γράφει ο
Μάνος Σεργιάδης
Για να αποφύγουμε τα νέα Τέμπη, θα πρέπει να προλάβουμε αυτά πριν εκδηλωθούν. Πριν εκδηλωθούν στους δρόμους, στα κέντρα διασκέδασης, στα σχολεία. Δυστυχώς, οι κίνδυνοι θανάτου των παιδιών μας ελλοχεύουν και στα σχολεία τους.
Σας γράφω το παρακάτω κείμενο με την ιδιότητα του πατέρα πρώτα, δεύτερον του εκπροσώπου στην Ένωση Γονέων του Δήμου μου, όπου είμαι και μέλος στην Εξελικτική Επιτροπή της, και τέλος με την ακαδημαϊκή μου ιδιότητα ως πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός.
Πολύ πρόσφατα επισκέφτηκα δημόσια εκπαιδευτική μονάδα του Δήμου μας. Γονείς και εκπαιδευτικοί με ενημέρωσαν πως υπάρχει θέμα ηλεκτροπληξίας. Τρεις διαφορετικοί ηλεκτρολόγοι από τον Δήμο επισήμαναν πως δεν υπάρχουν οι διακόπτες διαρροής έντασης. Τα “ρελέ” προστασίας που λέει ο απλός πολίτης.
Έκανα και εγώ επιτόπιο έλεγχο και διαπίστωσα πως σε έναν πίνακα δεν υπήρχε ο ειδικός διακόπτης, σε δύο πίνακες υπήρχαν και σε έναν άλλον πίνακα υπήρχε μόνο ένας… ενώ η τροφοδοσία είναι τριφασική στο σχολείο. Δυστυχώς, δε μπορούσα να ελέγξω καλύτερα τη συνδεσμολογία, επειδή δε μου επιτρέπεται αυτό. Για κακή τύχη των παιδιών, διαπιστώθηκε λίγες ημέρες αργότερα από τέταρτο ηλεκτρολόγο που έστειλε ο Δήμος, πως το συγκεκριμένο “ρελέ” δεν είναι συνδεδεμένο για τις τρεις φάσεις.
Έτσι, προκύπτει μέγα ζήτημα ασφάλειας παιδιών και εκπαιδευτικών στο συγκεκριμένο σχολείο. Όμως είναι ασφαλή και τα υπόλοιπα σχολεία; Υπάρχει ετήσιος έλεγχος ή υπάρχει καταγραφή ελλείψεων; Ξέρετε, κανονικά πρέπει να δίνεται ένα φύλλο ελέγχου από τους ηλεκτρολόγους στις διευθύνσεις των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πως όλα είναι ασφαλή με αυτά τα “ρελέ”. Στο συγκεκριμένο σχολείο δεν υπάρχει τέτοιο φύλλο! Ούτε φυσικά σε ολόκληρη τη χώρα μας.
Στη συνέχεια, συνομίλησα με το Δ.Σ. του Συνδέσμου Ηλεκτρολόγων του νομού μου. Μαζί συζητήσαμε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Άσχετα εάν υπάρχουν αυτά τα ρελέ, το θέμα είναι εάν υπάρχει και γείωση στα σχολεία. Πότε τη μέτρησε κάποιος; Πόση είναι αυτή η γείωση; Θα κάνει τη δουλειά της όταν χρειαστεί;
Ξέρετε, συνηθίζονταν παλιότερα, για χάρη ευκολίας και οικονομίας, να κάνουν τις γειώσεις στις μεταλλικές σωληνώσεις του νερού. Σήμερα όλοι γινόμαστε μάρτυρες της αλλαγής των μεταλλικών σωληνώσεων με πλαστικές. Οπότε οι γειώσεις ακυρώνονται. Παιδιά και εκπαιδευτικοί μπορεί να τραυματιστούν θανάσιμα λόγω αυτής της αστοχίας.
Για τους παραπάνω λόγους, καλώ τους εισαγγελείς να παρέμβουν και να διατάξουν την άμεση και επιτόπια παρουσία των συνεργείων των Δήμων σε όλα τα σχολεία. Σε περίπτωση που αυτό σίγουρα θα καθυστερήσει, οι εισαγγελείς να διατάξουν τη συνεργασία με τους ιδιώτες ηλεκτρολόγους.
Σήμερα, εν έτει 2025, δε μπορούμε να στηριζόμαστε νομικά σε κανονισμούς του 1980, όπου λένε πως ένας και μόνο διακόπτης διαρροής είναι αρκετός για ένα σχολείο δύο ορόφων, με μερικά χιλιόμετρα καλωδίων στα μπετά του. Αυτό το γράφω επειδή θα το ακούσετε στην έρευνά σας. Αλλά θα σας πω πως υπάρχει κοινή λογική και ο νέος κανονισμός ακυρώνει τους παλιούς κανονισμούς. Αλλά στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Για το οικονομικό όφελος των Δήμων κ.λπ., η νομοθεσία λέει πως όποιο κτίριο κτίστηκε προ πολλών ετών, δε χρειάζεται να ακολουθήσει τον νέο κανονισμό. Δηλαδή, τα κέρδη του Δήμου πάνω από τις ανθρώπινες ζωές;
Επίσης, συνομίλησα τηλεφωνικά και με δύο καθηγητές μου από τα φοιτητικά μου χρόνια, οι οποίοι υπερθεμάτισαν για τη σπουδαιότητα της ύπαρξης αυτών των “ρελέ” σε κάθε ξεχωριστή γραμμή φάσης ενός μεγάλου κτιρίου. Εδώ θα σας μεταφέρω το τι γράφει η νομοθεσία:
“Κεφάλαιο 531.3.2 Ανεπιθύμητη απόζευξη: Υποδιαίρεση των κυκλωμάτων με ανεξάρτητες διατάξεις προστασίας διαφορικού ρεύματος (RCDs — σ.σ. εννοεί αυτά τα ‘ρελέ’). Οι RCDs πρέπει να επιλέγονται και τα ηλεκτρικά κυκλώματα πρέπει να υποδιαιρούνται με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε ρεύμα διαρροής, που πιθανόν να συμβεί... δεν θα προκαλέσει την ανεπιθύμητη απόζευξη της διάταξης.”
Δηλαδή, δεν θα μείνει στο σκοτάδι ολόκληρο το κτίριο για μία διαρροή άγνωστο πού. Δεν θα σβήσουν όλα τα τεχνικά μέσα διδασκαλίας στο σχολείο για μία διαρροή άγνωστο πού. Και πότε, αλήθεια, θα ξαναλειτουργήσει το σχολείο έως ότου έρθει ο ηλεκτρολόγος;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχουν και οι ηλεκτρικοί πίνακες, που είναι πολύ εύκολα προσβάσιμοι από παιδιά και λοιπούς που δεν έχουν γνώση. Να ενημερώσω εδώ πως η νομοθεσία θέτει το ζήτημα της μη εύκολης προσέγγισης σε ηλεκτρικούς πίνακες όσων δεν έχουν γνώση. Που σημαίνει πως αυτοί οι πίνακες πρέπει να είναι κλειδωμένοι... και όχι να μπαίνει ένα ψυγείο μπροστά τους, όπως είδα εγώ σε ένα σχολείο.
Μαζί με όλα τα παλαιότερα σχολεία, το ίδιο πρόβλημα πιθανόν αντιμετωπίζουν και όλα τα παλιά κτίρια — είτε δημόσια, είτε εκκλησιαστικά, είτε ιδιωτικά — όσον αφορά τη γείωσή τους. Αυτό το έχουν τονίσει τα σωματεία των ηλεκτρολόγων μηχανικών εδώ και πολλά χρόνια.
Συμπερασματικά, η ευθύνη για όλη αυτή την τραγική αδιαφορία δεν ανήκει αποκλειστικά στους εκλεγμένους αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είτε πρόκειται για την αντιπολίτευση, είτε πρόκειται για τη διοίκηση του Δήμου. Η Τεχνική Υπηρεσία, μαζί με τους γονείς, έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη. Εμείς, οι γονείς που αδιαφορούμε από τη μία και δεν ασχολούμαστε με τους συλλόγους γονέων, και από την άλλη, σε λίγες περιπτώσεις, όταν επιχειρούμε να ενημερωθούμε, δεχόμαστε “bullying” από τους πολέμιους των δημοκρατικών διαδικασιών στα σχολεία των παιδιών μας.
Ας ελπίσουμε πως κάποιος εισαγγελέας θα ζητήσει την άμεση λύση όλων αυτών των επικίνδυνων ζητημάτων.
