γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Το μέγα πένθος του αιώνα
Καίγεται πάλι το Μεσολόγγι/ ολημερίς κι ολονυχτίς βροντάει το κανόνι/ από στεριά και θάλασσα βαρούν το καλυβάκι.
Καίγεται/ καίγεται το Μεσολόγγι/ πεινάει και διψάει/ πίνει θολό νερό και τρώγει φύκια/ τρώγει ψοφίμια και ποντίκια/ δεν πέφτει καίγεται το Μεσολόγγι.
Κι εμείς/ από τον λόφο του Στράνη ψιθυρίζουμε/ μη μας ακούσουνε των Βρυξελλών οι Μετερνίχοι.
Όμως στο μεγάλο πένθος του αιώνα συμμετέχουμε/ νηστεύοντας τρεις μέρες το σουβλάκι.
“...Δανεικός ο τίτλος των σημερινών “Υποθέσεων” (Καθημερινή 21/9), γράφει ο Παντελής Μπουκάλας. Πρόκειται για στίχο ενός σπουδαίου ποιητή και λογίου μας, τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο, από ποίημά του που επιγράφεται “Από τον λόφο του Στράνη”.
Τον λόφο της Ζακύνθου όπου ανέβαινε ο Διονύσιος Σολωμός κι έστρεφε βλέμμα και ακοή κατά το αγαπημένο του “καλυβάκι”: το Μεσολόγγι.
Για να εμπνευστεί εκεί και ν’ αρχίσει να πρωτοσυλλαβίζει, πρώτα από μέσα του κι έπειτα στο χαρτί, τον “Ύμνο εις την Ελευθερίαν” και τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”…
Ο δικός μας λόφος του Στράνη – σημειώνει ο Παντελής Μπουκάλας – απ’ όπου παρακολουθούμε λάιβ σχεδόν επί δύο χρόνια τον αφανισμό ενός λαού, είναι η οθόνη της τηλεόρασης…”.
Βέβαια, χωρίς να έχει και μεγάλη αξία, σε σχέση μ’ αυτούς τους δύο “λόφους”, υπάρχει κι ένας τρίτος λόφος όπου οι σιωνιστές νεοναζί έποικοι αποικιοκράτες είχαν μεταφέρει πολυθρόνες και ξαπλώστρες ώστε άνετα να παρακολουθούν τον βομβαρδισμό της πόλης της Γάζας πίνοντας μπύρες και ζητωκραυγάζοντας για κάθε έκρηξη μέσα σε κατοικημένη περιοχή ως να ήταν “τρίποντο” – γεγονός που έμεινε γνωστό εδώ και χρόνια ως “Σντερότ Σινεμα” από το όνομα του οικισμού των Εβραίων.
“...Αν το μέγα πένθος του 20ου αιώνα – συνεχίζει ο Π.Μ. - … ήταν το ολοκαύτωμα, η βιομηχανική εξολόθρευση εκατομμυρίων “κατώτερων” ανθρώπων, Εβραίων κατά κύριο λόγο, το μέγα πένθος του 21ου αιώνα είναι η εξολόθρευση των Παλαιστινίων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες των απογόνων όσων μαρτύρησαν από τους ναζιστές…
Μα γενοκτόνοι οι γενοκτονημένοι; Οι Ισραηλινοί; Οι Εβραίοι; Δεν το χωράει ανθρώπου νους, δεν το αντέχει η ψυχή μας…”.
Της αφεντομουτσουνάρας μου η “ψυχή” αρνήθηκε να συνδέσει τους νεοναζί σιωνιστές του Ισραήλ με τους “μάρτυρες” αλλά και με τους επιζήσαντες που κουβαλούσανε αυτοί και οι οικογένειές τους το “βάρος” της ενοχής επειδή γλίτωσαν έως το τέλος της ζωής τους.
Οι σιωνιστές νεοναζί του Ισραήλ θα πρέπει να είναι απόγονοι, εάν όχι των “Sonderkommandos” – των ειδικών ομάδων εβραίων που ήταν υπεύθυνες για τη σωστή λειτουργία των κρεματορίων και το θάψιμο των υπολειμμάτων - οπωσδήποτε των “Judenrat” των περιβόητων Εβραϊκών Συμβουλίων.
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις που έγιναν κατά τη διάρκεια της δίκης του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ το 1962 και, στη συνέχεια, της ανάδειξης του ζητήματος από την Εβραία Φιλόσοφο Χάνα Άρεντ, ήταν αυτά τα Συμβούλια, και όχι οι ελάχιστοι στρατιώτες του Γ’ Ράιχ που είχαν μείνει στα μετόπισθεν, που συγκέντρωναν τους εκατοντάδες χιλιάδες των Εβραίων – κυνηγούσαν μάλιστα και όσους προσπαθούσαν να ξεφύγουν – που τους φόρτωναν στα τρένα και τους έστελναν στα Άουσβιτς.
Αυτή η δουλειά των “Judenrat” γινότανε μάλλον σε εθελοντική βάση: στα πλαίσια της ναζιστικής Διοίκησης Ανθρώπων (Menschenfuhrung) και της τακτικής μέσω της αποστολής (Auftragstaktik).
Η Χάνα Άρεντ είχε επιχειρήσει να αποσυνδέσει την ιδιότητα του αποδιοπομπαίου τράγου από τη μοίρα του εβραϊκού λαού.
Ο αντισημιτισμός, είχε πει, δεν οριοθετεί την εβραϊκή ταυτότητα και δεν ευθύνεται αποκλειστικά για την ιστορική πορεία των εβραίων.
Για την Άρεντ, η εβραϊκή καταγωγή είχε πρωτίστως πολιτική σημασία και αρνήθηκε να θυματοποιήσει την αξία του πόνου και της θυσίας.
Αυτό όμως που έχει τεράστια σημασία σήμερα είναι το γεγονός ότι κατά την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ διαφοροποιήθηκε από το κυρίαρχο ρεύμα του σιωνισμού και προσπάθησε να περάσει τη θέση για μια πολιτική κοινότητα με δημοκρατικό σύνταγμα που δεν θα βασιζόταν στη φυλή ή στην θρησκεία αλλά θα εξασφαλίζει κοινά πολιτικά δικαιώματα για άραβες και εβραίους.
Ο Ιστορικός Πολιτικός Επιστήμονας και εβραίος Ιλάν Παπέ στο βιβλίο που έγραψε μαζί με τον άλλο διάσημο εβραίο επιστήμονα Γλωσσολόγο τον Νόαμ Τσόμσκι “ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ”, γράφει σε κάποιο σημείο:
“...Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι η επιθυμία “αποαραβοποίησης” της χώρας γεννήθηκε από την φιλοδοξία του σιωνισμού να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκού τύπου δημοκρατία μέσα στον αραβικό κόσμο αλλά με έναν όρο: έπρεπε να είναι μια εβραϊκή δημοκρατία. Γι’ αυτό και η αποικιοκρατική τάση των εποίκων ήταν πάντα γεωγραφική και δημογραφική.
Στα πρώτα του στάδια το κίνημα των σιωνιστών είχε πραγματιστές ηγέτες όπως ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν… όταν οι εβραίοι ήταν λιγότεροι από το ένα τρίτο του πληθυσμού κατά την περίοδο της εντολής (1919-1948) το σιωνιστικό κίνημα πρότεινε διαμελισμό της Παλαιστίνης με τρόπο που θα διασφάλιζε στη μειονότητα των εποίκων τη δημογραφική αποκλειστικότητα σε κάποια τμήματα της Παλαιστίνης με την ελπίδα ότι θα απορροφούσαν περισσότερους εποίκους στο μέλλον και συνεπώς περισσότερα εδάφη…”.
Σήμερα που γεωγραφικά και δημογραφικά οι σιωνιστές νεοναζί εβραίοι είναι απόλυτα κυρίαρχοι γιατί να βάλουν ζήτημα διαμελισμού της Παλαιστίνης που έχει απομείνει; Αρπάζουν και την υπόλοιπη.
“...Ναι, ποιήματα. Ελληνικά και ξένα – γράφει ο Παντελής Μπουκάλας – Φωνές. Καταγγελίες. Υπομνήσεις. Εκκλήσεις. Μήπως και ραγίσει ο τοίχος που σφραγίζει τα μάτια και τ’ αυτιά των αρχόντων του κόσμου τούτου, και των δικών μας βέβαια μαζί, που ασκούν λέει “δριμύτατη κριτική” στον “στρατηγικό μας σύμμαχο” το Ισραήλ. Άλλο ένα ψέμα μέσα στα τόσα. Είναι τόσο μεγάλη η δριμύτητα της κριτικής τους που κατάντησαν να αμφισβητούν τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης. Ο αντιπρόεδρος… Άδωνις Γεωργιάδης δανείστηκε τα “επιχειρήματα του Νετανιάχου και του Τραμπ, του φονικότερου ζεύγους…”.
Ευτυχώς για εμάς, τους λαούς, τους δήθεν πολίτες των φιλελεύθερων κοινοβουλευτικών ολιγαρχιών, η αμφισβήτηση των δικαιοδοσιών των Διεθνών Οργανισμών από τους ίδιους που τους κατασκεύασαν ως νικητές – σύμμαχοι του Β’ Π. Πολέμου, είναι απελευθερωτική.
Μας απελευθερώνει, επιτέλους, από το διακηρυγμένο ψέμα του “ποτέ ξανά” τώρα που οι νικητές- σύμμαχοι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις επαναλαμβανόμενες γενοκτονικές εθνοκαθάρσεις που το “ποτέ ξανά” το μετέτρεψαν σε “ξανά μανά”.
Αποδείχτηκε ότι οι νικητές – σύμμαχοι με το στήσιμο των Διεθνών Οργανισμών στόχευαν όχι τόσο στην κάλυψη της μη αποναζιστικοποίησης της Γερμανίας όσο στην κάλυψη της ναζιστικοποίησης των πολιτικών εφαρμογών της Οικονομίας της Αγοράς γνωστών ως νεοφιλελευθερισμός.
Υ.Γ. Η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης παραμυθιάζει τους λαούς – ουαί φαρισαίοι υποκριτές
