γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Είμαστε μια ηγέτιδα δύναμη, σήμερα, σιγουριάς και ανάπτυξης. Μαζί οδηγούμε την Ελλάδα στην πρόοδο, αλλά πιστεύω ότι παίζουμε και έναν σημαντικό ρόλο στις Ευρωπαϊκές εξελίξεις...”, είπε ο Πρωθυπουργός, ως Μητσοτάκης(!), στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο για το 2025, διατηρώντας την ίδια υφολογική και σημειολογική δομή με αυτά που είπε στο Διάγγελμα της Πρωτοχρονιάς προς τον μίζερο λαό Του: “...Όμως, το ξαναλέω, σε έναν ασταθή πλανήτη η Ελλάδα μένει σταθερή και, σε ένα περιβάλλον καθήλωσης εκείνη προχωρεί...”.
Στη βάση αυτής της συνέπειας και αυτής της συνέχειας που Τον διακρίνει θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι οι βαρύγδουποι κομπασμοί που ξεστομίζει ωθούνται από μια αχαλίνωτη εσωτερική ανάγκη.
Ίσως, επειδή μοστράρει τη μόνιμη οίηση (που του τη φόρεσαν, λες, σαν το “σιδηρούν προσωπείον” του Δουμά υποβάλλοντάς τον από τα μικράτα του σε ντόπινγκ ώστε να πιστέψει πως είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης της Ελλάδας), ίσως έκτοτε, να αισθάνεται αναγκασμένος να την εμπλουτίζει με τον ανάλογο μεγαλόστομο κομπασμό, ώστε το ύφος με τον λόγο ως μορφολογική ενότητα να αντανακλά πιστά το περιεχόμενο, δηλαδή τον ίδιο τον Μητσοτάκη.
Ως Πρωθυπουργός, όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνά, στα πλαίσια ασφαλώς του νεοφιλελευθερισμού, έχει διαμορφώσει μια πρακτική -την ιδιαιτερότητα της οποίας δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει ή να συγκαλύψει.
Από την άλλη, εμείς, η Κοινωνική Αριστερά -ως φορέας της ελευθεριακής κουλτούρας των κοινών των Ελλήνων- αφήνουμε αυτή την πρακτική ιδιαιτερότητα να περάσει απαρατήρητη, είτε γιατί δεν την αναγνωρίσαμε ως τέτοια που είναι, είτε γιατί έχουμε παρασυρθεί και εγκλωβιστεί στην πνευματική οκνηρία που διαχέουν στον χώρο η Κοινοβουλευτική Αριστερά με αποτέλεσμα, εάν δεν αναχωρούμε, να συναινούμε ελπίζοντας σε μια “επιστροφή στην κανονικότητα”.
Κανονικότητα για τον Πρωθυπουργό μας είναι να υποστηρίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι η “Ελληνική οικονομία είναι μια αισιόδοξη εξαίρεση στην Ευρώπη” όταν, την ίδια στιγμή -όπως ήδη έχουμε σχολιάσει- η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, η Έκθεση του Μηχανισμού Επαγρύπνισης (Alter Mechanism Report -AMR) της Κομισιόν αλλά και το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή με έκθεσή του, διαπιστώνουν, αναλύοντας τα πραγματικά στοιχεία ως κριτήριο της επιστημονικής αλήθειας, ότι η πορεία της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υποστηρίζει ότι πάει ο Μητσοτάκης.
Βάσιμα θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει αν σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα η ύπαρξη των οποίων δημοσιοποιείται ελεύθερα.
Κάθε άλλο. Οι προδιαγραφές για να στηθούν τέτοιου είδους οργανισμοί και να επανδρωθούν βρίσκονται αυστηρά υπό την επίβλεψη του καθεστώτος του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως, όπως συμβαίνει κάποτε, τους διαφεύγουν και άνθρωποι με αυτοσεβασμό που αρνούνται, σε τελευταία ανάλυση, να καθυποτάξουν την επιστημονική τους επάρκεια σε χυδαία συμφέροντα οπότε και δημοσιοποιούν τα αποτελέσματα των επιστημονικών τους ερευνών -ενέργεια που αποκαλύπτει την ύπαρξη της εικονικής πραγματικότητας.
Ίσως η λέξη “αποκαλύπτει” που χρησιμοποίησα να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα για τον απλό λόγο ότι ο Μητσοτάκης και το “επιτελικό Του κράτος”, δεν προσπαθούν να συγκαλύψουν.
Λες και δεν τους ενδιαφέρει που συνυπάρχουν ελεύθερα τόσο η επιστημονικά ελεγχόμενη οικονομική πραγματικότητα της χώρας όσο και η εικονική οικονομική πραγματικότητα που προβάλουν καθ' όλο το 24ώρο τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας με κυβερνητική εντολή.
Ίσως, μάλιστα, να συμφέρει τις κυβερνήσεις των πολιτικών απατεώνων και οικονομικών δολοφόνων η κυκλοφορία των δύο αλληλοαποκλειόμενων εκοδοχών της πορείας της οικονομίας της Ελλάδας.
Ως κακοπροαίρετος, υποστηρίζω ότι δεν ενδιαφέρει την κυβέρνησή μας ούτε η πραγματική ούτε η εικονική πορεία της οικονομίας. Ούτε ο θετικός ούτε ο αρνητικός προσανατολισμός των μαζών.
Την ενδιαφέρει ο αποπροσανατολισμός των μαζών που επιτυγχάνει διά της σύγχυσης που επικρατεί, όχι ακόμη ως προς το τι είναι η πραγματικότητα αλλά, ως προς το ποια είναι η πραγματικότητα -υπόθεση που οδηγεί αναγκαστικά στον Όργουελ και τη “διπλή σκέψη” της “Νέας Ομιλίας” που κατασκευάζει ο “Μεγάλος Αδερφός” στο “1984”:
“...Ό,τι στην Παλαιά Ομιλία ονομάζεται με πολλή ειλικρίνεια “έλεγχος της πραγματικότητας”... Στην Νέα Ομιλία λέγεται διπλή σκέψη... Η διπλή σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο...
...Η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αρκετή ακρίβεια, αλλά πρέπει να είναι επίσης και ασυνείδητη, γιατί αλλιώς θα γεννούσε ένα αίσθημα παραποίησης και επομένως ενοχής.
Η διπλή σκέψη βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά του... αφού το κύριο έργο του Κόμματος είναι να χρησιμοποιεί συνειδητή απάτη διατηρώντας παράλληλα τη σταθερότητα της πρόθεσης που συμβαδίζει με την αληθινή τιμιότητα.
Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται να τα ανασύρεις από τη λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει, να αρνιέσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει -όλα αυτά είναι αδήριτη αναγκαιότητα...
Έτσι, με το σύστημα της διπλής σκέψης, το Κόμμα μπόρεσε -και ίσως να το μπορεί για χιλιάδες χρόνια ακόμα- να αιχμαλωτίσει την πορεία της Ιστορίας...
Αν κάποιος θέλει να κυβερνά και να συνεχίζει να κυβερνά πρέπει να είναι ικανός να διαστρέψει την έννοια της πραγματικότητας... στα πλαίσια ενός ευρύτερου συστήματος του πνευματικού εμπαιγμού...”.
Όχι, δεν είναι αντιφατική η σκέψη του Όργουελ. Αντιφατική και δυστοπική είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια που συμβαίνει συχνά-πυκνά το “...Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια...” ενώ παίζεις κρυφτούλι με τα γεγονότα.
Όταν, για παράδειγμα, ο Πρωθυπουργός δηλώνει στη Βουλή ότι δεν διαθέτει στοιχεία που να επιβεβαιώνουν το γεγονός πως η θανατοπολιτική που εφαρμόζει στην Υγεία αντί να περιορίζει τη θανατηφόρα δράση του Covid-19, την ενισχύει πολλαπλασιάζοντας τα θύματα, ενώ, όπως εξάλλου έχει αποδειχτεί, είχε πριν από μέρες στην κατοχή του την Επιστημονική Έκθεση των Τσιόδρα-Λύτρα με όλα εκείνα τα στοιχεία που αρνιόταν την ύπαρξή τους, ο Μητσοτάκης δεν πίστευε ότι έλεγε “ηθελημένα ψέματα” ή αθέλητες αλήθειες.
Αποφάσιζε, χωρίς καν να αισθάνεται ότι πρέπει να εξηγήσει, ότι “διαστρέφει την έννοια της πραγματικότητας” ώστε να “συνεχίσει να κυβερνά”.
Όταν, μάλιστα, δηλώνει ότι αυτός βρίσκεται στη “...σωστή πλευρά της Ιστορίας...”!!! δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιεί τον εαυτό του ως ένα ακόμη αξιολογικό στοιχείο που προσθέτει στο νόημα του σωστού στην πλευρά της ιστορίας που ο ίδιος έχει διαλέξει να στέκεται, οριοθετώντας ταυτόχρονα και το “σύστημα του πνευματικού εμπαιγμού”.
Όμως τι μπορεί να σημαίνει σήμερα “ευρύτερο σύστημα του πνευματικού εμπαιγμού”;
Κυκλοφορεί μια υποψία ότι, τις ώρες της αποχαυνωτικής σύγχυσης μπροστά στη TV ο Μητσοτάκης μας στύβει σαν λεμονόκουπες, κι έτσι κούφιους, μας γεμίζει με τον εαυτό Του.
