γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

“...Η στοχευμένη στήριξη των πιο αδυνάμων αποτελεί μόνιμη κυβερνητική προτεραιότητα...”, δήλωσε με το γνωστό, α λα Μπενίτο, τουπέ, ο Κούλης, ως πρωθυπουργός, στη Βουλή προσπαθώντας, μάταια, να δείξει κοινωνικό προφίλ.

 

Παγιδευμένος, όπως είναι, στο νεοφιλελεύθερο φαύλο κύκλο το μόνο που δείχνει είναι η μόνιμη κυβερνητική προτεραιότητα που ενώ αναπαράγει τέτοιου είδους “αδυνάμους”, ταυτόχρονα, είναι αναγκασμένος να μιλά για τη “στοχευμένη στήριξη”.

 

Όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας, ως Κούλης που είναι, πιστεύει ότι η φύση είναι που δημιουργεί τις κοινωνικές ανισότητες δεν θέλει να κάνει τίποτε άλλο από το να τους αντιμετωπίζει ως “παράπλευρες απώλειες” της πολιτικής που εφαρμόζει, δικαιωματικά και νόμιμα, υπέρ των ελίτ και των ειδημόνων, οι οποίοι, ως νεοφιλελέδες ήρθαν να πάρουν τη θέση της Άριας Φυλής των Ναζί του Χίτλερ στα πλαίσια της Οικονομίας της Αγοράς.

 

Ο εξ ανάγκης δημοκράτης συνεχίζοντας την ομιλία του στη Βουλή, είπε για το “market pass”: “...Επειδή μας κατηγορούσε η αντιπολίτευση ότι όλα αυτά είναι ψίχουλα, έχουν ήδη ξεπεράσει τις 700.000 αιτήσεις και εκτιμώ ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί πολύ περισσότερο...”.

 

Το “market pass”, η “στοχευμένη στήριξη των αδυνάμων”, όπως δήλωσε ο Κούλης, καλύπτει το 10% των βασικών αναγκών μιας οικογένειας για 6 μήνες.

 

Αυτό το 10% των βασικών αναγκών για μια μονογονεϊκή οικογένεια με δύο εξαρτώμενα τέκνα είναι μόλις 42 ευρώ τον μήνα.

 

Αισθάνεται υπερήφανος που η “στοχευμένη προτεραιότητα” είναι η παραγωγή και η αναπαραγωγή “χαμένων”, “αποτυχημένων”, “ελαττωματικών”, “τεμπέληδων” και “ανίσχυρων” για τους οποίους χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς ενός κράτους που δεν αποναζιστικοποιήθηκε ούτε αποχουντοποιήθηκε ποτέ, σαν “κράτος πρόνοιας”.

 

“...Το κράτος -γράφει στο “Mein Kampf” ο Αδόλφος Χίτλερ- είναι το μέσο προς την επίτευξη ενός στόχου...”, και ο στόχος αυτός δεν έχει διοικητικό ή αφηρημένο χαρακτήρα, είναι ολοσδιόλου σαφής και βιολογικός: είναι η ενίσχυση και η διαιώνιση της φυλής -γράφει ο Johann Chapoutot στο βιβλίο του: “Ελεύθερος να υπακούς”.

 

Η ναζιστική απαξίωση του κράτους είναι σαφής. Από ανώτατη αρχή, όργανο της εθνικής κυριαρχίας, το κράτος μετατρέπεται σε μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού, βιολογικού σκοπού του είδους: υποτάσσεται στη φυλή της οποίας δεν είναι παρά ο υπηρέτης ή το όργανο.

 

Η μόνη πραγματικά αυθεντική και σταθερή οντότητα, η μόνη υπόσταση που καλείται να διαιωνιστεί, προεκτεινόμενη στην αιωνιότητα, δεν είναι το κράτος, αλλά η φυλή, αυτή η ακατάλυτη βιολογική πραγματικότητα.

 

Οι ναζί είναι οι αποδέκτες μιας παράδοσης και κληρονομιάς του κοινωνικού δαρβινισμού, του φυλετισμού και ευγονισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, τριών πολιτιστικών και ιδεολογικών κινημάτων που η κορύφωση της συνεργασίας τους έφερε την καταστροφή σε ένα μέρος της ανθρωπότητας -σε όσους έβλεπαν ως αποτυχημένους, προβληματικούς και “ανάξιους να ζουν”.

 

Από τον Κοινωνικό Δαρβινισμό, που αποτελεί μετεξέλιξη των σκέψεων του ακραίου φιλελεύθερου Herbert Spencer, οι ναζί κληρονόμησαν την ιδέα ότι το κράτος εμποδίζει, αν δεν καταργεί τελείως, τη λογική και τη δύναμη της φύσης.

 

Η φύση, όπως γνωρίζουμε, αφήνει να ξεπέσει ή να πεθάνει οτιδήποτε δεν είναι βιώσιμο. Εξαιτίας όμως της λειτουργίας ανακατανομής του πλούτου και ενός πρώιμου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (Bismarck) στη Γερμανία, το κράτος εξασφαλίζει την επιβίωση όσων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις δικές τους δυνάμεις.

 

Κατά της αμείλικτης, και υγιέστατης, λογικής της “φυσικής επιλογής”, της οποίας αποτελεί η κοινωνική επιλογή την προβολή στο πεδίο της κοινωνίας, το κράτος εκπληρώνει ένα ρόλο αντι-επιλογής, που περιορίζει τη φυσική επιλογή, κρατώντας στη ζωή τον άρρωστο και ανίκανο ή, αλλιώς, το ανθυγιεινό σε βάρος του υγιούς.

 

Το κράτος, δυστυχώς είναι αυτός ο τεχνητός θεσμός που επιβάλλει τη νίκη της μελάνης του νόμου επί του αίματος της φυλής, του τεχνητού εις βάρος του φυσικού, επιβάλλοντας την επιβίωση και εξάπλωση των αδύναμων ανίκανων και αποτυχημένων, το κράτος τρέφει μια γάγγραινα η οποία θα αποβεί, τελικά, μοιραία για το “σώμα του λαού”.

 

Θα μπορούσα να μην χρησιμοποιήσω τον Γιόαν Σαπουτό που αναδεικνύει τις ναζιστικές ρίζες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής αν προσπαθούσα να μετριάσω κάπως τα συμπεράσματα παραθέτωντας, ας πούμε, τη “θέση” της Κυριακάτικης ΑΥΓΗΣ (26/2) που περιγράφει την κυβερνητική πολιτική ως εξής:

 

“...η Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε ένα υβριδικό καθεστώς ακραίου, στα όρια του φονταμενταλισμού, νεοφιλελευθερισμού και αυταρχικής διακυβέρνησης...”!!!

 

Την πολιτική δημοσιογραφία, όμως, που βουλιάζει, ποιητική αδεία, στους ντροπαλούς πλεονασμούς (“ακραίος νεοφιλελευθερισμός”), ξεπερνά ο ποιητής που αισθάνεται την ανάγκη, την πεζή ανάγκη, να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους: “...Αρκεί μια ματιά στο άθλιο, μισανθρωπικό και ναζιστικών αποχρώσεων φυλλάδιο που έδωσε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την επιμόρφωση των νεοδιορισμένων καθηγητών... Ας αφήσουμε καταμέρος την “επιμόρφωση”... 

 

Ας πάμε στη φρίκη ενός ρατσισμού βγαλμένου από τις ενδοξότερες σελίδες της “παιδαγωγικής” του Γ' Ράιχ -υποστηρίζει ο Κώστας Καναβούρης στο ίδιο φύλλο- Γράφει το φυλλάδιο (του ΙΕΠ): “Είστε διευθυντής/ντρια σε ένα σχολείο... 

 

Σταδιακά το σχολείο έχει μεταμορφωθεί σε σταυροδρόμι

πολιτισμών και καταυλισμό στιγματισμένων. 

 

Πώς θα ανατρέπατε αυτή την κατάσταση έχοντας ένα χρόνο

διορία για να επαναφέρετε την κανονικότητα στο σχολείο και την προηγούμενη καλή φήμη;”

 

Βουίζει το μυαλό σου -συνεχίζει ο ποιητής τον πεζό του λόγο- από την απροκάλυπτη αθλιότητα και μπουκώνουν τα ρουθούνια σου από τη μυρωδιά καμένης σάρκας που ξεπηδά από τις λέξεις.

 

“Καταυλισμός στιγματισμένων”, κανονικότητα της φυλής, καλή φήμη της καθαρότητας... Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς.

 

Κι αν κάποιοι ξινίσουν από τον χαρακτηρισμό “ναζιστικών αποχρώσεων κείμενο” αντιγράφω μια άσκηση μαθηματικών... (που)... υπάρχει σε ένα βοήθημα μαθηματικών που απευθύνεται σε δασκάλους -κάτι θυμίζει!- και εκδόθηκε το 1935 στη ναζιστική Γερμανία...”.

 

Και αντιγράφει την περιβόητη “Άσκηση 97” η ουσία της οποίας είναι ίδια με αυτή του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής της Κεραμέως και του Κούλη που όμως δεν θα παραθέσω εδώ μια που ένα αληθειοφόρο συμβάν μυρίζει ακόμα πιο έντονα “καμένη σάρκα” κι έρχεται από τη μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη.

 

Ακούσαμε πως ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητά τη διερεύνηση και τον καταλογισμό ευθυνών και είδαμε τον Πρωθυπουργό να υπόσχεται τα ίδια.

 

Λαμβάνοντας σοβαρά υπ' όψιν μας ότι η αιτία του δυστυχήματος δεν είναι άλλη από τη μείωση του κόστους λειτουργίας προκειμένου να αυξηθούν τα υπερκέρδη της εταιρείας -η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί και η κυβέρνηση του Κούλη και της ΝΔ μειώνοντας τα λειτουργικά έξοδα του κράτους, όπως είδαμε να συμβαίνει στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας προς ενίσχυση των Κλινικαρχών και των Σχολαρχών, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως θα συνεχίσουν να υπηρετούν τη νεοναζιστική ιδεολογική και πολιτική πρακτική στο πλαίσιο της Οικονομίας της Αγοράς.

 

Είναι το σύγχρονο κράτος-εκφραστής του Κοινωνικού Δαρβινισμού που η αντιμετώπισή του απαιτεί την κινηματική “πεζοδρομιακή δημοκρατία” πριν κανονικοποιηθεί ο “ακραίος νεοφιλελευθερισμός” -με το “ακραίος” να προσδιορίζει τη ρεβανσιστική επιστροφή των ορφανών των ναζί του Χίτλερ.