γράφει ο
Βασίλης Βελιάνος (Vas-Vel)
Ύστερα από δύο κοπιαστικά χρόνια εργασίας στο Τόκιο -για δώδεκα ώρες την ημέρα, τριάντα στις τριάντα μέρες του μήνα- επέστρεψα με την γυναίκα μου, για ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα. Ειδικότερα δε, για διακοπές στο όνειρο ζωής των Γιαπωνέζων: την δική μας Σαντορίνη. Που είχε αρχίσει να λικνίζεται από τους σεισμούς στο μεταξύ.
Με το κόστος της ζωής στην Ιαπωνία στα ουράνια, προσχωρείς συνειδητά στον εργασιακό … κομμουνισμό. Στην Μέκκα του καπιταλισμού της Άπω Ανατολής. Όπως και να το κάνουμε όμως οι ψηλοί μισθοί των Ιαπωνικών επιχειρήσεων είναι μεγάλος κράχτης.
Τα έξι και τα επτά ρίχτερ στο Τόκυο, τα ρίχνει σαν στραγάλια ο εγκέλαδος! Τα τέσσερα και τα πέντε ρίχτερ της Σαντορίνης, οι γιαπωνέζοι τα είχαν για νανουρίσματα. Εξού και το γκρουπ των Ιαπώνων τουριστών που ταξίδευε μαζί μας για την Ελλάδα και την Σαντορίνη. Ακόμα και γι αυτούς, ήταν πρωτόγνωρη η εμπειρία, να ρίχνει κάθε πέντε λεπτά κι έναν σεισμό.
Περιμένοντας την επιβίβαση στο αεροσκάφος η γυναίκα μου, έπιασε τον Ευαγγελάτο στην τηλεόραση του κινητού της και σε κάποια στιγμή αναστέναξε.
-Γιατί αναστενάζεις ρε γυναίκα; Τι λέει ο Ευαγγελάτος μέσα από τα έγκατα της γης και το μάγμα του ηφαιστείου;
-Λέει πως σεισμολόγοι, ηφαιστειολόγοι, γεωλόγοι και όλοι οι επιστήμονες, συμφωνούν σε όλα! -απάντησε αινιγματικά.
-Ε τι; Εσύ γιατί σεκλετίζεσαι; Καλό ακούγεται αυτό.
-Χμ, συνωμοσία μου μυρίζει. Αυτοί οι ίδιοι δεν ήταν που διαφωνούσαν μια ζωή, αν η καθαρά Δευτέρα πέφτει Σάββατο ή Κυριακή ρε Βασίλη;
-Εμ, τώρα τους έδωσε βήμα ο Μητσοτάκης, τους έβγαλε στην τηλεόραση, τους έδωσε πιστώσεις να συνεχίσουν τις έρευνές τους και ο φόβος των Τεμπών φυλάει και την Σαντορίνη μας. Οι δείκτες της ασφαλείας μας, είναι ψηλοί. Με όλα τα κομφόρ του κράτους στην διάθεσή μας θα είμαστε.
-Να μωρέ… έλεγα μήπως να πηγαίναμε σε κανά χιονοδρομικό κέντρο για καμιά βδομάδα και να επισκεπτόμασταν την Σαντορίνη την άλλη βδομάδα. Μόλις κάτσει κι η σκόνη. -πρότεινε διστακτικά.
-Ογδόντα τοις εκατό έκπτωση στο ξενοδοχείο αυτήν την εβδομάδα μας δίνουν. -Εναντιώθηκα: Έστω και με λίγη σκόνη για πασπάλισμα από τις κατολισθήσεις, δεν χάνεται το κελεπούρι. Σαράντα χρόνια πίσω, οι τιμές στα καταλύματα σκαρφάλωναν πιο γρήγορα από ότι τα τελεφερίκ στα Φηρά. Χαλάρωσε και πάμε να απολαύσουμε τις διακοπές μας.
-Καλά. -απάντησε ξερά.
-Έλα και μην ξεψειρίζεις την μαϊμού. Η ευκαιρία που μας έδωσε ο εγκέλαδος -καλή του ώρα- είναι μεγάλη. Δεν την πιάνεις απλά από τα μαλλιά! Την ξεμαλλιάζεις. Για πες μου κάτι άλλο τώρα: Ο Ευαγγελάτος ανέφερε μήπως κάτι και από αντιπολίτευση μεριά, για τα προληπτικά μέτρα;
-Πότε θα τελειώσουν αυτά τα μέτρα ρωτάει την κυβέρνηση η αντιπολίτευση.
Αυτό είπε ο Ευαγγελάτος.
-Ταμάμ! -πανηγύρισα: Στον σωστό ελληνικό δρόμο είμαστε! Ας αποφασίσουν κι αυτοί στην αντιπολίτευση όμως, τι σόι πράμα είναι κι ο Μητσοτάκης; Γκαντέμης ή θεός; Για να ξέρει πότε θα ξεδώσει κι ο συνάδερφός του ο… θεός Εγκέλαδος!
-Αχ τι γλυκανάλατο αστείο! -με κάρφωσε με το βλέμμα της για να συνεχίσει: Ο Ευαγγελάτος είπε πως από τις δέκ-έξι χιλιάδες μόνιμους κατοίκους της Σαντορίνης και κάτι απομεινάρια από τουρίστες και επαγγελματίες του τουρισμού, έφυγαν ήδη καμιά ντουζίνα χιλιάδες από το νησί.
-Έλληνες παιδί μου Έλληνες! Του… πληκτρολογίου και εκ του ασφαλούς πάντα.-Οίκτιρα όλη τη ράτσα.
Ταξιδέψαμε όλη την Ελληνική νύχτα πάνω από την Ασία με το αεροπλάνο και με τη μία παίρναμε και το πρωινό καταμαράν για την Σαντορίνη από τον Πειραιά. Εμείς κι εμείς. Σαράντα Γιαπωνέζοι κοντολογίς και δυο Ελληνάρες.
Άλλο ένα καράβι γεμάτο με πολλούς… ηλιοψημένους στο κατάστρωμά του, μας προσπέρασε λίγο πριν ελλιμενιστούμε. Με τους… ηλιοψημένους να τραγουδάνε χαρωπά: «Πάμε για δουλειά, πάμε για δουλειά...»
-Τι είναι ετούτοι πάλι βρε Βασίλη; -στραβομουτσούνιασε η γυναίκα μου.
-Ξέρω κι εγώ; Για εθελοντές δείχνουν. Εκτός κι αν είναι τίποτα σεκιουριτάδες που έρχονται για την φύλαξη των έρμων.
-Ας σας πιστέψουμε… - χαμογέλασε υποχθόνια.
Ελλιμενιστήκαμε δίπλα και λίγο πιο πίσω, περιμένοντας να βγάλουν οι ηλιοκαμένοι τα ντάτσουν τους από τα ύφαλα του πλοίου. Φορτωμένα, με πατάτες, πλαστικές καρέκλες αλλά και με φιάλες οξυγόνου, σέγες κοπής, κόφτες συρματοπλεγμάτων και άλλα τέτοια εργαλεία. Με την αστυνομία να τους ελέγχει σχολαστικά. Κοιταχτήκαμε με την γυναίκα μου σιωπηλά.
Πήραμε ένα ταξί από το λιμάνι και ζήτησα από τον ταξιτζή να περάσουμε από ένα φαρμακείο. Για να οργανώσουμε το δικό μας φαρμακείο. Ζητώντας του να σταματήσουμε και σε ένα σούπερ μάρκετ. Για να πάρουμε φακό και ραδιόφωνο. Πριν καταλύσουμε στο ξενοδοχείο. Η Σαντορίνη ήταν έρημη χώρα. Μόνο κάτι αυτοκίνητα της πολιτικής προστασίας υπήρχαν στους δρόμους και πολλά τηλεοπτικά συνεργεία. Ελληνικά και διεθνή.
Όλα σχεδόν τηλεοπτικά συνεργεία μας έκαναν σήμα να σταματήσουμε. Για μια συνέντευξη του ποδαριού. Αλλά η γυναίκα μου είπε στο ταξιτζή να σταματήσει μόνο αν πέσουμε στο τηλεοπτικό συνεργείο του καναλιού που εργαζόταν ο… Ευαγγελάτος. Ε ρε νταλκά που τον είχε και μ΄ αυτόν τον Ευαγγελάτο…
Γυρίσαμε όλη τη Χώρα αλλά τα φαρμακεία ήταν κλειστά. Εμ και γιατί να μείνουν ανοιχτά χωρίς πελάτες στην τελική; Μίνι μάρκετ βρήκαμε ανοιχτό σε ένα χωριό στον Βόθωνα. Αλλά φακοί… γιοκ. Κι όσο για τρανζίστορ με… μπαταρίες; Περισσότερες πιθανότητες είχαμε αν τους ζητούσαμε να αγοράσουμε ένα UFO! Να χέσω τα κινητά τηλέφωνα που εξαφάνισαν και τα φορητά ραδιοφωνάκια αλλά και τους φακούς από την λιανική.
Μια αντιπροσωπεία κινητής τηλεφωνίας ήταν ευτυχώς ανοιχτή. Σταματήσαμε πήραμε από τρεις μπαταρίες και τρεις φορτιστές ο καθένας μας κι έτσι λύσαμε το πρόβλημα του φακού και του τρανζίστορ. Εξ αδιαιρέτου.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατάκοποι και πεινασμένοι. Ο ξενοδόχος μας υποδέχτηκε μετά φανών και λαμπάδων. Απογοητεύτηκε ελαφρά όμως, όταν του είπαμε πως δεν είμαστε ούτε σεισμολόγοι ούτε ηφαιστειολόγοι. Απεσταλμένοι από κάποια Ιαπωνικά ερευνητικά κέντρα.
Ρωτήσαμε μέχρι ποια ώρα σερβίρεται το πρωινό αλλά μας είπε πως η γυναίκα του θα μας φτιάξει ένα… σπιτίσιο πρωινό που θα σερβιριστεί στο δωμάτιο. Μιας και ο Γάλλος σεφ με το τσούρμο της κουζίνας του, την κοπάνησαν από τα προχθές.
Μας έδωσε τα κλειδιά του δωματίου μας αλλά και τα κλειδιά ενός νοικιασμένου αυτοκινήτου. «Μα δεν νοικιάσαμε αυτοκίνητο» απόρησα.
«Αυτό είναι δώρο του ξενοδοχείου μας. Αν σας φοβίζουν οι σεισμοί, μπορείτε να κοιμάστε στο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο δίπλα στο ύπαιθρο. Φυσικά μπορείτε να το χρησιμοποιείτε και για τις βόλτες σας.»
Ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας και βάλαμε τους φορτιστές με τις μπαταρίες στις διαθέσιμες πρίζες. Σε λίγη ώρα, η γυναίκα του ξενοδόχου μας σέρβιρε ένα υπέροχο πρωινό. Με φάβα. Χωρίς λάκκο. Πέσαμε για ύπνο. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ένα υποχθόνιο βουητό που προηγήθηκε ενός σεισμού, μας έκανε να τιναχτούμε από τα κρεβάτια μας.
-Αυτό ήταν για το καλωσόρισμά μας και πάει πέρασε!-καθησύχασα την γυναίκα μου που άνοιξε την τηλεόραση.
-Πόσα ρίχτερ λες να μας ταρακούνησαν Βασίλη;
-Χμ. Για εξάρι τον κόβω με… γυμνό μάτι. Και κάτι παραπάνω ίσως.
-Λυπάμαι, έχασες. Ήταν μόλις τέσσερα, οκτώ ρίχτερ. Λέει τώρα η τηλεόραση.
-Πρέπει να ήταν από το ηφαίστειο της Νέας Καμένης και σε πολύ επιφανειακό εστιακό βάθος- αμύνθηκα.
-Ήταν από το ρήγμα της Αμοργού, είκοσι μίλια μακρύτερο από εδώ και το εστιακό βάθος του ήταν στα 12 χιλιόμετρα. Λέει η τηλεόραση.
-Λάθος κάνουν οι σεισμολόγοι. Είτε και κάτι μας κρύβουν. -πείσμωσα.
-Άντε καλά. -με ειρωνεύτηκε: Εσύ σαν ειδικός …τσουναμογόλος, ειδικευτείς εν τη Ιαπωνία, μπορείς να μου πεις στα πόσα ρίχτερ θα μας παραχώσει και το τσουνάμι σε καμιά παραλία;
-Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για τον… εγκλιματισμό μου στα χούγια των ηφαιστείου και να δεις που θα πέφτω διάνα.
Στις επόμενες τέσσερις- πέντε ώρες, τιναζόμασταν από το κρεβάτι σχεδόν κάθε τέταρτο. Με βουητά και σεισμούς, από τέσσερα έως και πέντε ρίχτερ. Η γυναίκα μου ήταν καρφωμένη στην τηλεόραση.
Εγώ έβαλα τα ακουστικά του κινητού στα αυτιά μου, ακούγοντας έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, λέγοντας στην γυναίκα μου πως βάζω τα ακουστικά για… ωτοασπίδες στην βοή και έγειρα δίπλα. Στο επόμενο τράνταγμα, ανασηκώθηκα μόλις άκουσα από το ραδιόφωνο πως η δόνηση ήταν πέντε κόμμα δύο βαθμοί της κλίμακας ρίχτερ.
-Αυτό ήταν… ξεχειλωμένο πεντάρι. - της είπα με ύφος ειδικού: Μπορεί και να έφτασε στα πέντε κόμα δυο ρίχτερ!
Και ξανά έγειρα στο πλάι. Σε λίγο, ήρθε και η επιβεβαίωση του πέντε κόμα δύο κι από τα κανάλια.
-Εγκλιματίστηκες γρήγορα βλέπω. -με σκούντησε η γυναίκα μου.
Κατά το μεσημεράκι αποφασίσαμε να πάμε και μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Όπου επιτρεπόταν να πάμε τέλος πάντων και εκεί που δεν υπήρχαν κορύνες και κόκκινες κορδέλες της αστυνομίας.
Φάγαμε ένα σπιτίσιο μεσημεριανό επίσης επιστρέφοντας και η μόνη μας διασκέδαση απόμεινε η τηλεόραση! Στις οθόνες της οποίας, καμαρώσαμε την δεύτερη μέρα της παραμονής μας και το γκρουπ των Γιαπωνέζων. Να σουλατσάρει στο κόκκινο λιμάνι, ανάμεσα στις κοτρόνες των κατολισθήσεων.
-Καλά μωρέ που στο διάολο είναι εκείνα τα ντρόουν της… ετοιμότητας της πολιτείας; -βγήκα από τα ρούχα μου: Πώς και δεν τους εντόπισαν ακόμα τους αναρχικούς Γιαπωνέζους, να πηδάνε τις κόκκινες κορδέλες φλερτάροντάς με τον κίνδυνο;
-…Εγκλιματίστηκαν κι αυτοί στο…. επιτρέπεται το απαγορεύεται της ράτσας μας κατά πως φαίνεται! -κάγχασε η γυναίκα μου.
Τις δύο επόμενες μέρες, τις περάσαμε καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις μέσα στο δωμάτιο. Και τις νύχτες στο… αυτοκίνητο στην αλάνα. Δίπλα από το ζευγάρι των ξενοδόχων που εκεί κατέλυε. Μιας κι η Βρετανίδα ρεσεψιονίστ της βραδινής βάρδιας, παραιτήθηκε. Κάναμε άλλη μια βόλτα στους άδειους δρόμους. Πέφτοντας πάνω και σε μια σύλληψη. Ηλιοκαμένου κλέφτη.
-Όλα μπορώ να τα αντέξω ρε γυναίκα, αλλά αυτή η μοναξιά δεν υποφέρεται.- Έριξα την πρώτη σπόντα.
-Συμφωνούμε! -μου είπε άχρωμα.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και στις εξωτερικές ειδήσεις ακούσαμε και τον τραμπούκο τον… Τραμπ να ζητάει από τους Αιγαίο -πελαγίτες νησιώτες μας, να κηρύξουν την… ανεξαρτητοποίηση των νησιών τους. Με την ταυτόχρονη προσάρτησή τους στις ΗΠΑ. Και με Έλληνα κυβερνήτη: Τον Νίκο Ευαγγελάτο. Τάζοντας να ενεργοποιήσει όλα τα ηφαίστεια: Από τα Μέθανα, την Σαντορίνη το Κολοτούμπο και την Νίσυρο μέχρι και την Μήλο. Δημιουργώντας μια ενεργή ηφαιστειακή…Ριβιέρα, όπως η Χαβάη. Προσβάσιμη από όλη την Ευρώπη!
Την μεθεπόμενη μέρα, τρώγοντας μια φασολάδα, μπουκιά και σχώριο στο Καϊμακτσαλάν, σήκωσα τηλέφωνο μου. Στην γραμμή, ήταν ο γιό μας από το Λονδίνο.
-Μα τι ρωτάς τώρα γιέ μου; Φυσικά και το… παλεύουμε. Εμείς είμαστε εξοικειωμένοι με τους σεισμούς από την Ιαπωνία γαρ. Έλα πάρε την μάνα σου τώρα που σε θέλει.
