γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Οι έλληνες που δηλώνουν πως αισθάνονται φτωχοί είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που πραγματικά είναι... Δεν πρέπει κάποιος να ξυπνάει και να νιώθει φτωχός, αλλά να σκέφτεται την ελληνική οικονομία που πάει πολύ καλά...
Πρέπει τώρα που νικήσαμε την πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς, να νικήσουμε και την ψυχολογική της ηγεμονία. Η βασική ψυχολογική ζημιά που έχει κάνει η Αριστερά στην Ελλάδα είναι ότι μας έκανε μίζερους. Η Αριστερά είναι μιζέρια...”, υποστήριξε σε τηλεοπτική εκπομπή ο υπ. Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης σχολιάζοντας τα ευρήματα πρόσφατης έκθεσης της Eurostat.
Η “βάση” πάνω στην οποία στήριξε όλα αυτά ο Άδωνις είναι ένα ψέμα με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την γκεμπελική προπαγάνδα: “η ελληνική οικονομία πάει πολύ καλά” εξαιρουμένως της κοινωνίας των ελλήνων που πάει κατά διαόλου.
Πρόσφατα η Eurostat συνέκρινε την αντικειμενική και την υποκειμενική φτώχεια σε κάθε χώρα-μέλος της.
Από τη σύγκριση προέκυψε πως ενώ στην Ε.Ε-29 η αντικειμενική και η υποκειμενική φτώχεια είναι κατά σειρά 17% και 19% του συνολικού πληθυσμού, στην Ελλάδα ανέρχεται σε 19% και 68% αντίστοιχα, εμφανίζοντας την κορυφαία επίδοση απόκλισης μεταξύ των δύο μετρήσεων σε όλη την Ευρώπη.
“...Η Αριστερά -γράφουν οι Καλλωνιάτης-Καριγιάννης στην “ΕφΣυν” 13/12- ερμηνεύει τα φαινόμενα με βάση τους υλικούς όρους που τα παράγουν και όχι με αυθαίρετες ψυχολογικές και υποκειμενικές εικασίες (Α. Γεωργιάδης: “απληστία πλουσίων” - “φθόνος φτωχών”).
Αυτόν τον επιστημονικό τρόπο σκέψης υιοθέτει και η Ε.Ε όταν δίπλα στα εισοδηματικά κριτήρια στα οποία βασίζεται η μέτρηση της αντικειμενικής φτώχειας κάθε χώρας (βλ: κίνδυνος φτώχειας, υλική και κοινωνική στέρηση, άτομα που ζουν σε νοικοκυριά οιονεί ανέργων κλπ) έρχεται και υπολογίζει την υποκειμενική φτώχεια -μία έννοια που αναπτύχθηκε προκειμένου να αξιολογηθεί η αντίληψη των ερωτηθέντων σχετικά με τις δυσκολίες επιβίωσης των νοικοκυριών -προσθέτοντας τον καθαρό πλούτο τους.
Έτσι, η αξιολόγηση λαμβάνει υπόψη την κατάσταση της υλικής ευημερίας των νοικοκυριών, συμπεριλαμβανομένου του εισοδήματος των δαπανών, του χρέους και του πλούτου.
Άρα η μέτρηση της υποκειμενικής φτώχειας έχει ολιστικό χαρακτήρα καθώς λογαριάζει όλους εκείνους τους παράγοντες που διαμορφώνουν την αντίληψη φτώχειας ενός νοικοκυριού...
Δεδομένου ότι συγκριτικά με την απώλεια πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος ενός νοικοκυριού η απώλεια συσσωρευμένων αποταμιεύσεων και περουσιακών στοιχείων σειράς ετών ή και δεκαετιών αποτελεί πολύ μεγάλο πλήγμα στην ικανότητα αυτού να τα φέρει βόλτα, είναι προφανές πως η υποκειμενική αίσθηση φτώχειας που έχει το 68% των ελλήνων είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από τις μετρήσεις της αντικειμενικής φτώχειας...”.
Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την προπαγανδιστική ερμηνεία περί φθόνου που υποτίθεται ότι καλλιεργεί η Αριστερά σύμφωνα με τον Άδωνι: “...Δεν φταις εσύ που είσαι φτωχός, ούτε πρέπει να δουλέψεις για να ξεφύγεις από τη φτώχεια, αλλά φταίει ο πλούσιος που σε απομυζεί και πρέπει να του αρπάξεις ακόμα και διά της βίας τα δικά του πράγματα...”!!!
Και για να προλάβει αυτή τη “βίαιη αρπαγή” ο Άδωνις εκτός από την “πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς” θέλει “να νικήσει και την ψυχολογική της ηγεμονία”.
Κούνια που τον κούναγε τον Άδωνι εάν νομίζει πως μπορεί να νικήσει την Κοινωνική Αριστερά.
Όσο για την “πολιτική και ψυχολογική ηγεμονία της (Κοινοβουλευτικής) Αριστεράς” θα του έλεγα ότι δεν τον συμφέρει μια νίκη που θα την οδηγούσε στην ανυπαρξία.
Όταν, στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού, η διακυβέρνηση των χωρών παίρνει τα χαρακτηριστικά της διαχείρισης εταιρειών από τους Διευθύνοντες Συμβούλους, η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του Εθνικού Συστήματος Υγείας καθιστά τον υπ. Υγείας ως έναν CEO.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως CEO, θέλει “το νέο ΕΣΥ που σε μεσομακροπρόθεσμη βάση θα μπορεί να λειτουργήσει με επάρκεια στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον” (δες: “Μεσομακροπρόθεσμα... Ευγονική” στη θασιακή 20/8). Για την ώρα αυτό που παράγει η λειτουργία του νέου ΕΣΥ είναι τα θύματα των ελλείψεων των νοσοκομείων.
Η θανατοπολιτική αυτή, με την ενδεχόμενη έλλειψη της “ηγεμονικής Αριστεράς” που θα μπορούσε να συγκρατήσει την ατομική εκδικητική οργή μετατρέποντάς την σε συλλογική κοινοβουλευτική δράση, παράγει μόνο “Λουίτζι Μαντζιόνε”.
Το αληθειοφόρο συμβάν (ως συμβάν που μπορεί να προκαλέσει αλλαγές) έχει ως εξής:
Ο Μπράιαν Τόμσον, Διευθύνοντας Σύμβουλος (CEO) της United Health Group, μιας εκ των μεγαλύτερων ασφαλιστικών εταιρειών στον χώρο της Υγείας στις ΗΠΑ, εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τον Λουίτζι Μαντζιόνε: τον πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής με σιγαστήρα ενώ στις σφαίρες των 9 χιλιοστών που έριξε είχε από πριν γράψει με επιμέλεια τρεις λέξεις: “αρνήσου”, “υπερασπίσου”, “ξεφορτώσου”.
Αυτές οι τρεις λέξεις περιγράφουν την “πολιτική” των ασφαλιστικών εταιρειών απέναντι στους ασφαλισμένους, όταν αυτοί στο πλαίσιο της πολιτικής σχετικά με την ασφάλεια υγείας των ΗΠΑ ζητούν να καλυφθούν έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψής τους.
Οι εταιρείες, συνήθως, αρχικά “αρνούνται” την κάλυψη των εξόδων, κατόπιν “υπερασπίζονται” στα δικαστήρια την απόφαση αυτή και μετά απλώς “ξεφορτώνονται” την υπόθεση και τον πελάτη.
Η πολιτική αυτή έχει σημαντικό κόστος για τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά και τεράστιο περιθώριο κέρδους για τις ασφαλιστικές, αφού στην ουσία έτσι δεν αποδίδουν το ποσό που πραγματικά αναλογεί στις ασφαλιστικές εισφορές... η United Healthcare, η εταιρεία του Τόμσον, μόνο για το 2025 ανέμενε έσοδα ύψους 450 δισ δολ...
...Στα σόσιαλ μίντια... κατηγορούν τον Τόμσον ότι προτού πεθάνει είχε βγάλει μια περιουσία από την άρνηση περίθαλψης σε άτομα που την είχαν ανάγκη και τελικά έχασαν τη ζωή τους.
Η Δολοφονία του CEO σήμανε συναγερμό στις ελίτ των ΗΠΑ με το ερώτημα να είναι απλό: ποιος είναι ο επόμενος; Σε κατάσταση πανικού, οι μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ σπεύδουν να αναθεωρήσουν τα πρωτόκολλα ασφαλείας για την προστασία των μεγαλοστελεχών τους... “Η Εταιρική Αμερική είναι ανήσυχη. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε αυξημένη επαγρύπνιση”...
Η Αστυνομία της Νέας Υόρκης-NYPD σε μια έκθεση πληροφοριών που απέκτησε το CNN, ανέφερε ότι θεωρεί τη δολοφονία του Τόμσον ως “συμβολική εξουδετέρωση” που θα μπορούσε να εμπνεύσει άλλους να ενεργήσουν βίαια εναντίον επιχειρηματικών ηγετών...
Ο Λουίτζι Μαντζιόνε, ο 26χρονος που κατηγορείται για τη δολοφονία του Τόμσον, φοίτησε σε ένα φημισμένο ιδιωτικό σχολείο και είχε αποφοιτήσει από το Ivy League... Είναι ένας άνθρωπος με παρόμοια ανατροφή με αυτή πολλών ανώτερων στελεχών. Αυτή είναι μια νέα πραγματικότητα.
Η φονική επίθεση στον Τόμσον φαίνεται να είχε ως κίνητρο την οργή εναντίον της Βιομηχανίας Ασφάλισης Υγείας και συνολικά κατά της “εταιρικής απληστίας”, σύμφωνα με την έκθεση πληροφοριών της NYPD...
Οι περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους χρέος λόγω αδυναμίας κάλυψης των ιατρικών τους εξόδων είναι οι εν δυνάμει εκτελεστές των “κατά συρροήν οικονομικών δολοφόνων”.