γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Αυτή η οικογενειακή φωτογραφία ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος .. μιας εποχής πριν 50 συν ένα χρόνια. Αύγουστος 1974, λίγο πριν την μεγάλη γιορτή της Παναγίας, η χώρα όλη σε αναβρασμό, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, προκαλεί γενική επιστράτευση στην Ελλάδα και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, όπως και ο δικός μου πατέρας, βρίσκονται επιστρατευμένοι στα σύνορα.
Η επικοινωνία αδύνατη .. όμως στα .. μετόπισθεν υπάρχουν ηρωίδες, όπως η αείμνηστη Τασούλα Καμπουρίδου, τότε Γυμνασιάρχης και πρόεδρος της Λέσχης Ποντίων Καβάλας, που αποφασίζει την διοργάνωση μιας αποστολής γυναικών και παιδιών των στρατευμένων από την Καβάλα, στον Έβρο για να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Να που όμως στην Κύπρο ο “Αττίλας 2” προελαύνει με στόχο να καταλάβει νέα εδάφη; το λεωφορείο από την Καβάλα είναι όμως καθ΄οδόν για τον Έβρο και τις μονάδες επιστράτευσης.. παρά τις νουθεσίες των αστυνομικών αρχών να γυρίσει πίσω, η Τασούλα Καμπουρίδου προχωρά για να κάνει πράξη την επιθυμία όλων μας να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ψηλά στον Έβρο, η Καβύλη, εκεί ήταν η επιστρατευμένη μονάδα του πατέρα μου.
Από εκεί και αυτή η φωτογραφία.. την ώρα του αποχαιρετισμού.. Τα χαμόγελα .. όλης της οικογένειας.. λίγο ψεύτικα αφού το αβέβαιο αύριο κυριαρχούσε.. τα δάκρυα στα μάτια της μάνας μου κρύβονται από τα γυαλιά.. Αφιερωμένο το κείμενο αυτό, στην μνήμη της Μεγάλης Καθηγήτριας Τασούλας Καμπουρίδου.
