γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Η σύγκρουση των τιτάνων της Συνταγματολογίας Νίκου Αλιβιζάτου και Ευάγγελου Βενιζέλου με αφορμή την πρόταση-σωσίβιο που ο πρώτος φόρεσε στον κ. Μητσοτάκη(!), “...επαναφέρει το ερώτημα -σύμφωνα με τον δημοσιογραφο του Documento 30/3, Δημ. Χρήστου- κατά πόσο η Νομική είναι επιστήμη, όταν για το ίδιο ζήτημα μπορούν να διατυπωθούν δύο διαφορετικές απόψεις και μάλιστα αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες!..”.
Δεν χρειάζεται και πολλά-πολλά ο θετικιστής, έμπλεος ιεράς αγανάκτησης, να αναφωνήσει: “η Νομική δεν είναι εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;!”.
“...Εδώ -δηλαδή στο πλαίσιο της Νομικής- δεν ισχύει ο κανόνας των θετικών επιστημών, της έρευνας, των στοιχείων και της επιβεβαίωσης, ώστε τα συμπεράσματα να είναι ασφαλή και αναμφισβήτητα- συνεχίζει ο Δ.Χ.- και στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα ξεφεύγουν από ακαδημαϊκές αντιγνωμίες. Και αυτό διότι το αποτέλεσμα της παρέμβασης Αλιβιζάτου είχε σαν συνέπεια να δοθεί πάτημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξεφύγει από πιθανό κλοιό στον οποίο θα μπορούσε να εγκλωβιστεί στην Προανακριτική της Βουλής για την υπόθεση των Τεμπών...”.
Ο Βενιζέλος -ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο βασικός συντάκτης του Άρθρου 86 του Συντάγματος- μίλησε για τον κίνδυνο ακύρωσης της παραπομπής Τριαντόπουλου από το δικαστικό συμβούλιο αν η Προανακριτική Επιτροπή δεν ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές της.
Η αίσθηση που έχει διαμορφωθεί είναι πως η αναζήτηση της αλήθειας κάπου ανάμεσα στους δύο Συνταγματολόγους είναι χάσιμο χρόνου εφόσον, βέβαια, τους αντιμετωπίζουμε ως μέρος της Συντεταγμένης Πολιτείας που βρίσκεται απέναντι στα συλλαλητήρια-συντακτικές συνελεύσεις των Τεμπών, φοβούμενη μια δυναμική τους εξέλιξη.
“...Τέμπη: Υπάρχει λύση για να εκτονωθεί η ένταση...” είναι ο τίτλος του άρθρου-παρέμβαση στην “Καθημερινή” 9/2 του Ν. Αλιβιζάτου: “...Πίσω από τη συσσωρευμένη ένταση των ημερών βρίσκεται, όπως πιστεύω, η αναξιοπιστία των κυβερνώντων...”.
Ο κ. Καθηγητής ως απομονωμένος από το κοινωνικό γίγνεσθαι εντοπίζει την έλλειψη αξιοπιστίας μόνο στην εκτελεστική αλλά όχι και στη δικαστική εξουσία -παίζει και η “γαργάρα”.
“...Για να μην εξελιχθεί -συνεχίζει- σε απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, όπως συνέβη μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, τη φοβερή διετία 2008-2010, επείγει να εκτονωθεί η κρίση εμπιστοσύνης...”.
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτει -συνειδητά ή μη δεν έχει σημασία- τι διακόπτει τον “ύπνο του δικαίου” της Συντεταγμένης Πολιτείας: είναι ο εφιάλτης των Δεκεμβριανών του 2008 όπου τα λαϊκά συλλαλητήρια είχαν εκπέμψει προς κάθε κατεύθυνση κύματα συντακτικής δυναμικής.
“...Σκέφθηκα λοιπόν να επαναφέρω μια πρόταση που είχα διατυπώσει για το θέμα, υπό παρόμοιες περιστάσεις το 2009. Η πρόταση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στην εκτόνωση του τοξικού κλίματος, χωρίς να παραβιασθεί στο παραμικρό το γράμμα του άρθρου 86 του Συντάγματος ούτε και του νόμου 3126/2003 για την ποινική ευθύνη των υπουργών...”.
Ο από καθ' έδρα Καθηγητής, θεωρεί το “τοξικό κλίμα”, που δημιουργούν οι επιφανειακές-διαδικαστικές κοκορομαχίες των κομμάτων, ως αιτία που τα αποξενώνει ως σύστημα, γι' αυτό...
“... θα πρότεινα λοιπόν σε όλα τα κόμματα της Βουλής να συμφωνήσουν στο να παραπέμψουν απευθείας στο Πενταμελές δικαστικό συμβούλιο του Ειδικού δικαστηρίου...”.
Τι ωθεί τον Αλιβιζάτο στο να απευθυνθεί σε “όλα τα κόμματα της Βουλής” ενώ αντιλαμβάνεται, ωστόσο, τον αντικοινοβουλευτικό ηγεμονισμό του Κ. Μητσοτάκη;
Πιθανότατα η μεταπολιτευτική συναίνεση να περάσει χωρίς “ρήξεις” η εξουσία από τη στρατιωτική χούντα στην κομματοκρατία που αυτονομιμοποιήθηκε βαφτίζοντας τη συγκυριακή Βουλή, Συντακτική -πραξικόπημα προς αποφυγή της εκφρασμένης βούλησης του λαού μας.
Ενώ από τη μια μιλά για το “γράμμα του Άρθρου 86 του Συντάγματος” από την άλλη υποστηρίζει ότι...
“...Το Σύνταγμα δεν είναι Πολιτική Δικονομία...” -τίτλος της νέας παρέμβασης, πάλι με άρθρο στην “Καθημερινή” 30/3, του Ν. Αλιβιζάτου για να αντικρούσει τις θέσεις του Ευ. Βενιζέλου:
“...Πώς πρέπει να ερμηνεύεται το Σύνταγμα; Με τον ίδιο ή με διαφορετικό τρόπο από έναν κοινό νόμο;...” και λίγο παρακάτω στο ολοσέλιδο άρθρο από το θεωρητικό επίπεδο περνά στο πιο πρακτικό -εμμονικό ζήτημα: “... θυμίζω ότι μιλάμε για την περίοδο 2008-2010, και λίγο πριν από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, που ανήγγειλε προ της ώρας τις πλατείες και τους αγανακτισμένους...”.
Ουάου... επιφώνημα με το οποίο εκδήλωνε την έκπληξή της και η γιαγιά μου η καλή που καθόταν καταμεσού στην αυλή και καθάριζε φρέσκα φασολάκια μέσα στην ποδιά που είχε φέρει από τη Μικρασία. Τι έχουμε εδώ; Τι μας αποκαλύπτουν οι ρωγμές της εσωτερικής σύγκρουσης του νομικιστικού θετικισμού;
Τα γεγονότα των Δεκεμβριανών 2008-2010, τα γεγονότα των Πλατειών των Αγανακτισμένων 2011-2013, μαζί και τις διαδηλώσεις των Τεμπών που εμπλουτίζονται με τις διαδηλώσεις της Πύλου, η Συντεταγμένη Πολιτεία τα ερμηνεύει ως δράση ενός συνεχούς κινήματος η συντακτική δυναμική του οποίου τους τρομοκρατεί αναλογιζόμενοι την ώρα που θα συνειδητοποιήσει αυτή τη δυναμική και θ' αρχίσει να διαβάζει το Σύνταγμα ξεκινώντας από το Άρθρο 120.
Ο Αλιβιζάτος συνεπαρμένος από το καθηγητιλίκι του συνεχίζει το ξεβράκωμα: “...Το βέβαιο είναι ότι ο διχασμός που προκάλεσαν τα μνημόνια και ο άοπλος εμφύλιος που επακολούθησε...”!!!
Και ξανά Ουάου αυτή τη φορά για τα εμπεδομένα ως αληθειοφόρα συμβάντα, τόσο ο “διχασμός” όσο και ο “άοπλος εμφύλιος” πόλεμος(;) που διεξήχθη μεταξύ της Συντεταγμένης Πολιτείας που ρήμαξε λαό και χώρα και του λαϊκού κινήματος με τα ελευθεριακά χαρακτηριστικά οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στη βιωματική εμπειρία των κοινών των Ελλήνων.
Έντρομος πλέον, διδάσκει: “...Σε αντίθεση... με έναν κοινό νόμο, που η αναζήτηση του αληθινού νοήματός του στέκεται προπάντων στο γράμμα του, για την ορθή ερμηνεία του Συντάγματος αναζητούμε προπαντων τον σκοπό που υπηρετεί η ερμηνευόμενη διάταξη...”!!!, τον “σκοπό” που κάθε φορά διαμορφώνουν οι πολιτικοί και οικονομικοί δολοφόνοι.
Ας συγκρατηθούμε και ας δούμε την ερμηνεία του καθηγητού Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κώστα Δουζίνα στην προδημοσίευση από το βιβλίο του “Το Κράτος των Δικαστών” που μόλις κυκλοφόρησε:
“...Το Δίκαιο δεν είναι ένα σύνολο κανόνων ενσωματωμένων σε ένα “ιερό κείμενο”. Ο νομικιστικός και ο συνταγματικός φετιχισμός ωραιοποιούν τη λειτουργία του υπερτονίζοντας τη σημασία της νομικής επιχειρηματολογίας και της λογικής. Υποβιβάζουν τη δημιουργική, πολιτική, ιδεολογική ή ηθική συμβολή των δικαστών.
Στις δύσκολες πολιτικές υποθέσεις (όπως η δική μας) δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις. Όταν ένας νομικός γνωμοδοτεί για τη συνταγματικότητα ενός νόμου κατασκευάζει επιχειρήματα υπέρ μιας άποψης, δεν ανακαλύπτει τη νομική αλήθεια.
Όλες οι “δύσκολες” υποθέσεις (όπως η δική μας) με πολιτικό επίδικο έχουν δύο τουλάχιστον υποστηρίξιμες πιθανές λύσεις που οδηγούν σε αντίθετο αποτέλεσμα... (Αλιβιζάτος κ.α. - Βενιζέλος κ.α.).
...Ο ισχυρισμός περί ουδετερότητας δεν είναι όμως ούτε ψέμα ούτε απάτη: είναι ένας νομιμοποιητικός μύθος...”!!!!
Εμείς ο λαός δεν είμαστε μύθος. Εμείς ο λαός είμαστε ο φορέας της συντακτικής δύναμης που νομιμοποιούμε τη δική μας αυτοθέσμιση -και κανείς άλλος.
Υ.Γ. Φώτο: ο Μητσοτάκης ως οικονομικός δολοφόνος, δίπλα στον Νετανιάχου καταζητούμενο εγκληματία πολέμου ναζιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης
