γράφει ο
Γιώργος Καρανίκας
Ήταν επόμενο κάποια στιγμή το χαλί κάτω από το οποίο έχουν μαζευτεί όλα τα προβλήματα, ερωτήματα και ο θυμός των Ελλήνων, με μια Κυβέρνηση η οποία νόμιζε ότι ορίζει τις τύχες των λωτοφάγων κατοίκων της χώρας, με ελαφρότητα, κάποια στιγμή …θα γινόταν η έκρηξη.
Όσο θρασύς και να είσαι υπάρχει εκείνο το σημείο βρασμού που σε εκτινάσσει από την καρέκλα σου και σε οδηγεί σε διαδοχικές καταστροφές.
Δεν σημαίνει ότι αν για σένα ευημερούν οι αριθμοί ισχύει το ίδιο και για εκείνους που είναι οι αριθμοί.
Η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών ήταν η αφορμή να ξεχυθεί το ποτάμι της οργής και των ερωτημάτων και να αναζητούν οι Έλληνες όχι απλά ερωτήματα, αλλά το όριο που χωρίζει την λήθη από την ευθύνη.
Την ίδια στιγμή τα στενά οικονομικά, η έκρηξη των τιμών στα σούπερ μάρκετ, η αυξημένη εγκληματικότητα και η περίεργη συμπεριφορά της κοινωνίας, οι αγρότες που είναι στους δρόμους (όσοι από αυτούς που αντέχουν να φωνάζουν) αλλά και τα φυσικά φαινόμενα όπως το κούνημα της Σαντορίνης και του τουρισμού που κρέμεται από μια κλωστή.
Παράλληλα η αναταραχή στα σχολεία, η αμφισβήτηση της νεολαίας μας και το αβέβαιο μέλλον για απόδοση δικαιοσύνης, είναι ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί στην εκτόνωση και τιμωρία της Κυβέρνησης η οποία μέσω των στελεχών της παρουσιάζεται όχι ως απολογούμενη, αλλά ως συγκαλύπτουσα ευθύνες.
Σε αυτό το πλαίσιο η μηχανή της Κυβέρνησης δουλεύει στο ρελαντί και όχι απλά δεν παράγει έργο, αλλά πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο και κινείται με κεκτημένη ταχύτητα σε επικλινές έδαφος και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα σταματήσει η καθοδική της πορεία.
Μάταια προσπαθούν πολιτικοί αναλυτές να μας πείσουν ότι ο μοναδικός τομέας όπου το κυβερνητικό σχήμα συνεχίζει να δουλεύει αρκούντως ικανοποιητικά είναι η οικονομία, όπου λαμβάνονται αποφάσεις και υλοποιούνται σχέδια υπό την πίεση των μεγάλων επιχειρήσεων, που έχουν δυνατότητες παρέμβασης και άσκησης πιέσεων με κίνητρο τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ.
Ποια οικονομία αλήθεια; Αυτή προφανώς που δεν περνάει στα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα και απλά μεγαλώνει την τσέπη των ήδη παχυλών πορτοφολιών με τις ευλογίες της Κυβέρνησης.
Και μπορεί σύμφωνα με διαρροές να μας λένε ότι τα στελέχη δίπλα στον πρωθυπουργό, αναγνωρίζουν την απορρύθμιση και τις αδυναμίες του κυβερνητικού σχήματος και απλά η κοινή γνώμη μέσω δημοσκοπήσεων δίνει αέρα στην κυβέρνηση, αλλά αυτό που διαφαίνεται με ευκολία είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει πλέον τη μάχη και στο πεδίο της επικοινωνίας, που ήταν πάντα ο προνομιακός της χώρος όπου εδραίωνε την πολιτική της ηγεμονία και εξασφάλιζε την εκλογική νίκη.
Όλα τα γεγονότα και οι ενδείξεις των τελευταίων ημερών – συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής στάσης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα των Τεμπών – δημιουργούν την εντύπωση ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή.
Δεν φεύγει βέβαια άμεσα, ούτε πάμε γρήγορα σε εκλογές. Δείχνει όμως σαν να κλείνει τον πολιτικό κύκλο της, σαν να έχει διαβεί την “κορυφή” και συνεχίζει τώρα στην “πλαγιά”, στον δρόμο προς τις εκλογές – που μπορεί να είναι μακρύς, δύσκολος και με πολλές στροφές.
Αναζητούν από εδώ και πέρα εφόσον έχουν χαθεί στη μετάφραση ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για τις ,μεταρρυθμίσεις που είχαν εξαγγείλει, για το παραπαίον δημόσιο σύστημα Υγείας που έχει τα χάλια του και έχουν υιοθετήσει την τακτική των επιθέσεων κατά της αντιπολίτευσης για να δείξουν ότι είναι η μόνη αξιόπιστη πολιτική δύναμη στη χώρα και χωρίς αυτή δεν υπάρχει ελπίδα από το πολιτικό σκηνικό.
Με άλλα λόγια ποντάρουν στο γεγονός ότι το «σύστημα Μητσοτάκη» δεν μπορεί κανείς να το ανταγωνιστεί.
Μπορεί η «συμπαγής» όπως την παρουσιάζουν» κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να ψηφίσει τον Κώστα Τασούλα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην τελικά ψηφοφορία, αλλά υπάρχει στο εσωτερικό της ΝΔ μεγάλη αμφισβήτηση για επιλογές, «κάλπικες αριστείες» και «χατηράκια» σε ημετέρους οι οποίοι όχι απλά δεν το άξιζαν, αλλά προωθήθηκαν για να εκτελέσουν πολιτικές που ήταν «κόντρα τέμπο» σε ότι ορίζει η πολιτική της κεντροδεξιάς ΝΔ!
Βέβαια οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι χωρίς εκλογική συνεργασία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, είναι απίθανο έως αδύνατο να σχηματιστεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στήριζε μία κυβέρνηση όπου δεν θα συμμετείχε η ΝΔ, αλλά κι αυτό είναι υπό αίρεση.
Το πολιτικό σκηνικό αναζητά κάποιον που θα μπορούσε να εγγυηθεί την συναίνεση και να οδηγηθούμε σε μια κάθαρση ενός δηλητηριασμένου συστήματος το οποίο αναζητεί ένα δραστικό αντίδοτο.
Αν πιστεύουν κάποιοι ότι με έναν δυναμικό ανασχηματισμό απαλλαγμένο από κάθε τοξικότητα προσώπων θα πάει άλλη τροπή το πράγμα μένει να επιβεβαιωθούν, αν και όπως φαίνεται και η επιλογή αυτή θα είναι …χαμένη στη μετάφραση!
