γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Θα ήθελα, για ακόμη μία φορά, να κάνω έναν απαραίτητο διαχωρισμό: είναι ένα η αξιολόγηση κάθε επιχειρησιακού χειρισμού στο πεδίο (...) και άλλο η ανυπόστατη κατηγορία ότι τάχα έγινε “μπάζωμα”. Δηλαδή ότι συνέβη κάτι που είχε στόχο τη συγκάλυψη. Ακόμη και η χρήση του απεχθούς αυτού όρου δηλώνει τις προθέσεις όσων τον επινόησαν.
Αλλά να συγκαλύψει ποιος, τι, ποιον και γιατί; Αυτό πέραν του ότι προσκρούει στην κοινή λογική , δεν προκύπτει από πουθενά...”.
Άστραψε και βρόντηξε ο Πρωθυπουργός, λες και η ιερή αγανάκτηση θέλησε να εκτοξευτεί ως λάβα ώστε να τσουρουφλίσει τον “... αντι-Μητσοτακικό συνασπισμό...” που με τον “απεχθή” όρο “συγκάλυψη” θέλει να “... διχάσει τη χώρα...” την ώρα που “... έχει ανάγκη από σταθερότητα...”.
Κοίτα τι μαθαίνει κανείς προσέχοντας τι λέει ο κ. Μητσοτάκης(!) -εδώ “Καθημερινή” 16/2-: υπάρχουν λέξεις που μπορούν να προκαλέσουν καταστροφές κ.α.
Ποιος, όμως, θα είχε προσέξει το τι είχε υποστηρίξει ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο “Πρώτο Θέμα” 31/7/18 με αφορμή το “Μάτι”: “... Η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση Τσίπρα με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει προσπάθεια (...) συγκάλυψης ευθυνών...”!!!
Όχι. Θα πρέπει να αρνηθούμε να μπούμε στη “λογική” του πολιτικάντη οικονομικού δολοφόνου.
Ήταν τα προβλεπόμενα αποτελέσματα της εφαρμοσμένης πάνω στα κεφάλια των ελλήνων θανατοπολιτικής τόσο των μνημονίων της Τρόικας όσο και της κυβέρνησης του νεοφιλελεύθερου υπηρέτη των οικονομικών συμφερόντων του κ. Μητσοτάκη(!).
Ήδη έχουμε μπει για τα καλά στη ναρκοθετημένη περιοχή όπου κατοικοεδρεύουν οι διαφορετικές ομοιότητες.
Οπότε στην τοποθέτηση του Μητσοτάκη: “... Η άγνοια είναι το έδαφος του λαϊκισμού. Η εμμονική καχυποψία, ο πρώτος σπόρος του. Ενώ το ψέμα, όσο αλλόκοτο κι αν είναι, γίνεται το λίπασμα που τον βοηθά να ανθίσει και να γιγαντωθεί...”, θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας ότι αν και μπορούν να διαφέρουν οι χρονικότητες, οι διάφοροι καλλιεργητές το ίδιο “παράσιτο” καλλιεργούν: το αδέσμευτο κοινωνικό κίνημα, τον φορέα των ελευθεριακών χαρακτηριστικών και της κουλτούρας των κοινών των ελλήνων.
Το “παράσιτο” επομένως, σύμφωνα με τη σκέψη του Μητσοτάκη καθόλου δεν είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης που τα θεωρεί υπεύθυνα γιατί “... πότιζαν τον (παρασιτικό) σπόρο...”.
Είναι ο “κάθε πολίτης” που βρίσκεται κοντά σε “υστεροβουλίες ...και σχέδια προσωπικής προβολής”.
Τώρα που ταυτοποιήσαμε το “παράσιτο” με τον “εσωτερικό εχθρό” είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και το νόημα της απειλής του: “...Σε μια περίοδο που πολλοί αμφισβητούν ευθέως τη Δικαιοσύνη έχω διπλό χρέος να υψώσω τείχος προστασίας στους λειτουργούς της. Άρα και στην ίδια τη Δημοκρατία μας...”!!!
Πράγματι. Ως αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία ασφαλώς και δεν αμφισβητούμε τις δημοκρατικές διεργασίες που μας διαμορφώνουν ως κοινωνία -πράγμα που αμφισβητούν οι νεοφιλελέδες του Θατσερισμού-Ριγκανισμού, και τα υπόλοιπα των Φυρερίσκων, σήμερα.
Αμφισβητούμε όμως του κ. Μητσοτάκη τη “Δημοκρατία μας”.
Ως πολίτες, πλέον, βιώνουμε εδώ και κοντά δύο ολόκληρους αιώνες την ασυμβατότητα της έννοιας της Δημοκρατίας με την ιδεολογία και την πολιτικό-οικονομική εφαρμογή του φιλελευθερισμού -ιδιαίτερα μάλιστα του νεοφιλελευθερισμού τον οποίο όλο και περισσότεροι τον θεωρούν, νεοναζισμό των Αγορών.
Ως αυτοθεσμιζόμενοι πολίτες αναζητούμε κάθε φορά την ισορροπία εκείνη που ομαλοποιεί σχέσεις σαν την ισονομία και την ισοπολιτεία, το κράτος δικαίου και πρόνοιας.
Επομένως, όταν ο Μητσοτάκης μιλά για “αμφισβήτηση της Δικαιοσύνης” σίγουρα εννοεί την αμφισβήτηση στο Δικαστικό σύστημα που τείνει να ολοκληρωθεί ως καθεστώς.
Ένα καθεστώς του οποίου οι “λειτουργοί” είναι οι δικαστικοί, ένα καθεστώς που είναι πλέον ορατό από το “κεφάλι” τον Άρειο Πάγο της ηγεσίας του οποίου αντί να την ορίζουμε, και να την ελέγχουμε, εμείς, οι πολίτες ως λαϊκή εξουσία, την διορίζουν και την ελέγχουν οι κάθε λογής Μητσοτάκηδες, οι κάθε λογής πολιτικοί απατεώνες.
“... Είμαι βέβαιος η Δικαιοσύνη θα δώσει απαντήσεις σε κάθε ερώτημα, παλιό ή νέο...” είναι ένα από τα “αλλόκοτα ψέματα” του Μητσοτάκη, “το λίπασμα που τον βοηθά να ανθίσει και να γιγαντωθεί” όπως λέει ο ίδιος, ως νεοναζί φυρερίσκος, λέμε εμείς.
Τελευταία, οι νεοφιλελέδες πολιτικάντηδες μιλούν συνέχεια για μια Δικαιοσύνη που εμπιστεύονται. Ενώ οι, επίσης, νεοφιλελέδες δικαστικοί μιλούν συνέχεια για μια Δημοκρατία που υπερασπίζονται όπως, για παράδειγμα, η Πρόεδρος του Άρειου Πάγου (Α.Π.), Ιωάννα Κλάπα: “...Η Δημοκρατία απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς... Ο σχολιασμός, άλλωστε, δικαστικών αποφάσεων είναι ουσιώδες στοιχείο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η διαφωνία, όμως, σε νομική προσέγγιση και ερμηνεία δεν μπορεί να εκφραστεί από οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο, με λοιδορία, απειλητικές εκφράσεις, υποτιμήσεις, προσβολή και καθύβριση των θεσμών και των κανόνων, μέσα από τους οποίους η δημοκρατία καθορίζει τα πλαίσια λειτουργίας των θεσμών.
Είναι προφανές ότι η ρήξη με τους θεσμούς πλήττει καίρια τη δημοκρατία και μάλιστα 50 χρόνια μετά την αποκατάστασή της...”.
“Αναντίλεκτη” υπέρ της υπεράσπισης της Δημοκρατίας και η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη: “...Τη στιγμή που η Δικαιοσύνη με τα θεσμοθετημένα από το Σύνταγμα όργανά της (εννοεί τον Εφέτη-Ανακριτή Σωτήρη Μπακαϊμη)... αγωνίζεται για να ανταποκριθεί... αυτόκλητοι υποκριτές... πλήττουν... την καρδιά της Δημοκρατίας... υποδεικνύουν στην κοινωνία ως ενδεδειγμένη οδό απονομής της Δικαιοσύνης αυτή την επιστροφή στην αυτοδικία, στον μεσαίωνα και στα λαϊκά δικαστήρια...”.
Μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε πως όταν μιλά για “λαϊκά δικαστήρια” έχει στο μυαλό της τη Συνταγματικά κατοχυρωμένη -για να αναφερθώ κι εγώ στο Σύνταγμα- Λαϊκή Εξουσία.
Τη σχέση των λειτουργών της Δημοκρατίας τους και της Δικαιοσύνης τους, θυμίζει ο Κώστας Βαξεβάνης (DOC 16/2): “... Η κ. Κλάπα διορίστηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην κορυφή της Δικαιοσύνης αφού πήδησε τρεις (3) συναδέλφους της που προηγούνταν στην επετηρίδα. Το ίδιο έγινε και με την κ. Αδειλίνη, η οποία με μεγαλύτερο διασκελισμό υπερπήδησε επτά (7) άλλους Εισαγγελείς και διορίστηκε στη θέση αυτή. ... παρακάμψεις προκειμένου να διοριστούν συγκεκριμένα πρόσωπα... ωστόσο δεν τους ταυτίζεις με τη δικαιοσύνη και τη διαφάνεια...”.
Καταλήγοντας υποστηρίζω πως το Ευρωπαϊκίστικο δόγμα του νομικού κανονιστικού θετικισμού εφόσον “κουμπώνει” στον φιλελευθερισμό και στον νεο-φιλελευθερισμό των Οικονομικών δολοφόνων, βρίκεται σε σταθερή τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με το Εθιμικό δίκαιο τη βασική αρχή του φυσικού δικαίου που, κάποτε, παίρνει τη μορφή συντακτικής δύναμης τα ενεργά υποκείμενα της οποίας είναι... μαντέψτε;! .... μαντέψτε ποια είναι;! Είμαστε εμείς τα παράσιτα.-
Υ.Γ. Πιθανότατα, ο δημοκρατικός λαός της Ουκρανίας, να περάσει από Λαϊκό Δικαστήριο τον ναζί Ζελένσκι γιατί έστειλε μια ολόκληρη γενιά νέων Ουκρανών στον θάνατο για τα συμφέροντα ξένων.
