γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Έχεις πολλές παραξενιές και δέκα πήχες γλώσσα,
γι’ αυτό κι εγώ, κύριε Τραμπ, σου έχω ψάλει τόσα!
Εδώ σ’ αυτό το γράμμα μου, δε λέω να σε…πονέσω,
αλλά για μία πράξη σου, θέλω να σε παινέσω!
Σαν άρχισε το Πακιστάν, καβγά με την Ινδία,
αμέσως έδειξες πυγμή, μην γίνουν Ουκρανία!
Τους έπιασες απ’ τον γιακά, πρόεδρε και τους δύο
και πέταξαν τα όπλα τους, πάρε ένα βραβείο!
Που…χύμα έχουμε πολλά, σκοτώνονται τα νιάτα,
τώρα αυτό μάς έλειπε, να ’ρθουν και τσουβαλάτα!
Και άκουσαν τον λόγο σου, με μιάς οι Ασιάτες
και πάψανε να τρώγονται, σαν σκύλοι με τις γάτες!
Είν’ ευλογία του Θεού, Ντόναλντ, αυτή σου η πράξη,
που την Ειρήνη όρθια, κρατάς πρωτού σκοντάψει!
Το ’πες προχθές στους Ουκρανούς, στους Ρώσους παρομοίως,
που ο Πόλεμος, κυρ πρόεδρε, είναι για ηλιθίους!
Κι εγώ ο μικρός και ταπεινός, έχω την ίδια γνώμη,
που πρέπει να ’ν ηλίθιοι, που πολεμούν ακόμη!
Γιατί παιδιά όπου δε φταίν’ χύνουν ποτάμια αίμα
και φτάνουνε φορτωτική, στη μάνα τους σε δέμα!
Μ’ ένα σου τηλεφώνημα, οι Ασιάτες σταματήσαν,
μα οι Ευρωπαίοι δεν σ’ ακούν κι ας λένε…σ’ αγαπήσαν!
Στους Ασιάτες έκανες, το θαύμα των θαυμάτων,
γι’ αυτό κι εγώ σου τραγουδώ, το άσμα των ασμάτων!
Πρόεδρε, εδώ τα συγχωρώ, τα ελαττώματά σου,
αν την Ειρήνη αγαπάς, μέσα από την καρδιά σου!
Ο Πούτιν γιόρτασε προχθές, τη Νίκη τη μεγάλη,
όπου τον Χίτλερ κάνανε, σκόνη και…καρναβάλι!
Μα ο ίδιος επιμένει εκεί, δε λέει να σταματήσει
και λέει είναι σίγουρος, πως θα ξανανικήσει!
Αυτό κόβει η γκλάβα του, θέλει την Ουκρανία,
μου φαίνεται πως στο μυαλό, μας «τρώει» η Ασία!
Ο Πούτιν κοκορεύεται, πως είναι Ευρωπαίος
και άνθρωπος της Κα Γκε Μπε και δεν είναι τυχαίος!
Μα, να που θέλει πόλεμο κι ας γίνουν όλα στάχτες,
μου φαίνεται είναι λειψός, μπροστά στους Ασιάτες!
Γιατί αν είν’ όπως τα λες, κι ήρθαν στα λογικά τους
και δε χαθούνε άδικα, χιλιάδες τα παιδιά τους!
Τότε αξίζουνε κι αυτοί, άσματα και επαίνους,
οι θεοί τους να τους έχουνε, για πάντα φωτισμένους!
Κυρ Ντόναλντ, θα κατάλαβες, γιατί σου γράφω τώρα,
για την Ειρήνη, όπως κι εσύ, έχω μεγάλη ψώρα!
Ρίξε ακόμη μια ματιά, στης Γάζας τη Λωρίδα,
που οι άνθρωποι σαν πρόβατα, ψάχνουν να βρουν πατρίδα!
Το ξέρω είναι δύσκολο, είναι…μαλλιά κουβάρια
κι απ’ όλα το χειρότερο, μιλάς με τα ντουβάρια!
Μα, εσύ κάνε προσπάθεια, όχι όμως για Ριβιέρα,
να σταματήσει ο Πόλεμος, να δούνε άσπρη μέρα!
Κι αν το πετύχεις, πρόεδρε, διπλά θα σε παινέσω,
να σε ψηφίσω και εγώ, θα ρθω, άμα μπορέσω!
Πως τους Πολέμους σταματάς, να λες με περηφάνεια,
να χαίρεσαι το σόι σου, μαζί και τη Μελάνια!
