γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Τα γεγονότα σα βροχή, πέφτουν και σα χαλάζι,
μα μία είδηση καλή, στην άκρη όλα τα βάζει.
Μπροστά στο νέο ωχριά, του Τραμπ η ορκωμοσία,
στη Γάζα επιτεύχθηκε, πλέον, Εκεχειρία.
Γι’ αυτό θα παρακάμψουμε, τον πρόεδρο Τασούλα
στην κυρά Κατερίνα μας, ούτε μία λεξούλα.
Ούτε για αστυνομικούς, θα πούμε για της Κρήτης,
που κατά βούληση οδηγεί, κάθε μάγκας κι αλήτης.
Καθόλου ας μη μιλήσουμε, για νέους Αλ Καπόνε,
που από οίκους ανοχής κι από καζίνα τρώνε.
Στη Γάζα, εκεί στον πόλεμο, ας ρίξουμε το βλέμμα,
που ένα δεκαπεντάμηνο, τρέχει ποτάμια αίμα.
Ξεκίνησε όταν όρμησε, η Χαμάς μες στα Τσιμπούτια
και από τότε άναψαν, κανόνια και μπαρούτια.
Οι Παλαιστίνιοι σκότωσαν και πήρανε ομήρους
κι ο πόλεμος ξανάρχισε, άραγε πόσους γύρους;
Οι Εβραίοι το γλεντούσανε, είχανε πανηγύρι,
για την Χαμάς σαν θύματα, ήτανε…ψωμοτύρι.
Χίλιους διακόσιους σφάξανε, τα σπίτια τους τα κάψαν
και τα λαμπάκια του Ισραήλ, ακαριαία ανάψαν.
Έτσι άρχισε ένας πόλεμος, με μίσος και μανία,
της Παλαιστίνης ο λαός, πήρε την τιμωρία.
Το Ισραήλ τούς «όργωσε» με τανκς κι αεροπλάνα
και η Γάζα όλη έγινε, μια μπαζωμένη αλάνα.
Κάτω απ’ τα χαλάσματα, κορμιά διαμελισμένα
και οι ζωντανοί ερείπια, όντα απελπισμένα.
Μα η Χαμάς μουλάρωσε, δε λέει να υποχωρήσει
κι ας μην προφταίνει τους νεκρούς, χιλιάδες να μετρήσει.
Και οι «κεφαλές» της πέφτουνε, η μια μετά την άλλη,
μα…θα νικήσει σίγουρα, γι’ αυτό δεν αμφιβάλει.
Έλα, που ο κόμπος έφτασε και για τους δυό στο χτένι
και τώρα τους μπλοκάρανε, με το στανιό οι ξένοι.
Έτσι, τους αναγκάσανε, για την Εκεχειρία,
αλλά τι νούμερο έχει αυτή, μέσα στην ιστορία;
Οι δυό λαοί είναι σίγουρο, ότι δεν αγαπιούνται,
μα είναι υποχρεωτικό και να μαλλιοτραβιούνται;
Και οι δυό πιστεύουν σε θεούς, δίπλα δίπλα ας ζήσουν,
το μίσος και τα πάθη τους, καιρός να τα αφήσουν.
Αυτό λέει η λογική, το ξέρει ο καθένας,
αλλά ουέ αν δεν έχουμε, παιδιά, «σώας τα φρένας».
Τότε αρχίζει ο Πόλεμος, του κόσμου αυτό το βάρος,
αυτή η κατάρα η τρελή και όποιον πάρει ο χάρος.
Πέφτουν άμαχοι άδικα, σαν λούλουδα φαντάροι,
μα η τρέλα των υπεύθυνων, δε λέει να φρενάρει.
Τρέχει ο κοσμάκης να κρυφτεί, σαν του βουνού τ’ αγρίμια
κι αν τελειώσει ο Πόλεμος, γυρίζει στα συντρίμμια.
Τώρα στη Γάζα άλλοι χαρά και άλλοι πικραμένοι,
θα ιδούν τον ήλιο όμηροι, μα και φυλακισμένοι.
Θα είναι, όμως, ικανοί, μετά από τέτοια οδύνη,
να καταλάβουν τι θα πει, Πόλεμος και Ειρήνη;
Αν ναι, τότε ας καθίσουνε, ήσυχα στα αβγά τους,
για να μη ρίχνουν στη φωτιά, άδικα τα παιδιά τους.
Τέλος, νέο χαρούμενο, με την Εκεχειρία,
ολόψυχα το εύχομαι και για την Ουκρανία!
