γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

 

“...Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι με μαύρα στη ΝΔ αλλά οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι αποφάσεις σεβαστές κι εμείς θα σεβαστούμε την απόφαση...”, δήλωσε δημόσια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που “φέρνει” του επαρχιακού κομματάρχη Γκρούεζα (Παπαγιαννόπουλος στο “Υπάρχει και φιλότιμο”).

 

Ο λόγος για την απόφαση του Εφετείου Αθηνών που αναγνώρισε ότι 15 εργαζόμενες στα κομματικά γραφεία της ΝΔ δούλευαν με “μαύρα”, σε καθεστώς αδήλωτης εργασίας, για 7 συνεχόμενα χρόνια και με αμοιβή μόλις 250 ευρώ για καθημερινή εργασία 9 ωρών.

 

Η δικαστική τους περιπέτεια ξεκίνησε το 2018 όταν το Πρωτοδικείο Αθηνών απέρριψε την αγωγή τους με νομικίστικα τερτίπια και κατόπιν οι εργαζόμενες προσέφυγαν στο Εφετείο Αθηνών κατά της πρωτόδικης απόφασης.

 

Να σημειώσουμε ακόμα ότι το Εφετείο μέχρι και το 2023 δεν είχε καθαρογράψει την εν λόγω απόφαση ώστε οι εργαζόμενες να συνεχίσουν τον δικαστικό τους αγώνα.

 

Ο εργασιακός μεσαίωνας που επιφύλαξε η κυβέρνηση του νεοφιλελεύθερου-νεοναζί, του Κούλη, για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, από το 2019, εφαρμοζόταν κατά γράμμα στη ΝΔ μια δεκαετία νωρίτερα.

 

Υπάρχει μια συνέχεια και μια συνέπεια από τότε που ο Κούλης έφτασε στο σημείο να καταγγείλει τους συνδικαλιστές ως “δικτάτορες” και “εκβιαστές” (“Τα Νέα” 7/7/14) και τώρα φτάνει στο σημείο να τους φορτώνει το έγκλημα των Τεμπών αρκεί να γλιτώσει ο ίδιος.

 

Είναι αλήθεια ότι ο Κούλης έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του μια απέχθεια προς τους συνδικαλιστικούς αγώνες των εργαζομένων, την οποία επιχειρεί να τεκμηριώσει με δάνεια από τον Θατσερικό νεοναζιστικό νεοφιλελευθερισμό.

 

Η Παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός -γράφει ο Πωλ Μέισον στον “Μετακαπιταλισμό” του- είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με τη μαζική αντίσταση της οργανωμένης εργασίας και οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα που έμελλε να στιγματίσει ολόκληρη την εποχή μας:

 

Μια σύγχρονη οικονομία δεν μπορεί να συνυπάρχει με μια καλά οργανωμένη εργατική τάξη.

 

Αποφάσισαν λοιπόν, να ισοπεδώσουν τη συλλογική διαπραγματευτική της δύναμη, τις παραδόσεις της και την κοινωνική της συνοχή.

 

Η επίθεση στην οργανωμένη εργασία σηματοδοτείται από ορισμένα γεγονότα-σταθμούς: Το 1981, επί Ρέηγκαν, συνελήφθησαν τα ηγετικά στελέχη του Συνδικάτου Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας (PATCO) των ΗΠΑ και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με χειροπέδες.

 

Τελικά όλοι οι ελεγκτές απολύθηκαν για συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

 

Η Θάτσερ, από την άλλη, χρησιμοποίησε παραστρατιωτικές μεθόδους αστυνόμευσης για να διαλύσει την απεργία των ανθρακορύχων το 1984-85.

 

Με μια ενέργεια που παραλληλίστηκε με την προβοκάτσια του Ρέηγκαν -γράφει ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ στον “Νεοφιλελευθερισμό” του- κατά της PATCO το 1981, η Θάτσερ προκάλεσε μια απεργία των ανθρακορύχων το 1984 εξαγγέλοντας ένα κύμα απολύσεων και κλεισίματος ορυχείων -το εισαγόμενο κάρβουνο ήταν πιο φτηνό.

 

Η απεργία διήρκησε σχεδόν έναν χρόνο και παρά τη μεγάλη συμπαράσταση και υποστήριξη του κοινού οι ανθρακωρύχοι έχασαν.

 

Ωστόσο, η μεγαλύτερη επιτυχία της αντεργατικής επιθετικής πολιτικής ήταν το πλήγμα που κατάφερε σε ηθικό και πνευματικό επιπεδο στον κόσμο της εργασίας.

 

Η βασικότερη αρχή του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι ούτε οι ελεύθερες αγορές, ούτε οι δημοσιονομικές πολιτικές, ούτε το υγιές χρήμα, ούτε οι ιδιωτικοποιήσεις, ούτε καν η παγκοσμιοποίηση.

 

Όλα αποτελούν παραπροϊόντα ή εργαλεία στην προσπάθεια για την επίτευξη του απώτερου στόχου που είναι να μείνει ο κόσμος της εργασίας εκτός εξίσωσης.

 

Τι διαφορετικό πράττει ο Κούλης -ως νεοφιλελές νεοναζί- όταν ομολογεί με κυνισμό ότι οι “εργατοπατέρες” της ΚΕΠΕ ευθύνονται για τη μαζική δολοφονία των Τεμπών.

 

Τι διαφορετικό πράττει όταν “στήνει” τον Γεραπετρίτη ως προσεκτικό μηχανοδηγό και τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΔΑΚΕ σιδηροδρομικών ως ευχαριστημένους-ευτυχισμένους επιβάτες στο πρώτο τρένο που ξεκίνησε μετά το έγκλημα χωρίς, μάλιστα, να έχουν δώσει γραπτές εγγυήσεις ΟΣΕ και Hellenic Train όπως ζήτησε επιτακτικά η Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης (ΠΕΠΕ).

 

“...Στη “θασιακή” 20/7/2004 -έγραφα- δημοσιεύτηκε μια ανακοίνωση του σωματείου των Ναυτεργατών όπου, μετά από σοβαρές καταγγελίες, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι: “...Όσο οι θαλάσσιες συγκοινωνίες, το κοινωνικό αυτό αγαθό, όσο το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου και του κάθε κατοίκου του νησιού, χρησιμοποιείται για εμπόρευμα ώστε να θησαυρίζουν οι πλοιοκτήτες τόσο θα οξύνονται τα προβλήματα των θαλάσσιων συγκοινωνιών δημιουργώντας προϋποθέσεις για ναυτικό έγκλημα...”. Και μας καλούσε σε άμεση και από κοινού αντίδραση.

 

Δεν είναι δύσκολο -έγραφα- να διαπιστώσει κανείς ότι εδώ υπάρχει εκδήλωση της ωρίμανσης της κοινωνικής συνείδησης των ναυτεργατών που έχει ως συνέπεια την αύξηση της ευθύνης που νιώθουν απέναντι σε όλους μας αλλά και την αγωνία τους για το τι μπορεί να συμβεί άμεσα αν δεν ληφθούν σκληρά μέτρα ώστε να σταματήσει η ασυδοσία που με την πολιτική κάλυψη, έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις.

 

Η κοινωνικοποιημένη συνείδηση των ναυτεργατών, αντικειμενικά, είναι η μοναδική γνήσια εγγύηση για την ασφάλειά μας γιατί τα προβλήματα του χώρου δουλειάς είναι και δικά μας...”.

 

Στη συνέχεια μετέφερα μέρος της ανακοίνωσης του Νομικού Συμβούλου Εκπροσώπων της ΑΝΕΘ στον “Καθημερινό Τύπο” της Καβάλας 23/7/04: “...Όλες αυτές οι ενέργειες των ναυτεργατών αποσκοπούν σε ένα και μόνο στόχο που είναι οι αυξήσεις των μισθών τους. Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα αντιπαλότητα ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εργαζόμενους. Είναι θεμιτός ο αγώνας των ναυτεργατών... αλλά πρέπει να υπάρχει και κάποιο όριο. Και στην προκειμένη περίπτωση οι καταγγελίες... είναι υπερβολικές και ψευδείς...”.

 

Δήλωση που ερμήνευσα ως εξής: “...Δεν μπορείτε εσείς οι μισθωτοί σκλάβοι να εκδηλώνετε κοινωνικές ευαισθησίες γιατί αυτές εκφράζουν ανθρώπους και όχι εργάτες... Εσείς το μόνο που σας επιτρέπεται να εκδηλώνετε ως εσωτερική σας ανάγκη είναι: ΜΑΜ-ΚΑΚΑ-ΝΑΝΙ...

 

...Στόχος: Να διεγείρουν ζωώδη ένστικτα, να καταστείλουν κοινωνικά ένστικτα αλλά και να υποβαθμίσουν τη σοβαρότητα των καταγγελιών...”.

 

Με αναφορά στη σκέψη του Μαρξ: “...Είναι αλήθεια ότι το φαγητό, το πιοτό, η αναδημιουργία κτλ είναι επίσης καθαρές ανθρώπινες λειτουργίες. Ωστόσο όταν αποσπαστούν από άλλες λειτουργίες της ανθρώπινης δραστηριότητας και μεταστραφούν σε τελικούς και αποκλειστικούς σκοπούς, είναι ζωώδεις λειτουργίες...

 

Μια αύξηση των μισθών... δεν θα σήμαινε τίποτα περισσότερο από μια καλύτερη αμοιβή για σκλάβους, δεν θα σήμαινε μια αύξηση σε ανθρώπινη ουσία ή αξιοπρέπεια για τον εργάτη ή την εργασία...

 

Ο προλετάριος έχει ανάγκη, περισσότερο και από το ψωμί του, το θάρρος του, την πίστη στον εαυτό του, την υπερηφάνεια του, το πνεύμα της ανεξαρτησίας του...”...” - “ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ 1844”-

 

Ο τίτλος του σχόλιου: “Οι Ναυτεργάτες Μοναδική Εγγύηση για την Ασφάλειά Μας” στη θασιακή 31/8/2004.

 

Εάν αλλάξεις τη λέξη “ναυτεργάτες” με τη λέξη “σιδηροδρομικοί” θα καταλάβεις τι δεν άλλαξε αυτά τα τελευταία είκοσι χρόνια και γιατί ο γάλλος διαδηλωτής κρατά πλακάτ με τη φώτο του Μακρόν ως Θάτσερ υπό τον τίτλο: “Μάργκαρετ Μακρόν”.

 

Θα κατανοήσεις τι οδήγησε τον Στέργιο και τον Γιάννη να κατεβάσουν στο Καρναβάλι της Παναγίας στη Θάσο άρμα με θέμα: “ARBEIT MACHT FREI” -τη ναζιστική επιγραφή πάνω από την πύλη εισόδου στο στρατόπεδο εξόντωσης Νταχάου (δες “θασιακή” 28/2 σελίς 15).

 

Το γεγονός ότι η μισθωτή εργασία αρχίζει, πλέον, να χαρακτηρίζει κατώτερα θηλαστικά.