γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Η διατήρηση της Εθνικής Μνήμης είναι πρωταρχικής σημασίας σκοπός για μια χώρα αλλά και στοιχείο ενδυνάμωσης φιλίας και συνεργασίας με χώρες, που στο παρελθόν βρέθηκαν αντίπαλοι στα πεδία των μαχών αλλά και προκάλεσαν η μια από αυτές ανθρώπινες απώλειες και οικονομική καταστροφή στην άλλη. Οι σκέψεις αυτές γίνονται γραπτό κείμενο με αφορμή μιας είδησης από την Γερμανία. Η μοναδική αναφορά για την Ελλάδα στην κυβερνητική συμφωνία της Γερμανίας για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην χώρα αυτή είναι η χρηματοδότηση του “ελληνογερμανικού ταμείου για το μέλλον”.
Η κυβερνητική συμφωνία την οποία παρουσίασαν στο Βερολίνο, όπως διαβάζουμε στην “deutsche welle”, η Χριστιανική Ένωση και οι Σοσιαλδημοκράτες υπό τον επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών Φρίντριχ Μερτς, μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνει μια μικρή αλλά με ιδιαίτερη σημασία μνεία για την Ελλάδα. Η συγκεκριμένη μνεία αφορά τη συνέχιση της χρηματοδότησης προγραμμάτων ιστορικής μνήμης για την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής μέσω του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον, το οποίο μετρά δέκα και κάτι χρόνια ζωής, διαθέτει δε γερμανικούς πόρους για την επιστημονική και καλλιτεχνική συνεργασία μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, δίνοντας βάρος σε δράσεις, έργα και μελέτες που αφορούν κυρίως τη ναζιστική κατοχή και τις πολλαπλές αποτυπώσεις της στην Ελλάδα.
Η σειρά δράσεων, έργων, συναντήσεων που έχουν ήδη χρηματοδοτηθεί κινούνται με άξονες .. “τη διαμόρφωση μιας ελληνογερμανικής ιστορικής μνήμης, τη συμφιλίωση με μαρτυρικές πόλεις και χωριά καθώς και τη συμφιλίωση με τις εβραϊκές κοινότητες”. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα: “Με περισσότερους από 30.000 άμαχους θύματα των αντιποίνων των Γερμανών κατακτητών την περίοδο 1941-1944, περίπου 60.000 εκτοπισμένους και δολοφονημένους Έλληνες Εβραίους με συνέπεια τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της εβραϊκής ζωής στην Ελλάδα και με περισσότερους από 100.000 νεκρούς από τον λιμό, η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες, οι οποίες υπέφεραν τα μέγιστα από τη γερμανική κατοχή. (…)
Δεν μπορούμε, ή μπορούμε μόνο σ΄ ένα μικρό μέρος της, να επανορθώσουμε την αδικία που διαπράχθηκε. Ωστόσο, με συγκεκριμένες δράσεις και χειρονομίες συμφιλίωσης μπορούμε και θέλουμε να υπογραμμίσουμε την απεριόριστη δέσμευσή μας σε τούτη την υποχρέωση. Οι χειρονομίες αυτές θέλουμε να βοηθήσουν, ώστε να φωτιστεί ένα ιστορικό βάρος, που από γερμανικής πλευράς και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχε υπάρξει επεξεργασία του, αλλά και για να ενισχυθούν έντιμα, ειλικρινά και μακροπρόθεσμα οι διμερείς σχέσεις”.
Οι Γερμανοί, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση προσπαθούν να “απαλύνουν” τον πόνο και την καταστροφή που προκάλεσαν. Εύλογο το ερώτημα τι γίνεται με τους γείτονες μας; Οι Βούλγαροι δεν ζήτησαν ούτε μία συγνώμη.. αντίθετα σε κάθε ευκαιρία “διαφόρων εθνικιστικών κύκλων τους” μιλούν για παρουσία τους … στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Ξεχνούν τις εκατόμβες των νεκρών που προκάλεσαν κατά την καταστροφική τους παρουσία σε τρείς διαφορετικές περιόδους στον τόπο μας.
