γράφει ο
Γιάννης Κρητικός
Σαν σήμερα "... και να μην πεινάνε παιδιά!".
Με τον αξέχαστο μαέστρο Γρηγόρη Χρηστίδη, μας συνέδεε το κοινό μας... "ψώνιο" για την πεζοπορία - ορειβασία και τη μουσική. Πέρασαν κιόλας 9 χρόνια, σαν σήμερα “έφυγε”.
Ηταν σπουδαίος μουσικός, έγραφε ποιήματα, έχει εκδώσει σειρά από βιβλία, είχε άγχος και οργίζονταν για "το άδικο που ζούμε", μιλούσε συχνά για τα "εγκλήματα του καπιταλισμού", για την... "αρλούμπα που λέγεται Ευρωπαϊκή ΄Ένωση" και ονειρεύονταν ένα κόσμο πραγματικά δημοκρατικό, δίκαιο και ανθρώπινο.
Να έχει ο κόσμος εργασία, να μην πεινάνε άνθρωποι! Να μην πεινάνε παιδιά! Τον θυμάμαι ως πιανίστα στα "καλά μαγαζιά" της εποχής, "ΝΟΚ", "Μιχάλης", "Πήγασος", "Μποέμ" κ.ά.
Συχνά, μετά την καθημερινή πρωινή μας ανηφορική διαδρομή από το σπίτι του στα Ποταμούδια (τη γειτονιά του Χρόνη Μίσσιου), μέχρι το Σταυρό και επιστροφή από τον δασικό δρόμο, μέσω Αγίου Σύλλα, φτάνοντας και πάλι στο σπίτι του, πάντα με χαμόγελο, μου έλεγε: "Να σου παίξω κάτι στο πιάνο, πριν φύγεις".
Και το "κάτι" κάποιες φορές κρατούσε ώρες… Σαββατοκύριακα. όταν τύχαινε να μην εμφανίζεται κάπου ως πιανίστας, κάναμε τις μεγάλες διαδρομές ορειβασίας στο Παγγαίο, με διανυκτέρευση στο καταφύγιο στην κοιλάδα του Ορφέα και συνέχεια στις κορυφές "μάτι" και "τρίκορφο".
Σε μια τέτοια διαδρομή με χιόνια, κοντά στη "λιμνούλα" τον ακούω ξαφνικά να αναφωνεί: "Τέσσερα κομμάτια"! Και μου δείχνει, σε μια απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων... 4 "ζωντανά" που περπατούσαν το ένα πίσω από το άλλο, ώσπου χάθηκαν πίσω από το ύψωμα.
- Τι είναι?
- Λύκοι!
Στο υπόλοιπο της διαδρομής συζητούσαμε ότι "αγνόησαν την παρουσία μας", "μάλλον δεν ήταν πεινασμένοι, αλλιώς, δεν θα δίσταζαν να μας επιτεθούν"!
Μιλούσαμε για τρόπους άμυνας, με... μαχαίρι, με φωτιά κλπ, και τελικά το ρίξαμε στην "πλάκα" ("ναι, είδαν εμένα και δεν πλησίασαν" έλεγε ο Γρηγόρης), για να ξεπεράσουμε... την τρομάρα μας!
Τα χρόνια που εργαζόμουν στην εφημερίδα "Πρωϊνή", περνούσε, χτύπαγε το τζάμι, χαιρετούσε και έφευγε ...
Οταν πλέον εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα, συναντιόμασταν σπάνια, μόνο τα καλοκαίρια.
Είχε τρία "παράπονα" από εμένα. Το ένα ότι δεν ήθελα να μάθω σκι και δεν τον ακολουθούσα όταν πήγαινε στην πίστα της κοιλάδας του Ορφέα. Το άλλο, ότι αρνήθηκα όταν με κάλεσε μια φορά να μιλήσουμε, στην εκπομπή του στην τοπική τηλεόραση.
Και το τρίτο, τελευταία, έμαθε πως πέρασα από την Καβάλα και δεν του τηλεφώνησα.
Για το τελευταίο, είχα σκοπό να του τηλεφωνήσω και όλο το ανέβαλα. Δεν τον πρόλαβα! ΄Ηθελα να του ζητήσω συγγνώμη και να του υποσχεθώ ότι "την άλλη φορά που θα έρθω, θα τα πούμε από κοντά".
Να μιλήσουμε για την... "αρλούμπα που λέγεται Ευρωπαϊκή ΄Ενωση" για το "όνειρο να έχουμε ένα κόσμο πραγματικά δημοκρατικό, δίκαιο και ανθρώπινο". "Να έχει ο κόσμος εργασία, να μην πεινάνε άνθρωποι! Να μην πεινάνε παιδιά"...
*Η φωτογραφία είναι της κόρης του Λένας (που εκείνη την ημέρα ήταν μαζί μας στην ορειβασία), έξω από το παλιό καταφύγιο "Αργύρης Πεταλούδας".
