γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
Με αφορμή άρθρο (DOC 6/2) της Επίτιμου Προέδρου του Αρείου Πάγου και πρώην Πρωθυπουργού της χώρας Βασιλικής Θάνου όπου ασκούσε εξοντωτική κριτική στις θέσεις περί “κράτους δικαίου” του Κούλη, ως νεοφιλελεύθερου (νεοναζιστή) Πρωθυπουργού -άρθρο το οποίο χαρακτήρισα “σημείο αναφοράς”- θεώρησα αναγκαίο έναν καταρχήν διαχωρισμό του κράτους δικαίου από το ναζιστικό “δίκαιο κράτος” τη θεωρία του οποίου ανέπτυξε ο Καρλ Σμιτ ως νομικός του ναζισμού.
Σε τρεις συνέχειες στη “θασιακή” (15/2-22/2-1/3) έγινε μια προσπάθεια να αναδειχθούν τα δύο διαφορετικά είδη νόμου -τόσο διαφορετικά που δεν θα έπρεπε να αποκαλούνται με το ίδιο όνομα.
“...Το ένα είναι ο νόμος του κράτους δικαίου -έγραφα- γενικές αρχές που τίθενται εκ των προτέρων, οι “κανόνες του παιχνιδιού” που επιτρέπουν στους πολίτες να προβλέπουν πώς θα χρησιμοποιηθούν οι αναγκαστικές εξουσίες του κράτους ή τι επιτρέπεται να κάνουν -ή τι θα αναγκαστούν να κάνουν- σε δεδομένες συνθήκες οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι και οι συμπολίτες τους...
Το άλλο είδος νόμου δίνει ουσιαστικά στις αρχές την εξουσία να κάνουν ό,τι θεωρήσουν σκόπιμο... στο ναζιστικό “δίκαιο κράτος” το οποίο δίκαιο είναι υπό την εξουσία του κράτους...”.
Γεγονότα όπως η απόφαση του Δικαστηρίου για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου έρχονται να επιβεβαιώσουν εκείνο τον αναγκαίο διαχωρισμό.
Έτσι, σήμερα, έχοντας υπόψη μας τις διαφορές “...μεταξύ του προοδευτικού Rechtsstaat -δηλαδή του κράτους δικαίου- και του Gerechte Staat -δηλαδή του ναζιστικού δίκαιου κράτους...” μπορούμε να καταλάβουμε τι πραγματικά “έπαιξε” όταν η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι το λιντσάρισμα του Ζ.Κ δεν είναι δολοφονία.
Ίσως μόνο στη βάση του ναζιστικού “δίκαιου κράτους” μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει η εκτίμηση ότι “...Πλέον, στην ελληνική νομολογία υπάρχει απόφαση σύμφωνα με την οποία το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο στο ξύλο μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης δεν συνιστά ανθρωποκτονία. Αυτό ακριβώς σημαίνει η “ενοχή κατά το κατηγορητήριο”... (διότι)... δικαιοσύνη αποδίδεται από το περιεχόμενο της απόφασης, όχι από την ποινή...” (Γ. Ανδρουλιδάκης στην “ΑΥΓΗ” 4/5).
Υπό αυτές τις έννοιες, οι θέσεις που ανέπτυξε η Κλειώ Παπαπαντολέων, η μία εκ των δύο ηρωικών συνηγόρων της οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου, στη συνέντευξη που έδωσε στην Ι. Δρόσου (“ΕΠΟΧΗ” 7/5) νομίζω πως πρέπει να σχολιαστούν:
Στην ερώτηση “πώς κρίνεις την έκβαση της δίκης;” απαντά ως εξής: “...Η απόφαση έχει ουσιαστικά δύο σκέλη και άρα δύο αυτοτελείς διακριτές αναγνώσεις. Ως προς τους δύο (πολίτες) καταδικασθέντες κατηγορούμενους η συνολική ποινική τους μεταχείριση, δηλαδή η επιβολή της μέγιστης προβλεπόμενης ποινής για το αδίκημα για το οποίο καταδικάστηκαν... αφήνει ένα θετικό αποτύπωμα...” -σαν το αποτύπωμα που άφησε πάνω στο βούτυρο ο ελέφαντας μέσα στο ψυγείο, ας πούμε, ή πρόκειται για κάτι άλλο ασύγκριτα μεγάλο;!;
Τι είδους “θετικό αποτύπωμα” είναι αυτό όταν γνωρίζουμε ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται από το περιεχόμενο της απόφασης και όχι από την “επιβολή της μέγιστης προβλεπόμενης ποινής” διότι η ποινή σχετίζεται με τη τιμωρία που ως έννοια δεν ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη.
Εφόσον δεν έγινε δεκτή από το Δικαστήριο η μεταβολή της κατηγορίας σε ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, πού βρίσκεται αυτό το “θετικό αποτύπωμα”;
“...Η μη μεταβολή της κατηγορίας -συνεχίζει η συνήγορος- είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση της αυστηρότητας του Δικαστηρίου στη συνέχεια, ως προς όλα τα σημεία... Λαϊκοί και τακτικοί δικαστές έκριναν ότι πράγματι το έγκλημα αυτό ήταν ένα άγριο λιντσάρισμα...” που όμως δεν συνιστά ανθρωποκτονία με δόλο -πώς να το κάνουμε δηλαδή;!
“...Ως προς το κομμάτι της αστυνομίας, η οριακή μεν, αθωωτική δε απόφαση του δικαστηρίου εγγράφεται στην πάγια πρακτική του δικαστικού μηχανισμού της αστυνομικής ατιμωρησίας.
Ιδιαιτερότητα της Ελλάδας δεν είναι τόσο η αστυνομική βία, η οποία είναι εγγενής στα σώματα ασφαλείας, όσο η ατιμωρησία σε πειθαρχικό και ποινικό επίπεδο...
Η Ελλάδα, δυστυχώς, παρά το ρεκόρ καταδικαστικών αποφάσεων από το ΕΔΔΑ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) για ζητήματα αστυνομικής βίας και ατιμωρησίας και παρά την οξύτατη κριτική από τα Ευρωπαϊκά όργανα για την αστυνομία, ανθίσταται σθεναρά να συμμορφωθεί με στοιχειώδεις κανόνες του κράτους δικαίου...”.
Ως γνωστόν, η αθώωση των τεσσάρων συνεργών στη δολοφονία της Ομάδας ΔΙΑΣ έγινε με οριακή πλειοψηφία 4-3 όπου μειοψήφησαν οι δύο ένορκοι (δύο γυναίκες που μειοψήφησαν και για τη μεταβολή του κατηγορητηρίου) και η Πρόεδρος του Δικαστηρίου Ελεάνα Σταυγιανουδάκη.
Ας σημειωθεί εδώ και η εγκληματική αδιαφορία που επέδειξε το ΕΚΑΒ οι διασώστες του οποίου αν και έκριναν ότι ο τραυματίας χρειάζεται άμεση φροντίδα στη συνέχεια τον παρέδωσαν(;) -δεν υπάρχει καταγγελία ότι οι μπάτσοι τον άρπαξαν μέσα από το ασθενοφόρο- στα χέρια της ΔΙΑΣ για να του δώσει τη “χαριστική κλωτσιά”.
Κοιτάξτε τώρα: συγκρίνοντας τις θέσεις της συνηγόρου με την πράξη της Προέδρου του Δικαστηρίου διαμορφώνεται μια κατάσταση που δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς.
Ενώ η συνήγορος της οικογένειας του Ζ.Κ δέχεται την “ελληνική ιδιαιτερότητα” και μιλά για “μισογεμάτο και όχι μισοάδειο ποτήρι”, αντίθετα, η Πρόεδρος αρνείται να δεχθεί τόσο την “πάγια πρακτική του δικαστικού μηχανισμού” όσο και την “εγγενή αστυνομική βία” -τα δύο στοιχεία που συνθέτουν την κανονικότητα της “ελληνικής ιδιατερότητας”.
Ενώ η δικηγόρος μιλά για “στοιχειώδεις κανόνες του κράτους δικαίου” η Δικαστική Λειτουργός αρνήθηκε την ύπαρξή τους -χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι αντιλαμβάνεται τη μετατόπιση από το κράτος δικαίου προς το ναζιστικό “δίκαιο κράτος” που επιχειρεί ο Κούλης.
Βέβαια η συνήγορος θεωρεί ότι “...Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς το σημείο εκκίνησης αυτής της υπόθεσης: το αφήγημα του επικίνδυνου περιθωριακού εγκληματία...” και ότι “...υπάρχει μια ικανοποίηση γιατί υπάρχει μια μορφή αποκατάστασης...”!!!
Συγγνώμη, αλλά η αφεντομουτσουνάρα μου δεν συμφωνεί με τέτοιου είδους “αποκαταστάσεις” που γίνονται στο πλαίσιο πάντα μιας “πάγιας πρακτικής” που θυμίζει, μάλιστα, τον Πρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών τον Δημοσθένη Πάκο ο οποίος αναφερόμενος στη στάση των μπάτσων της ΔΙΑΣ στο φονικό λιντσάρισμα δήλωσε εν είδει απειλής: “...Αυτή είναι η πρακτική! Σ' όποιον αρέσει...”!!!
Διαφωνώ, μάλλον γιατί ως “σημείο εκκίνησης” εκλαμβάνω το βίντεο που όλοι είδαμε ακυρώνοντας ουσιαστικά την γκεμπελική προπαγάνδα των διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Ετούτο το αποκαλυπτικό βίντεο έλαβαν ως “σημείο εκκίνησης” οι δύο κυρίες ένορκοι εκπροσωπώντας το λαϊκό, περί δικαίου, αίσθημα.
Η δε συνήγορος υπεράσπισης των μπάτσων της ΔΙΑΣ Εβίτα Βαρελά η οποία ανέλαβε να τελειώσει -επιτυχώς- τη δουλειά που είχε ξεκινήσει ως συνήγορος υπεράσπισης ο Θάνος Πλεύρης και συνέχισε ως “βαθύ κράτος” ο Άδωνις Γεωργιάδης, στην αγόρευσή της χαρακτηρίζοντας “βλακείες” τους ισχυρισμούς της οικογένειας του Ζ.Κ και της Πολιτικής Αγωγής και λέγοντας ότι τους αστυνομικούς τους “έπνιξε η αδικία” και “δεν μπορούσαν να μαντέψουν” την κατάσταση της υγείας του ετοιμοθάνατου Ζακ, κατέληξε να δώσει το δικό της “σημείο εκκίνησης” καταγγέλοντας το “κύμα δικαιωματιστών” που μεθόδευσαν τη “δολοφονία χαρακτήρα” των αστυνομικών.
Για τους ίδιους “δικαιωματιστές” είχε μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο και ο γνωστός παλαιοχουντικός Μάκης Βορίδης: “...Ο δικαιωματισμός θα αποτελεί σύντομα παρελθόν και θα ορίζεται πλέον πολύ διαφορετικά το περιεχόμενο του Ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού...”!!! είπε.
Απειλή εν εξελίξει...
Υ.Γ. “Δικαιωματισμός”: η ιδεολογία των ανθρώπινων και των πολιτικών δικαιωμάτων.
