γράφει ο
Γιώργος Καρανίκας

 

Ποιος ήταν ο Κυναίγειρος; Κάπου εκεί στο 490 π.Χ. ήταν ο Αθηναίος μαραθωνομάχος. Ήταν αδελφός του Αισχύλου και γιος του Ευφορίωνα. 

 

 

Όταν οι Πέρσες νικήθηκαν στη μάχη του Μαραθώνα, άρχισαν να υποχωρούν προς τα πλοία τους για να φύγουν. 

Σε παράδοση που σώζεται από τον Ηρόδοτο, ο Κυναίγειρος προσπάθησε με το δεξί χέρι του να συγκρατήσει ένα περσικό πλοίο. 

 

 

Ένας Πέρσης το έκοψε με έναν πέλεκυ, αλλά ο Κυναίγειρος λέγεται ότι συνέχισε την προσπάθεια με το αριστερό και με τα δόντια, όταν τον ακρωτηρίασαν για δεύτερη φορά. 

 

 

Ο θάνατός του αποτέλεσε υπόδειγμα θάρρους για τις μεταγενέστερες εποχές. Μάλιστα απεικονίστηκε και στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς των Αθηνών.

 

 

 

Γιατί τώρα θυμήθηκα τον Κυναίγειρο; 

Ήταν υπόδειγμα θάρρους και ανδρείας, που στην σημερινή εποχή θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς που ακούγοντας τους βρυχηθμούς του γείτονα φίλου και συμμάχου Ερντογάν ότι θα έρθει νύχτα, να πάρει την Ελλάδα μόνο γέλωτα προκαλεί…

 

 

Η τουρκική ηγεσία μπορεί να αξιοποιεί κατά τα φαινόμενα τη διεθνή συγκυρία και δείχνει να αλλάζει πίστα, ξεπερνώντας κατά πολύ τη μέχρι τώρα γραμμή «γκριζοποίησης» του Αιγαίου και υιοθετώντας τις διακηρυγμένες από τον Ταγίπ Ερντογάν νεοοθωμανικές στοχεύσεις και επιδιώξεις, αλλά ουσιαστικά μόνο απειλεί. 

Εδώ και τρία χρόνια, από το καλοκαίρι του 2019, έχουν διαμορφώσει συνθήκες διαρκούς έντασης, καθιστώντας το περιβάλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων πιο σύνθετο και σίγουρα πιο εύθραυστο. 

 

 

Όπως όλα δείχνουν, η τουρκική ηγεσία αισθάνεται ότι μπορεί να κερδίσει από τις επερχόμενες γεωπολιτικές μετατοπίσεις. 

 

 

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει ευφυώς επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο ότι «η εποχή του Ψυχρού Πολέμου μάς θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι διεθνείς συσχετισμοί επηρεάζουν περιφερειακά προβλήματα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο μια περιφερειακού τύπου κρίση ενθαρρύνεται μέσα από τη διακύμανση των συσχετισμών σε υψηλότερο επίπεδο». 

 

 

Ο ίδιος έχει επίσης υπογραμμίσει τον κίνδυνο «να καταστεί η ελληνοτουρκική διένεξη παρακολουθηματικού χαρακτήρα» στο πλαίσιο ενός εντεινόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των υπερδυνάμεων. 

 

 

Υπάρχει δηλαδή ο κίνδυνος να υποβαθμιστεί η ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο και στην Κύπρο και τα δίκαιά μας διαιωνιζόμενα και υποβαθμιζόμενα να χαθούν στον χρόνο.

 

 

Μέχρι τώρα η Ελλάδα παρακολουθούσε την εξελισσόμενη τουρκική επιθετικότητα με αμυντικού τύπου κινήσεις. 

Ενίσχυσε την αποτρεπτική της ικανότητα, αναγέννησε τις συμμαχίες της στην ευρύτερη περιοχή και επαύξησε τους δεσμούς της με τις ΗΠΑ. Ωστόσο πιθανώς δεν αρκούν. 

Είναι ίσως καιρός για πιο ενεργητικές επιλογές στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Το δόγμα της μετάθεσης των πάντων για αργότερα, κατά τα φαινόμενα έχει εξαντληθεί. 

 

 

Και το κυριότερο, είναι ίσως καιρός οι πολιτικές δυνάμεις να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, να συζητήσουν διεξοδικά και να χαράξουν μια καθαρή εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία. Εσωτερικές εντάσεις δεν χωρούν πλέον. 

 

 

Η Ελλάδα επιβάλλεται να αποκτήσει ενιαία έκφραση και γραμμή βασισμένη σε βαθιά επεξεργασία και αξιολόγηση των κινδύνων, των απειλών, αλλά και των ευκαιριών. Με την Τουρκία, εκ της γεωγραφίας και μόνο, θα χρειαστεί να συμβιώσουμε σε αυτή τη δύσκολη γωνιά του πλανήτη. 

Και γι’ αυτό οφείλουμε πρόνοιες, κάθε μορφής. Μένει σε εμάς πια να μη βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων και να μη μετρήσουμε νέες συμφορές σε τούτους τους τόσο ενδιαφέροντες καιρούς…

 

 

Η τελευταία περιπέτεια του Νίκου Δένδια στην Λιβύη ουσιαστικά δείχνει τον δρόμο ότι θα πρέπει πλέον και στην εξωτερική μας πολιτική να βάλουμε κόκκινες γραμμές ή όταν θέλουμε να τις περάσουμε και να παίξουμε τον ρόλο μας στην ΝΑ Μεσόγειο να είμαστε και ολίγον αδιάλλακτοι.

 

 

«Γειά σας και αντίο»: Με τις λέξεις αυτές επέλεξε το Politico να συνοψίσει το επεισόδιο που σημειώθηκε με υπαιτιότητα της μεταβατικής κυβέρνησης της Λιβύης κατά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, στη χώρα την Πέμπτη (17/11).

 

 

Σύμφωνα με την ανάγνωση του Politico η διπλωματική αυτή ανατροπή «πιθανότατα θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τις ήδη τεταμένες σχέσεις της Ελλάδας με την κυβέρνηση της Τρίπολης». 

 

 

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στις επαφές που είχε στη Βεγγάζη ο Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι η Ελλάδα «θα αρχίσει συνομιλίες οριοθέτησης ΑΟΖ με την κυβέρνηση της Λιβύης που θα προκύψει από τις εκλογές». 

 

 

Φρόντισε, δε, να υπενθυμίσει ότι «η Υπηρεσιακή Κυβέρνηση της Λιβύης μία υποχρέωση έχει: να οδηγηθεί σύντομα η Λιβύη σε εκλογές, κάτι που δεν το πράττει». 

 

 

Και είναι λογικό μια και αν δεν ξεκαθαρίσει η πολιτική κατάσταση στη Λιβύη δεν έχουμε κανέναν λόγο να συζητάμε με όσους είναι εν αναμονή εξουσίας και ακόμη δεν έχουν πάρει διαβατήριο.

 

 

Όσο για τον Στρατό μας, αυτός είναι έτοιμος και οι σύμμαχοι επίσης δεν θέλουν να έχουν άλλον έναν μπελά με τους Τούρκους στο κεφάλι τους, μετά τα όσα γίνονται στην Ουκρανία.

 

 

Χρειάζεται εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις μας που είναι ο δικός μας σύγχρονος Κυναίγειρος και μάλιστα με πολιτική ομοφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων!