γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Επικοινωνιακό σόου Μητσοτάκη στο Υπουργείο Υγείας...” είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της “ΕφΣυν” (4/7) με τη φωτογραφία από κάτω να δείχνει τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη(!), τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, την αναπληρώτρια υπ. Ειρήνη Αγαπηδάκη και τον υφ. Υγείας Δημήτρη Βαρτζόπουλο.
Το ρεπορτάζ σε πληροφορεί πως στο τραπέζι βρισκόταν ακόμη εκτός από τον έτερο αναπληρωτή υπ. Υγείας Μάριο Θεμιστοκλέους και ο υπ. Επικρατείας Άκης Σκέρτσος.
Σκηνικό σουρεαλιστικό που σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση του σήματος κινδύνου με το γνωστό ηχητικό και με την πρόταση “ΤΟ ΕΣΥ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΕΠΕΙ” να αναβοσβήνει ως φωτεινή επιγραφή σε ομίχλη.
Περιέργως η σκέψη δεν πήγε στον Κάτωνα αυτή τη φορά αλλά σε μια φίλη Ουκρανή που ζει χρόνια στην Ελλάδα η οποία έχει περιγράψει την κατάσταση στην Ουκρανία χρησιμοποιώντας και ιστορικά στοιχεία ως κάτι σχεδόν αναμενόμενο από τη στιγμή που στον πολιτικό βραχίονα του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ δόθηκε η εξουσία μετά από πραξικοπηματικές ενέργειες του Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ και της περιβόητης Βικτώριας Νούλαντ -γεγονότα Πλατείας Μεϊντάν κ.α...
Είπε ακόμη ότι ο δημοκρατικός λαός της Ουκρανίας αποκαλεί τον Ζελένσκι και την παρέα του “τα ορφανά των ναζί του Χίτλερ”.
Επηρεασμένος, θα έλεγα, και από την ναζιστικού τύπου γενοκτονία που επιχειρούν οι Σιωνιστές νεοναζί Εβραίοι ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης, όπως και από τις μαζικές δολοφονικές επαναπροωθήσεις στον πάτο της Μεσογείου που επιχειρεί το Ελληνικό Λιμενικό από κοινού με την Ευρωπαϊκή Frontex -τουλάχιστον υπό τη διοίκηση του βραβευμένου από τον κ. Μητσοτάκη(!) και Ευρωβουλευτή σήμερα της Μαρί Λεπέν, Φαμπρίς Λετζέρι, η ψευδαίσθηση μετεξελίχθηκε σε υπαρξιακή αγωνία:
Τότε, επί κατοχής των Ναζί του Γ' Ράιχ, μήπως πέρασε από την Ελλάδα ο περιβόητος “Άγγελος του Θανάτου”, ο γιατρός Γιόζεφ Μένγκελε, ο ρατσιστής ερευνητής του Ινστιτούτου Κληρονομικότητας και Φυλετικής Υγιεινής στη Φρανκφούρτη και πειραματιστής της ναζιστικής Ευγονικής στο Άουσβιτς και άφησε τίποτα ορφανά πίσω του;
Πώς να μην πάει το μυαλό σου εκεί όταν ακούς τον ψυχίατρο υφ. Υγείας να υποστηρίζει δημόσια: “...Τις περισσότερες φορές τα παιδιά που έχουν μια επιθετική συμπεριφορά γεννιούνται από γονείς που έχουν μια επιθετική συμπεριφορά... Όταν κάποιος είναι επιθετικός, είναι επιθετικός επειδή είναι γεννημένος επιθετικός...
Εκείνο το οποίο κάνουμε εμείς (ως κυβέρνηση) είναι αυτή την επιθετικότητα να τη βάλουμε μέσα σε κοινωνικά κανάλια, δηλαδή να μη σκοτώνεις ή να μην επιτίθεσαι για να κλέψεις, να επιτίθεσαι στον εχθρό της πατρίδας, ή να επιτίθεσαι στον εχθρό της κοινωνίας...”.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι εδώ, σε αυτό το σημείο της αποκαλυπτικής -έτσι κι αλλιώς- τοποθέτησης του Ψυχίατρου υφ. Υγείας είναι ο προσδιορισμός της “δεξαμενής” απ' όπου αντλούν τους “ράμπο” υγρού και στεγνού τύπου που είτε τους γλιστρούν τα παλαμάρια είτε τους πέφτουν τα πιστόλια από τα χέρια με τα γνωστά αποτελέσματα.
“...Είχαμε αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας... -συνεχίζει ο Ψυχίατρος υφυπουργός Υγείας- ... και λέω συνειδητά στις γυναίκες τους, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι σε όλη την πανίδα, σε κάθε μορφή έμβιων όντων το αρσενικό είναι πάντοτε επιθετικό... Το θηλυκό είναι για άλλες δουλειές, για να τίκτει να στηρίζει τη μορφή, είτε γίνεται στην αγέλη είτε γίνεται στη δυαδική μορφή που έχουμε στο homo sapiens.
Άρα είναι η φύση των πραγμάτων του αρσενικού να είναι επιθετικό, κατά συνέπεια η έννοια της γυναικοκτονίας πραγματικά έχει μια βιολογική βάση...”!!!
Σεξισμός, βιολογικός ντετερμινισμός, καταστολή και τιμωρία: ένας (νεο)ναζιστικός δαρβινισμός εν εξελίξει στα καλύτερά του που όμως γίνεται αναγνωρίσιμος μόνο όταν τον συγκρίνεις με τον τρόπο διοίκησης του ναζισμού:
“...Καθηγητής Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου επιφορτισμένος από το Υπ. Δικαιοσύνης να συντάξει έναν Volksgesetzbuch, έναν κώδικα Δικαίου του λαού που θα αντικαταστήσει τον επονείδιστο Αστικό Κώδικα, ο Justus Hedemann δεν κρύβει ότι “...το Δίκαιο των προσώπων θα αναθεωρηθεί πλήρως.
Δεν θα βασίζεται σε αφηρημένες έννοιες σαν τη “νομική ικανότητα” ή την “νομική ανηλικότητα”, όπως στον Αστικό Κώδικα του 1896, αλλά θα άρχεται από τη συγκεκριμένη κατάσταση του Volksgenosse εντός της κοινότητας του λαού...” (το Volksgenosse δεν αποτελεί συγκεκριμένο πρόσωπο παρά μόνο ως ον που ζει εντός της κοινότητας).
Ο συγγραφέας αναφέρει ότι η γυναίκα, για παράδειγμα, δεν θα έπρεπε να χαίρει απολύτου δικαιώματος στην εργασία, όπως αφηνόταν να εννοηθεί σε μια πρόσφατη εποχή παρακμής.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε όλες τις άλλες, το σκεπτικό πρέπει να ξεκινά από τη φύση και τον βιολογικό προορισμό των ατόμων: η βιολογική λειτουργία της γυναίκας ως γεννήτηρος της οικογένειας και ως μήτρας της φυλής καθορίζει και συγκροτεί τη νομική της κατάσταση.
Δεν θα επιτρέπεται, επομένως να εργάζεται, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (στειρότητα, κώλυμα των ανδρών που πολεμούν στο μέτωπο, κ.ο.κ). Αυτή η διάταξη Ιδιωτικού Δικαίου θα μιμείται την αξιέπαινη πρωτοβουλία που πήρε το κράτος όταν, μεταρρυθμίζοντας τον χαρακτήρα του δημοσίου λειτουργήματος, απέκλεισε το 1933 από τον δημόσιο τομέα τους Εβραίους, ασφαλώς, κάνοντας όμως (το 1937) το ίδιο και για τις γυναίκες.
Για τα επαγγέλματα ισχύει ό, τι και για το φύλο ή τη φυλή: όπως ένας Εβραίος δεν είναι Άριος έτσι και μία γυναίκα δεν είναι άντρας...”...”.
Ο Ιστορικός Johann Chapoutot με το βιβλίο του “Η πολιτιστική Επανάσταση του Ναζισμού” μας δίνει την ευκαιρία να συγκρίνουμε, να διαπιστώσουμε και να προσδιορίσουμε τις ομοιότητες του ναζισμού και του νεοφιλελευθερισμού -της Οικονομικής μορφής με την οποία εμφανίζονται σήμερα τα ορφανά του Μένγκελε.
“...Όλη μου η πολιτική, από την πρώτη μέρα που ανέλαβα ξανά τη μεγάλη ευθύνη του Υπ. Υγείας, είναι πώς θα φτιάξουμε το νέο ΕΣΥ που σε μεσομακροπρόθεσμη βάση θα μπορεί να λειτουργήσει με επάρκεια στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον...” δηλώνει ο Άδωνις Γεωργιάδης (“Καθημερινή” 14/7) μπερδεύοντας το υπ. Οικονομίας με το υπ. Υγείας.
Για όποιον δεν έχει καταλάβει οι όροι “μεσομακροπρόθεσμη βάση” και “νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον” περιγράφουν, με επάρκεια, τι ακριβώς είναι αυτό το “νέο”: η οικονομία της αγοράς στη δημόσια Υγεία που νομιμοποιεί το γεγονός ότι “μεσομακροπρόθεσμα” όλοι θα έχουμε πεθάνει.
Το περίεργο -εκ πρώτης- μπέρδεμα μας βοηθά να ξεμπερδέψουμε ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο βιβλίο του “ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ”:
“...Για να γίνει κυρίαρχος οποιοσδήποτε τρόπος σκέψης πρέπει να αναπτυχθεί ένας εννοιολογικός μηχανισμός που απευθύνεται στις αυθόρμητες πεποιθήσεις και τα ένστκικτά μας, στις αξίες και τις επιθυμίες μας, όπως επίσης και στις εγγενείς δυνατότητες του κοινωνικού κόσμου μέσα στον οποίο κατοικούμε. Εάν είναι αποτελεσματικός, αυτός ο εννοιολογικός μηχανισμός εμφυτεύεται τόσο βαθιά στον κοινό νου, ώστε να θεωρείται κάτι δεδομένο και αναμφισβήτητο.
Οι προσωπικότητες που θεμελίωσαν τη νεοφιλελεύθερη σκέψη (Φρίντριχ φον Χάγιεκ, Λούντβιχ φον Μίζες, Μίλτον Φρίντμαν κ.α) εξέλαβαν τα πολιτικά ιδανικά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ατομικής ελευθερίας ως θεμελιώδη, ως τις “κεντρικές αξίες του πολιτισμού”.
Η επιλογή τους ήταν σοφή, διότι αυτά είναι πράγματι εντυπωσιακά και σαγηνευτικά ιδανικά.
Όπως πρέσβευαν, αυτές οι αξίες δεν απειλούνταν μόνο από τον φασισμό, τις δικτατορίες και τον κομμουνισμό, αλλά από όλες τις μορφές κρατικής παρέμβασης που υποκαθιστούν την ατομική ελευθερία επιλογής με συλλογικές κρίσεις...”.
Ας συγκρατήσουμε ότι εχθρός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ατομικής ελευθερίας εκτός των άλλων είναι και “μορφές κρατικής παρέμβασης”.
