γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
24 Ιουλίου 1974. Τη μέρα αυτή τη θυμάμαι, σα να είναι σήμερα.
Δουλεύουμε στη Μερσεντές, στη Γερμανία, Τούρκοι και Έλληνες, χουντικοί και…αντιχουντικοί μαζί. Οι χουντικοί μάς αποκαλούσαν κομμουνιστές… Ζήσαμε τα γεγονότα των προηγούμενων μερών. Το πραξικόπημα της πανηλίθιας χούντας κατά του Μακαρίου. Την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Την κατάρρευση της χούντας και τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι, αυτή τη μέρα. 24 Ιουλίου 1974. Έτσι αυθόρμητα, πήρα ένα χαρτονάκι και έγραψα επάνω με μεγάλα χοντρά γράμματα: 24 Ιουλίου, μέρα ελευθερίας, ο θάνατος του φασισμού και της δικτατορίας.
Απέναντί μου, σε άλλη μηχανή, δούλευε ένας χουντικός. –Μυλωνά, μη γράφεις τέτοια πράγματα, μου είπε, σα να ήθελε να μου πει, δεν χάσαμε ακόμη… -Τελειώσατε, του είπα, άλλαξε μυαλά!
Για να πω την αλήθεια, αν και εκδηλωμένος χουντικός, ο «απέναντι» συνάδελφος, δεν με απείλησε ποτέ, όπως προθυμοποιούνταν άλλοι παλληκαράδες.
Τις μέρες εκείνες τις ζήσαμε μαζί Έλληνες και Τούρκοι… Ένας Τούρκος, με το άκουσμα ότι τα τούρκικα στρατεύματα μπήκαν στην Κύπρο, χοροπηδούσε απ’ τη χαρά του. Κάποιοι συμπατριώτες του τον σταμάτησαν. Μάλιστα το έμαθε και ο «μαέστρος». Μας μάζεψε όλους εμάς, Τούρκους και Έλληνες (είχαμε συναδέλφους και άλλων εθνικοτήτων) και μας παρακάλεσε να μην έρθουμε σε μαλώματα, τουλάχιστον μέσα στο εργοστάσιο, πράγμα που τηρήσαμε όλοι.
Τις επόμενες μέρες παρακολουθούσαμε τον εμπαιγμό του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Γκιουνές που έκανε στον δικό μας υπουργό εξωτερικών Γεώργιο Μαύρο στο Λονδίνο. Τον περίμενε ο Μαύρος για συνομιλίες και ο Γκιουνές είχε εντολή από τον Ετζεβίτ, τον πρωθυπουργό του, να καθυστερεί, μέχρι που ο στρατός τους να πάρει τα εδάφη που είχαν χαράξει.
Αυτό ήταν. Οι ηλίθιοι αξιωματικοί της χούντας, με την αμορφωσιά τους την δυσλειτουργία του μυαλού τους στην πολιτική, κατάφεραν αυτό που ξέρουμε στην Κύπρο. Σκοτωμούς, βιασμούς, εκτοπισμούς, προσφυγιά, απώλειες περιουσιών και τραυματισμένες ψυχές.
Μάλιστα. Και υπάρχουν και σήμερα υποστηρικτές της χούντας… Κάποιοι, σαν έπεσε η χούντα, εντάχθηκαν στην ΕΠΕΝ. Το νοσταλγό κόμμα της χούντας. Και ύστερα μεταπήδησαν στο ΛΑΟΣ. Και από εκεί… με ελαφρά βηματάκια στη Νέα Δημοκρατία. Και έγιναν και υπουργοί (Κυριάκο Μητσοτάκη μ’ ακούς;)
Από τότε πέρασαν 51 χρόνια. Τώρα γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πανηγυράκι το είπε ένας ακροδεξιός αυτή τη γιορτή στον κήπο του προεδρικού μεγάρου και φυσικά δεν παραβρέθηκε. Τι να γιόρταζε ο άνθρωπος, την κατάρρευση της δικτατορίας; Τα υπόλοιπα σχόλια είναι περιττά. Και ο μίστερ Βελόπουλος απουσίασε. Ίσως να είχε να γεμίσει τα κουτιά του με τις κηραλοιφές του… Αμ, η Ζωή, η κυρία χωρίς διακόπτη; Να σας πω, τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι; Αυτή του νυν προέδρου της Δημοκρατίας του έχει σύρει εκατό εξάψαλμους. Και είναι στα μαχαίρια με όλους. Τι λέτε, να πήγαινε στη γιορτή και ύστερα να πέσουν τα ποσοστά της στη επόμενη δημοσκόπηση; Φανταστείτε, ο Κουτσούμπας ήταν παρών, αν και δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με… το καπιταλιστικό σύστημα. Από ευγένεια; Ίσως, αλλά παραβρέθηκε ο άνθρωπος.
Τέλος, η Δημοκρατία είναι εδώ και όσοι πιστοί προσέλθετε! Οι υπόλοιποι καθίστε στα σπιτάκια σας και κοιτάζετε τη γιορτή από την τηλεόραση. Και μη ξεχάστε, γράψτε και έναν κατάλογο με τα κουσούρια της να τα πείτε αύριο στη Βουλή…
Και… αν κάποιοι από εσάς ήταν στην εξουσία και δεν θα ερχόμασταν εμείς στη «γιορτή» σας, σίγουρα θα τρώγαμε κανένα ξύλο ή θα μας στέλνατε για διακοπές στη Γυάρο… Η Δημοκρατία, όμως, σας ανέχεται. Γκέκε;
Χρόνια πολλά, λοιπόν και να τα χιλιάσουμε!
