γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
“...Δυστυχώς όχι. Η αναγνώριση είναι τελείως κενή και όσο δεν έχει αναγνωρίσει το Ισραήλ Παλαιστινιακό κράτος δεν σημαίνει πολλά...” - απάντησε ο Εβραίος δημοσιογράφος της “Haaretz”, Γκίντεον Λεβί στην ερώτηση της παρουσιάστριας του OPEN: “...Είμαστε κοντά στην ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους;...”.
Με την ανάγκη να τον πιέζει προκειμένου να εμφανιστεί ως ανεξάρτητος από τον βιβλικό σιωνισμό, μίλησε για την σκοτεινή πλευρά της Παλαιστίνης:
“...Οι έποικοι κατάλαβαν τη Δυτική Όχθη. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε αυτό. Απορώ, ποιος πρόκειται να εκκενώσει τη Δυτική Όχθη από 700.000 βίαιους Εβραίους έποικους. Γιατί να το κάνει αυτό. Είμαστε λοιπόν, πιο μακριά από ποτέ...”.
Ενώ στην περιοχή της Γάζας η απανθρωποίηση των Παλαιστινίων έχει ήδη συντελεστεί στην περιοχή της Δυτικής Όχθης, απ' ό, τι φαίνεται, ο στόχος της απανθρωποίησης έχει αντικατασταθεί με μια ύπουλη ατομική εξόντωση.
Σε σχέση με τις εκτιμήσεις του Εβραίου Λεβί οι εκτιμήσεις του Παλαιστίνιου Σαλαχ Μούσα -ιατρός, συνδικαλιστής, πολιτικός και πρώην διπλωμάτης- αποκτούν ιδιαίτερη σημασία:
“...Στην Παλαιστίνη, ο πολεμος τελείωσε στα χαρτιά... Το Ισραήλ κατέχει άμεσα πάνω από το μισό της Γάζας, ενώ το υπόλοιπο βρίσκεται στο πεδίο των πυρών του και υπό ασφυκτικό αποκλεισμό. Κατέχει επίσης το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης όπου χτίζει εποικισμούς, κατεδαφίζει σπίτια, συλλαμβάνει και δολοφονεί Παλαιστινίους.
Έχει εγκαταστήσει περίπου 1.000 σημεία ελέγχου μεταξύ των πόλεων και των χωριών, καίει και κόβει κυρίως ελαιόδεντρα -σύμβολο μεγάλης σημασίας- και καταλαμβάνει τις πηγές νερού και τα φορολογικά έσοδα.
Η Ιερουσαλήμ, πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού κράτους, έχει καταληφθεί πλήρως και περιβληθεί από εβραϊκούς εποικισμούς, ενώ καθημερινά γίνονται επιθέσεις στους μουσουλμανικούς και χριστιανικούς χώρους λατρείας.
Επιδιώκουν να αναδιαμορφώσουν τη Μέση Ανατολή σύμφωνα με τα ένστικτα και τα συμφέροντά τους.
Όμως η υπομονή του Παλαιστινιακού λαού απέναντι στον πόλεμο εξόντωσης και σε όλα τα είδη βασανιστηρίων, καθώς και η εξέγερση των λαών του κόσμου -ιδιαίτερα των ευρωπαϊκών- που κατάφεραν να απομονώσουν το ναζιστικό Ισραήλ, ήταν ο λόγος που μπορέσαμε να σταματήσουμε τον πόλεμο της εξόντωσης...
...Το σχέδιο (Τραμπ) στερείται σαφών προβλέψεων...” και αφού ανέφερε καμιά πενηνταριά απ' αυτές κατέληξε:
“...Είναι σαφές ότι οι επόμενες ημέρες θα είναι γεμάτες πολιτικές, διπλωματικές και λαϊκές συγκρούσεις, ανάμεσα στον Παλαιστινιακό λαό, τη νόμιμη ηγεσία του με επικεφαλής την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το ναζιστικό κράτος του Ισραήλ...”.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι, σύμφωνα και με τις αποκαλύψεις του “Al Jazeera” ότι ο Νετανιάχου παραδέχθηκε ότι το Ισραήλ τα τελευταία δύο χρόνια της γενοκτονίας είχε υποστηρίξει και εξοπλίσει παλαιστινιακές πολιτοφυλακές και τοπικές ομάδες που αντιτίθεντο στην Χαμάς -τακτική που αποσκοπούσε στη δημιουργία εσωτερικών αντιστάσεων μέσα στη Γάζα και ενός μηχανισμού αποσταθεροποίησης που θα υπονόμευε την ενότητα και τη νομιμοποίηση της Παλαιστινιακής αντίστασης (βλ. Documento 19/10), ο Σαλαχ Μούσα ανήκει σε τέτοιου είδους “πολιτοφυλακή”.
Όμως, η επιστημονική ανάλυση και εκτίμηση ενός άλλου μεγάλου Εβραίου του Ιστορικού Ιλάν Παπέ (μαζί με τον επίσης μεγάλο Εβραίο Νοάμ Τσόμσκι έγραψαν το βιβλίο σταθμό: “Για την Παλαιστίνη”) δεν αφήνει περιθώρια εκλογής: “...Η αμφισβήτηση της Ορθοδοξίας της Ειρήνης: Το Λεξικό της Ορθοδοξίας της Ειρήνης γεννήθηκε από τη σχεδόν θρησκευτική πίστη στη λύση των δύο κρατών...
...Είναι μια γλώσσα γεννημένη από τις έρευνες της αμερικανικής πολιτικής επιστήμης και πρόθεσή της είναι να εξυπηρετεί τις βασικές αμερικανικές θέσεις και απόψεις για το ζήτημα...
Η γλώσσα αυτή έχει συμβάλει ώστε οι δυτικοί διπλωμάτες και πολιτικοί να παραμένουν αναποτελεσματικοί -από πρόθεση ή από αναγκαιότητα- απέναντι στη συνεχιζόμενη Ισραηλινή καταπίεση.
Διατυπώσεις και φράσεις όπως “μία γη για δύο λαούς”, “η ειρηνευτική διαδικασία”, “ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση”, “η ανάγκη να σταματήσει η βία και από τις δυο πλευρές”, “διαπραγματεύσεις”, ή “η λύση των δύο κρατών” είναι σα να βγαίνουν από μία σύγχρονη εκδοχή του 1984 του Όργουελ...
...Η ηγεμονική γλώσσα στους διαδρόμους της εξουσίας στη Δύση, αλλά και μεταξύ των ισραηλινών και παλαιστίνιων πολιτικών στην ίδια την Παλαιστίνη παραμένει ένας λόγος βασισμένος στο παλιό λεξιλόγιο...
...Το νέο κίνημα που υποστηρίζεται από ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο και στο εσωτερικό του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, έχει χρησιμοποιήσει ως πρότυπο το κίνημα αλληλεγγύης κατά του απαρτχάιντ...
Ακολούθησε πιο πρόσφατα μια ακαδημαϊκή προσπάθεια να διευρυνθεί η συγκριτική έρευνα για τις δύο εξεταζόμενες περιπτώσεις, το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής και του Ισραήλ/Παλαιστίνης, στο πλαίσιο του επιστημονικού παραδείγματος της εποικιστικής αποικιοκρατίας...
Αυτό το νέο μοντέλο υπογραμμίζει τα σημαντικά σημεία διαφοροποίησης ανάμεσα στην ορθοδοξία της ειρήνης και το νέο κίνημα...
Τέλος, το νέο κίνημα δεν διστάζει να προτείνει μια λύση που δεν είναι εκείνη που προτιμούν ούτε οι Ισραηλινοί ούτε η Παλαιστινιακή Αρχή ούτε οι πολιτικές ελίτ της Δύσης: τη λύση του ενός κράτους.
Το γεγονός ότι ακτιβιστές και μελετητές παρουσιάζουν τον σιωνισμό ως κίνημα εποικιστικού αποικισμού και το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ καθορίζει επίσης τον μηχανισμό της αλλαγής.
Για την ορθοδοξία της ειρήνης, ο μηχανισμός αυτός είναι η ειρηνευτική διαδικασία, λες και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη ήταν κάποτε δύο ανεξάρτητα κράτη και το Ισραήλ εισέβαλε σε ένα τμήμα της Παλαιστίνης από το οποίο πρέπει τώρα να αποσυρθεί προκειμένου να υπάρξει ειρήνη.
Η νέα προσέγγιση προτείνει την αποαποικιοποίηση του Ισραήλ/Παλαιστίνης και την αντικατάσταση του σημερινού ισραηλινού καθεστώτος με μια δημοκρατία για όλους...
Αυτή η εναλλακτική οπτική για το μέλλον αντικαθιστά όρους όπως η “ειρηνευτική διαδικασία” με την “αποαποικιοποίηση” και την “αλλαγή καθεστώτος”, και αντί για τη λύση των δύο κρατών προσπαθεί να οραματιστεί μια “λύση ενός κράτους”...”.
Δυστυχώς η αμφισβήτηση της “Ορθοδοξίας της Ειρήνης” και του Λεξικού της που γεννήθηκε από τη σχεδόν θρησκευτική πίστη στη λύση των δύο κρατών, καθυστέρησε τόσο όσο χρειάστηκε για να αλλάξει η κατάσταση όχι μόνο με τη γενοκτονία και τη μετατροπή των ζωντανών σε απόβλητα της Ιστορίας αλλά και στην αποκαλυπτική εικόνα της Γάζας ως “no man's land” -όπως και η Δυτική Όχθη ως γη χωρίς Παλαιστίνιους.
“...Η πολεμική εκστρατεία του Ισραήλ... δεν στοχεύει μόνο στη φυσική εξόντωση κάθε ίχνους ζωής στη Γάζα αλλά και στη μετατροπή της σε “no man's land”, σε περιοχή όπου η διαβίωση θα είναι κυριολεκτικά αδύνατη για το ανθρώπινο είδος... Η Γάζα έχει μετατραπεί σε μια μικρή σε έκταση αλλά παγκόσμια ζώνη θυσίας: μια περιοχή που, συνειδητά και απολύτως σκόπιμα καταστρέφεται με όπλα και υποστήριξη της συλλογικής Δύσης, που προσθέτει άλλη μια γενοκτονία στο παλμαρέ της...” -από την προδημοσίευση του βιβλίου του Αντώνη Μαυρόπουλου: “Απόβλητοι, απόβλητα και μεταβολικά ρήγματα”.
Η συλλογική Δύση, εξάλλου, ως η Διεθνής του Νεοναζισμού, έδειξε τις προθέσεις της στον πανηγυρικό του Τραμπ στη Βουλή του Ισραήλ που θύμισε έντονα τους πανηγυρικούς του Αδόλφου Χίτλερ στη Βουλή της Γερμανίας και του Συντάγματος της Βαϊμάρης.
