γράφει ο  

 Κώστας Λουκούμης  

 

Και τί έμεινε για το Πάσχα. Μια ανάσα. Άντε, να πάμε στο χωριό. Να ψωνίσουμε τα κρέατα. Να δώσουμε την λαμπάδα και τα δώρα στο βαφτιστήρι. Να δούμε τους γείτονες που θα κοιτούν από το παράθυρο αν ήρθαν τα παιδιά από την… πόλη.  

 

Να πας την Μεγάλη Παρασκευή στην περιφορά του Επιταφίου. Να ακούσεις το «ω! Γλυκύ μου έαρ», το «Ζωή εν τάφω» και άλλους ύμνους που πλημμυρίζουν τον εσωτερικό κόσμο με γαλήνη, ηρεμία και νοσταλγία.  

 

Μεγάλο Σάββατο να μαζευτούν οι συγγενείς για να… χωρίσουν το κατσίκι και να το μοιράσουν. Το μόνο μέλημα και άγχος να είναι που θα φάμε το βράδυ της Ανάστασης και που Κυριακή του Πάσχα.  

 

Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου να μυρίσει το σπίτι μαγειρίτσα, όσο παίζει από το βάθος της τηλεόρασης «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» και τα μέλη της οικογένειας να προσπαθούν να τσιμπήσουν ένα μεζέ καθώς ετοιμάζονται για να πάνε να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» και να τσουγγρίσουν τα κόκκινα αυγά. 

 

Κυριακή του Πάσχα, να ψήνεται ο οβελίας ή όσοι δεν κατέχουν τόσο τη μαεστρία της σούβλας (ή τον χώρο ίσως) να ψήνουν από νωρίς στο φούρνο το κατσικάκι.  

 

Να μαζεύονται όλοι γύρω από το τραπέζι και να αρχίσει το καλαμπούρι. 

 

Φτάνει και η Δεύτερη μέρα του Πάσχα, που στη Θάσο έχουμε περπάτημα.  

 

Κάθε χρόνο, την Δεύτερη μέρα του Πάσχα, πιστοί, κυρίως από το χωριό του Θεολόγου, μεταφέρουν την Ιερά Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, από το Μετόχι, ένα παρεκκλήσι του μοναστηριού στον Θεολόγο, έως το μοναστήρι του Αρχαγγέλου, μέσα από ένα δύσβατο μονοπάτι στα βουνά. Την επόμενη μέρα το επιστρέφουν και πάλι πίσω. 

 

Όλα τα παραπάνω μας τα στέρησε η πανδημία! Μερικές οικογένειες θα μετρηθούν φέτος και κάποιοι δυστυχώς θα λείπουν.  

 

Δεν είναι πλέον όμως μόνο η πανδημία. Είναι και η ακρίβεια που μαστίζει κάθε νοικοκυριό που βλέπει ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει.  

 

Από την άλλη τί να κάνεις. Το χρειάζεσαι. Το έχεις ανάγκη. Να βγεις, να χαρείς, να ξεφύγεις από την καθημερινότητα. Από τον βομβαρδισμό των ειδήσεων που δέχεσαι με πολέμους, δολοφονίες και πόσα ακόμα.  

 

Έχουμε χάσει την ψυχική μας ηρεμία. Είναι δύσκολο να κατακτηθεί από έναν άνθρωπο και να διατηρηθεί, ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσει κανείς. Το τί ζορίζει τον καθένα μας μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό, ο κοινός παρονομαστής όμως είναι το στρες και η δυσφορία που νιώθουμε. Με όσους μιλάω αυτό μου μεταφέρουν.

 

Αλλαγή θέματος.  

 

Μαθαίνω ότι κάποιοι ετοιμάζονται για το καλοκαίρι. Αρχίζουν μερεμέτια σε δωμάτια, ξενοδοχεία, ταβέρνες ενόψει σεζόν. Άλλωστε το πρώτο δυνατό τεστ θα είναι το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, που ως συνήθως αποτελεί προάγγελο της θερινής περιόδου.  

 

Χωρίς να προεξοφλούμε κάτι, υπάρχουν κάποιες εκτιμήσεις από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) Γιάννη Ρέτσο ο οποίος έχει δηλώσει ότι ο οδικός τουρισμός για τη φετινή σεζόν είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό και αν και είναι νωρίς για εκτιμήσεις, αφού ξεκινά αργά - περίπου στα μέσα Ιουνίου - τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά.  

 

«Είναι γεγονός ότι ο πόλεμος έχει επηρεάσει τους λαούς των Βαλκανίων και ίσως και την Πολωνία», σημειώνει ο κ. Ρέτσος. 

 

Ο οδικός τουρισμός υπολογίζεται σε περίπου 1/3 του συνόλου που υποδέχεται η χώρα μας, με τα στοιχεία του 2019 να καταγράφουν σχεδόν 10 εκατομμύρια αφίξεις τουριστών που προέρχονταν κυρίως από τις χώρες των Βαλκανίων. 

 

Βέβαια υπάρχουν και οι πιο αισιόδοξοι που κοιτούν το ποτήρι μισογεμάτο και «βλέπουν» ένα καλοκαίρι που θα φτάσει το πολύ κοντά στο 2019. 

 

ΥΓ: ότι θα έχει κόσμο, θα έχει. Ας προετοιμάζονται οι αρμόδιοι σε θέματα υποδομών, ώστε να μην καταρρέει το δίκτυο ίντερνετ και κυρίως να υπάρχει νερό και ρεύμα, ώστε ντόπιοι και τουρίστες να μην βιώσουν ξανά τριτοκοσμικές καταστάσεις.