σε παρόμοιο κλίμα συγκίνησης, πρώτη έπεσε η αυλαία της Δημοτικής Θεατρικής Σκηνής του Λιμένα, με το «Θεριό του Ταύρου» του Αζίζ Νεσίν. Εκείνο το βράδυ, όμως, νιώσαμε μέσα από τις υποσχέσεις για συνέχιση της Δράσης που έδωσε ο νέος δήμαρχος προς την Δέσποινα Πανταζή, ότι υπάρχει μια χαραμάδα φωτός.
Την Κυριακή; Τι έγινε την περασμένη Κυριακή; Τι μεσολάβησε σε διάστημα λιγότερο από 4 μήνες; Fade out; Τα φώτα της ράμπας έσβησαν για τη Δημοτική μας Θεατρική Σκηνή; Ποιος τα έσβησε; Μήπως οι επιλογές μας; Κι αν ναι, προς τι ο κοπετός και οι νεκρολογίες;
Με περισσή ποιητική διάθεση, πολλοί γράφουν σε αναρτήσεις τους μιλώντας για τα θεατρικά πράγματα στη Θάσο, για το ωραίο ταξίδι αυτά τα 9 χρόνια, υπαινισσόμενοι ναυάγιο μεσοπέλαγα εν αιθρία. Το καράβι αυτό έμεινε ακυβέρνητο; Η ίδια η κοινωνία, δεν είναι αυτή, και οι επιλογές της, που ορίζουν οιακοστρόφο, τιμονιέρη τα θεσμικά της όργανα κι εν προκειμένω τη δημοτική αρχή για να συνεχίσει το ταξίδι ή να το λήξει άδοξα;
Ο Αισχύλος, στους Επτά επί Θήβας, μια και περί θεάτρου ο λόγος, αυτό δεν μας λέει; «Όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως Οίακα νωμών, βλέφαρα μη κοιμών ύπνω». Όποιος κυβερνάει το καράβι του τόπου, κρατάει γερά το τιμόνι, χωρίς να τον παίρνει όρθιο ο ύπνος.
Στο χέρι μας είναι, να ξανασηκώσουμε την αυλαία και να ανάψουμε ξανά τα φώτα της ράμπας.
Ή μήπως όχι;
Αν όχι, τότε δίκαιος ο κοπετός για τις συνέπειες των επιλογών μας και όχι για την κακή μας τύχη.
