γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Την ίδια ώρα που στη Βουλή των Ελλήνων διεξαγόταν η πανηγυρτζίδικη «Ημερίδα» με τίτλο το φαρισαϊκό «Ενδυναμώνοντας τη Δημοκρατία» με αφορμή τη συμπλήρωση 75 χρόνων από την ίδρυση του «Συμβουλίου της Ευρώπης» και 50 χρόνων από την ελληνική
επανεπικύρωση της «Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου», την ίδια ώρα, δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονα – χωρίς αυτό να σημαίνει «σε κάποιο παράλληλο σύμπαν» - στο Υπουργείο Κλιματιστικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, διεξαγόταν μια συγκρουσιακή, αυτή τη φορά «Ημερίδα» επαναβεβαίωσης της χρησιμότητας της ναζιστικής μεθόδου να ρίχνονται χημικά σε κλειστό χώρο ασφυκτικά γεμάτο με ανθρώπους.
- Ναζιστική μέθοδο και πρακτική που εφαρμόζουν πιστά σήμερα τα σώματα των ειδικών φρουρών της ΕΛΑΣ τα οποία χρησιμοποιεί και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (!) και το δικό του «επιτελικό κράτος» ως «τάγματα εφόδου» βιώνοντας τον ρόλο της ΝΔ της σοβαρής Χ.Α. –
Ναζιστική μέθοδος και πρακτική εναντίον ανθρώπων που ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο βιβλίο του «Homo Sacer» ονομάζει «γυμνή ζωή» βιολογική ζωή στοχοποιημένη από τη δικαϊκή και πολιτική τάξη του εθνικού κράτους, ζωή χωρίς αξία, που μπορεί να φονευθεί ατιμώρητα εφόσον δεν τη θεωρούν ανθρωποκτονία.
Αυτή είναι η καθημερινή τρομακτική πραγματικότητα που βιώνουμε και στη περιέγραψε στη συγκεκριμένη «Ημερίδα» ενδυνάμωσης της δημοκρατικής υποκρισίας ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εκφράζοντας την ελπίδα ότι «…Οι θεσμοί του Συμβουλίου της Ευρώπης θα συμβάλλουν και στην αποκατάσταση υποθέσεων που αποτελούν τις μεγαλύτερες μαύρες σελίδες, τις ανοιχτές πληγές του κράτους Δικαίου στην πατρίδα μας και που άνοιξαν δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια. Αναφέρομαι όπως όλοι καταλάβατε, στο μεγάλο σκάνδαλο των μυστικών παράνομων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις αδιανόητες για μια ευρωπαϊκή χώρα προσπάθειες παρακώλησης των ερευνών της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής. Και στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπεύθυνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη.
Ενώ αντίστοιχη ολιγωρία των Αρχών εντοπίζεται τόσο στο δραματικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων ενώ βρισκόταν επί 16 ώρες στην περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά και στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, με τον άδικο χαμό 57 συνανθρώπων μας. Σήμερα με τη συναίνεση όλων μας, η Ελλάδα είναι υπό επιτήρηση από την «Κοινοβουλευτική Συνέλευση» (του ευρωκοινοβουλίου). Αν θέλουμε, λοιπόν, στο μέλλον να γιορτάζουμε με μεγαλύτερη υπερηφάνεια επετείους σαν τη σημερινή, των 50 χρόνων από την επανακύρωση της «Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» από τη χώρα μας, επιβάλλεται η εκτελεστική αλλά και η δικαστική της εξουσία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για να μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για εμβάθυνση του κράτους δικαίου, για μια ισχυρή και όχι για μια πάσχουσα δημοκρατία…». Αυτά είπε ο Αλέξης επιβεβαιώνοντας, για άλλη μια φορά πως πράγματι «είναι εδώ», ότι «δεν ξέφυγε» από εκείνη την ελευθερία που δίνεται ως «δικαίωμα ανθρώπου» - που εν τω μεταξύ έχει μετεξελιχθεί σε «homoeconomicus» - στο πλαίσιο πάντα του κλειστού συστήματος των κρατών – επιχειρήσεων μιας οικονομίας της Αγοράς.
Μια καθ’ όλα δυστοπική πραγματικότητα που όμως οι αντιφάσεις της και αλληλοακυρώσεις όρων και ορισμών δεν κατάφεραν να περιορίσουν τη σκέψη του οικονομολόγου Καρλ Πολάνυι που στις αρχές ακόμη του 2ου αιώνα εκτιμούσε ότι «Η Δημοκρατία είναι ασύμφωνη από κάθε άποψη, με τον φιλελευθερισμό» - που να βίωνε και τον νεοφιλελευθερισμό.
Στα πλαίσια, λοιπόν, του φιλελευθερισμού που αναβαθμίστηκε σε νεοφιλελευθερισμό τι ή ποιο νόημα θα μπορούσαμε να δώσουμε στην πανηγυρτζίδικη «Ημερίδα»;
Σε αυτό το συνεχώς αναβαθμισμένο πλαίσιο, ο εχθρός κατά του οποίου επινοήθηκαν ως άμυνα τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα» ήταν οι κυβερνήσεις οι οποίες όταν «ανθρώπινα δικαιώματα» συμπίπτουν με το δικό τους «εθνικό συμφέρον» γίνονται οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές τους.
«…Αυτό βέβαια είναι η εξαίρεση – υποστηρίζει ο καθηγητής φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κώστας Δουζίνας στο περίφημο βιβλίο του «Ριζοσπαστική Πολιτική και Νομική Φιλοσοφία» -
Η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα από τις κυβερνήσεις είναι η καλύτερη απόδειξη ότι έχουμε βάλει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα…».
Από αυτό το βιβλίο συλλέχθηκαν κάποια στοιχεία της νεότερης ιστορίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όπως π.χ. ότι «…Η επανάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ηθική τους δυναμική στα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν στη Νυρεμβέργη και στην αντίστοιχη δίκη που έγινε στο Τόκυο.
Μετά τις δίκες αυτές, ξεκίνησε μια σημαντική διεθνής διαδικασία μέσω της οποίας ορίστηκαν κριτήρια και επινοήθηκαν διαδικασίες και θεσμοί για την προστασία και την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκατοντάδες σύμφωνα, συνθήκες, διακηρύξεις και συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν συζητηθεί και υιοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη από περιφερειακά σώματα όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας καθώς και από μεμονωμένα κράτη…
Στο επίπεδο του Διεθνούς Δικαίου κατά των θεσμών, η βασική αιτιολόγηση αυτής της ακατάπαυστης κωδικοποίησης ήταν η βάναυση μεταχείριση πληθυσμών από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις. Οι φρικαλεότητες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος κατέστησαν σαφές ότι η δημοκρατία και οι εθνικές νομικές και συνταγματικές παραδόσεις δεν μπορούν πάντα να εμποδίζουν τις τεταμένες παρεμβάσεις δικαιωμάτων…
Το πιο αποτελεσματικό διεθνές σύστημα εφαρμογής είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ: European Convention on Human Rights – ECHR)…
Η σύμβαση εισήγαγε μια ριζική καινοτομία που έχει αλλάξει τον νομικό πολιτισμό…
Οι θιγόμενοι ευρωπαίοι (καθώς και οι κρατικοί του κράτους – μέλους) όταν έχουν εξαντλήσει τα ένδικα μέσα που τους προσφέρει το εθνικό τους νομικό σύστημα μπορούν να υποβάλουν αίτηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έχει την έδρα του στο Στρασβούργο, ισχυριζόμενοι ότι τα δικαιώματά τους έχουν παραβιαστεί από ενέργειες του κράτους τους. Το δικαστήριο διεξάγει πλήρη δικαστική έρευνα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο ενάγων πολίτης τοποθετείται σε ισότιμη βάση με το εναγόμενο κράτος.
Με το τέλος της διαδικασίας, το κράτος υποχρεούται να συμμορφωθεί με τις πιο πιθανές δυσμενείς διατυπώσεις του δικαστηρίου…».
Ε.. λοιπόν, τις «συστημικές ανεπάρκειες» και την «εσφαλμένη εφαρμογή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας», τις οποίες επισημαίνει το πόρισμα του ευρωπαϊκού οργανισμού σιδηροδρόμων (ERA) που θα μπορούσε να οδηγήσει σε παραπομπή της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, φαίνεται ότι επιχειρεί να «εκτροχιάσει» η ελληνική κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη (!) αυξάνοντας τις πολιτικές πιέσεις για να εκλεγεί ο Απόστολος Τζιτζικώστας μαζί με την Βόζεμπεργκ, που είναι ήδη εκλεγμένη πρόεδρος της επιτροπής μεταφορών του ευρωκοινοβουλίου, θα επιχειρήσουν να μπλοκάρουν το ευρωπαϊκό δικαστήριο ως εκπρόσωποι των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των νεοφιλελεύθερων – νεοναζιστικών κυβερνήσεων των κρατών – μελών της Ε.Ε., των πολιτικών εκφραστών της Αγοράς.
Υ.Σ.
Για να κατανοήσουμε πως τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έγιναν εργαλείο – όπλο στα χέρια του φιλελευθερισμού θα ανατρέξουμε στον Μαρξ.
