γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
“...Σε καιρούς επέλασης του λαϊκισμού... έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε το κεκτημένο της πολιτικής σταθερότητας...”, είπε ο Πρωθυπουργός της χώρας, ως Μητσοτάκης που είναι, στο Υπουργικό Συμβούλιο της 31/1/25 εξηγώντας το “πνεύμα” της συνέντευξης που έδωσε δύο ημέρες πριν.
Αναγκαιότητα που ξεπήδησε από αυτή καθ'αυτή τη συνέντευξη της οποίας η μορφή και το περιεχόμενο μας οδήγησε στο να διαπιστώσουμε, γι' άλλη μία φορά, τον Οργουελικό χαρακτήρα της κανονικότητας που βιώνουμε.
“... “Δεν βλέπεις ότι ο όλος σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς... Κάθε χρόνο ολοένα και λιγότερες λέξεις, και οι ορίζοντες της συνείδησης ολοένα και θα στενεύουν...
Σκέφτηκες ποτέ, Γουίνστον, ότι το 2050 το πολύ δεν θα υπάρχει ούτε ένα ανθρώπινο πλάσμα που να καταλαβαίνει μια συζήτηση σαν αυτή που κάνουμε τώρα;” ...εξηγούσε ο Σάιμ στ' όνομα του Μεγάλου Αδελφού...”.
Ωστόσο υπήρξε και κάτι που ξέφυγε, ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, με τη δήλωση του Μητσοτάκη ότι “...θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα να εξασφαλίσω ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει...”, επαναλαμβάνοντας τη δήλωση που είχε κάνει λίγες ημέρες μετά την 28/2/23: “...Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας...”.
Τα μελλοντικά-αόριστα βρίσκονται συνειδητά σε αντιπαράθεση με τα ενεστώτα του Κώστα Αχ. Καραμανλή που ως Υπουργός Μεταφορών βεβαίωνε λίγες ημέρες πριν την 28/2/23: “...Είναι ντροπή και ντρέπομαι... Εμείς ως κυβέρνηση... διασφαλίζουμε την ασφάλεια των σιδηροδρόμων...”.
Στο παιχνίδι του οργουελικού ετεροχρονισμού που μας αναγκάζουν να βιώνουμε ως νέα χρονικότητα, μπήκε και η “Καθημερινή” (2/2) που με το “Κύριο Άρθρο” επιχειρεί μια χωρική μετατόπιση μιας “Μαύρης Τρύπας” που “παράγει διαφθορά, καταπίνει κονδύλια και ενίοτε και ζωές”, από τον χώρο της κυβέρνησης στον χώρο κάποιων “αρμόδιων” κάποιου “φορέα” του Σιδηροδρόμου και ότι το “γεγονός ότι παραπαίει, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, δείχνει ότι... έχουν αποτύχει πλήρως”.
Επί της ουσίας, όμως, με το “Κύριο Άρθρο” που ενισχύει με άλλο περί “Βραχυκυκλώματος διαρκείας στον χώρο του Σιδηρόδρομου”, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να κατηγορεί τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη ότι αυτά τα δύο χρόνια δεν έκανε τίποτα για να “διασφαλίσει την ασφάλεια των τρένων” ούτε για να “εξασφαλίσει τη δικαίωση για τη θυσία των παιδιών”.
Στο Υπουργικό Συμβούλιο μίλησε και για την “...υπεράσπιση του κεκτημένου της πολιτικής σταθερότητας...”!!!
Για ποια “πολιτική σταθερότητα” μιλά ο Πρωθυπουργός μας τη στιγμή που παντού στον κόσμο και στην Ε.Ε επικρατεί η αστάθεια;
Το σύστημα της Παγκοσμιοποίησης των Αγορών έχει ξεφύγει από το σημείο ισορροπίας εδώ και χρόνια: επέστρεψε ο προστατευτισμός και οι δασμοί. Η απομάκρυνσή του είναι τόσο μεγάλη που καθιστά άχρηστα τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε προκειμένου να επανέλθει σε ισορροπία.
Επομένως, στα πλαίσια της γενικευμένης ανισορροπίας το να υποστηρίζει πως έχει “κατακτήσει την πολιτική σταθερότητα” στη χώρα του, σημαίνει πως είτε δεν έχει ιδέα το πώς λειτουργεί η διαλεκτική σχεση μεταξύ εθνικού και διεθνικού γίγνεσθαι, είτε είναι πολιτικός απατεώνας που επιδιώκει τη νομιμοποίηση του καθεστώτος του.
Στο προηγούμενο σχόλιο “Πυρόσφαιρα λαϊκής οργής” (βλ: Θασιακή 3/2) σημείωσα τη θέση του Πρωθυπουργού που ανέπτυξε λίγες ημέρες μετά τη μαζική δολοφονία των Τεμπών περί “θεωριών συνωμοσίας που ευδοκιμούν στη χώρα μας” για να τη σχολιάσω ως εξής:
“...Κάνει εντύπωση γιατί είναι μια επιθετική στοχοποίηση του “εσωτερικού εχθρού” μέσω της αναφοράς στις “θεωρίες συνωμοσίας”, είναι μια ενέργεια που μαρτυρά ένα κράτος σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπό τον Φυρερίσκο που αποφασίζει -σύμφωνα με τον Νομικό του Γ' Ράιχ, Καρλ Σμιτ...”.
Έτσι, λοιπόν, οι “λαϊκισμοί” και οι “θεωρίες συνωμοσίας” είναι γνωρίσματα του “εσωτερικού εχθρού” οι συγκεντρώσεις του οποίου έδωσαν την αφορμή στον Ιστορικό Κωστή Καρπόζηλο να γράψει στην “Καθημερινή” 2/2, για την “Εκκωφαντική σιωπή του Συντάγματος” όπου “...Η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών δείχνει ενδιαφέρον για το περιεχόμενο της δημοκρατίας μας.
Οι άνθρωποι το 2025 δεν είναι μαριονέτες... Οι πολίτες επιλέγουν να συμμετάσχουν σε κάτι, να επενδύσουν τον χρόνο και την ενέργειά τους, όταν νιώθουν ότι την αφορά και την καίει. Και αν κάτι μπορεί να εκτρέψει την πορεία των πραγμάτων προς το ανεξέλεγκτο, είναι η υποτίμησή τους.
Αυτό είναι το σταθερό λάθος κάθε κυβέρνησης που νιώθει ασφαλής στον μικρόκοσμο της διαχείρισης της εξουσίας...”.
Όταν μάλιστα “...η λαϊκή κινητοποίηση συνιστά εξ ορισμού κίνδυνο εκτροπής από τη φυσική τάξη της πολιτικής... σταθερότητας...”.
Της “πολιτικής σταθερότητας” που ο Μητσοτάκης(!) θεωρεί “κεκτημένο” που έχουν “χρέος να υπερασπιστούν”.
Πώς, αλήθεια, θα υπερασπιστούν την πολιτική τους σταθερότητα;
Όχι πάντως γυρνώντας τον κόσμο ανάποδα για να εξασφαλίσουν ότι αυτό -δηλαδή το μαζικό έγκλημα των Τεμπών- δεν θα ξαναγίνει.
-Εξάλλου, κάτι τέτοιο, το διαψεύδει συνεχώς εδώ και δύο χρόνια με την άρνησή του να διαθέσει κονδύλια για τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση της ασφάλειας του σιδηρόδρομου στη χωρα -τρώει, μάλιστα, και τα κονδύλια της Ευρώπης που δόθηκαν γι' αυτό τον σκοπό, γι' αυτό τον κυνηγάει η Ευρωπαία Εισαγγελέας Κοβέσι-.
Ούτε, βέβαια, επαναδημιουργώντας τα Τάγματα Εφόδου της ΝΔ επί Αβέρωφ, τους “Ρέιντζερς” και τους “Κένταυρους”.
-Η δολοφονία του εκπαιδευτικού Νίκου Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα και η υπεράσπισή του από δικηγόρο που εξελέγη βουλευτής αργότερα με τη Χρυσή Αυγή, καθιστούν αδύνατο κάτι τέτοιο-.
Σήμερα, η εικόνα όπου αγκαλιάζονται, η Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του Παύλου που δολοφόνησαν μαχαιροβγάλτες ναζί, με τη Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της Μάρθης που δολοφόνησαν -μαζί με άλλους 56- οι οικονομικοί δολοφόνοι της κυβέρνησης του νεοφιλελεύθερου Κ. Μητσοτάκη, αυτή η εικόνα, προδιαγράφει τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται προκειμένου να υπερασπιστούν ως κεκτημένο τη δική τους “πολιτική σταθερότητα”.
“Πολιτική σταθερότητα” που δεν μπορούν να την υπερασπιστούν με συμμορίες και μαχαιροβγάλτες -είναι ζήτημα ποσότητας και σοβαρότητας.
Η θανατοπολιτική που χρησιμοποιούν με τις μειώσεις των κονδυλίων όχι μόνο στον Σιδηρόδρομο αλλά και στην Υγεία καταστρέφοντας σιγά σιγά το ΕΣΥ έχει ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στον θάνατο αρκετές χιλιάδες Ελλήνων.
Ετούτη τη θανατοπολιτική ως κεκτημένη πλέον την υπερασπίζονται με Τάγματα Εφόδου από Ειδικούς Φρουρούς που οπλίζουν με όπλα που διαθέτουν δική τους θέληση και πυροβολούν όποτε αυτά θελήσουν όποιους αυτά διαλέξουν.
Η κυβέρνηση εκτός των σωμάτων ασφαλείας, ως γνωστόν, διαθέτει και σώματα δικαστών.
Με αυτό το αβαντάζ ενεργοποιημένο δεν χάνει ευκαιρία να διαβεβαιώνει ότι “...η Δικαιοσύνη είναι αυτή η οποία θα κρίνει και θα αποφασίσει...” να την απαλλάξει από οποιαδήποτε κατηγορία προκύψει δηλαδή.
Πίσω από τον πολυχρησιμοποιημένο όρο “Δικαιοσύνη” κρύβει τα σώματα των δικαστών “Δυτικά του Πέκος” και των δικαστών “Ντρεντ” που διαθέτει κατ' αποκλειστικότητα προς υπεράσπιση της “πολιτικής σταθερότητας”.
Εμείς, ο λαός, δεν τρέφουμε αυταπάτες. Είναι καιρός να πάψετε και σεις να τρέφεστε με αυταπάτες -υπό αυτή την έννοια... μην απομακρυνθείτε από την χώρα.
Υ.Γ. Οι 700 πρόσφυγες που το Ελληνικό Λιμενικό έπνιξε υπηρετώντας τη θανατοποιλτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη εντάσσεται στη γραμμή υπεράσπισης της “πολιτικής σταθερότητας”.
