γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Ως άρνηση της συνεχιζόμενης -έχει λυσσάξει- προσπάθειας του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη(!) να διαστρέψει την έννοια της πραγματικότητας επιβάλλοντας με το “έτσι θέλω” τη, δικής του κατασκευής, εικονική πραγματικότητα σαν αδιαμφισβήτητα αληθινή, η καθιερωμένη “ΑΝΑΛΥΣΗ” του δημοσιογράφου Κώστα Καλλίτση στην “Οικονομική της Καθημερινής” (19/1) δεν αφήνει χώρο σε αμφιβολίες ως προς το γεγονός ότι έχουν ξεκινήσει ήδη να πιέζουν, με τη μεσολάβηση τεχνοκρατών οι μηχανισμοί των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων γνωστών ως “Αγορές”, τους πολιτικάντηδες νεοφιλελέδες, οι οποίοι, προκειμένου να επιβιώσουν διασφαλίζοντας ότι θα κρατήσουν την προνομιούχα τους θέση εν όψει των ανατροπών που επιφέρει η δομική κρίση του συστήματος, καθυστερούν -υποτίθεται- να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που τους έχουν υποχρεώσει να υλοποιήσουν εδώ και τώρα.
Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που διαθέτουν, απ' ό, τι φαίνεται, δεν είναι πλέον σε θέση να λειτουργήσουν ως αμορτισέρ και ν' απορροφήσουν τους τεκτονικούς σεισμούς που έχουν μετατοπίσει το σύστημα μακριά από το σημείο ισορροπίας.
Μετατόπιση τόσο μακριά που είναι αδύνατον να επανέλθει όταν, μάλιστα, και οι διαχειριστές της δομικής κρίσης -σύμφωνα με τον δημοσιογράφο- είναι “λαϊκιστές”: “Πιο λαϊκιστής πεθαίνεις” είναι ο τίτλος που ζουμάρει πάνω στον “...αρμόδιο αναπληρωτή Υπουργό...” αν και τα στοιχεία που χρησιμοποιεί στην ανάλυσή του ξεπερνούν τον ίδιο και τον υπουργό προσφέροντας σ' εμάς μια ευρυγώνια οπτική των όσων συμβαίνουν.
“...Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ) υποτίθεται ότι ήταν το πολύτιμο εργαλείο που θα άλλαζε την Ελλάδα, χρηματοδοτώντας συγκεκριμένες δράσεις και προτεραιότητες...
Τα ευρωπαϊκά κεφάλαιά του, 36δισ ευρώ, μαζί με τα αντίστοιχα κεφάλαια του ΕΣΠΑ και της νέας ΚΑΠ, με συνήθη μόχλευση άθροιζαν πάνω από 100δισ ευρώ, αρκετά για να καλυφθεί το επενδυτικό κενό της χώρας και, υπό προϋποθέσεις, να ανασυγκροτηθεί η παραγωγική βάση της οικονομίας της.
Η ευκαιρία χάνεται διότι ο κομματισμός υπερτερεί του δημόσιου συμφέροντος και... το ΤΑΑ υφίσταται μια ακραία πελατειακή, λαϊκίστικη διαχείριση...
...Το ΤΑΑ χρησιμοποιείται ως λεφτόδεντρο, που μεγάλο μέρος των καρπών του διατίθενται σε ποικίλες μορφής και ύλης επιδόματα που ενισχύουν τη τρέχουσα κατανάλωση. Περί αυτού πρόκειται...”.
Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι εδώ έχουμε μια καταγγελία, εκ των έσω, κατά της κυβέρνησης της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη ότι παίρνει τα Ευρωπαϊκά Κεφάλαια -100δισ ευρώ-, που “θ' άλλαζαν την Ελλάδα, θα κάλυπταν το επενδυτικό κενό και ίσως ανασυγκροτούσαν την παραγωγική βάση της οικονομίας”, και τα χρησιμοποιεί για να ενισχύσει την “κατανάλωση”.
Βέβαια, ο δημοσιογράφος μας δεν μπορεί ν' απελευθερωθεί εντελώς από τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός κι έτσι, ενώ στην περίπτωση του Υπουργού κάνει ζουμ στο άτομο, χωρίς να περιλαμβάνει στη φώτο ούτε το υπουργείο ούτε την κυβέρνηση, όταν πρόκειται για το κυβερνητικό κόμμα και τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί μη πατριωτικό κόμμα, στοχοποιεί τον “κομματισμό” ως ηθικό αυτουργό.
Μήπως είναι κάποιου είδους δημοσιογραφικής υπερβολής -προκειμένου, ας πούμε, να υπερτονιστεί η ακαταλληλότητα του αναπληρωτή υπουργού- η εκτίμηση ότι τα 100δισ ευρώ των ευρωπαϊκών κεφαλαίων πήγαν στην κατανάλωση χωρίς να ξεφύγουν κάποια προς το μέρος των μεταρρυθμίσεων;
Στο ίδιο φύλλο της “Οικονομικής Καθημερινής” ο ακαδημαϊκός και ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ, προσφάτως αποχωρήσας από τη θέση του Προέδρου της Alpha Bank, κ. Βασίλης Ράπανος διά των απαντήσεών του στη συνέντευξη επιβεβαιώνει, και την εκτίμηση ότι ξεκίνησε ήδη η πίεση προς τους νεοφιλελέδες πολιτικάντηδες που έχουν αναλάβει εργολαβικά να εμπορευματοποιήσουν ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε και την υπόθεση ότι ο Καλλίτσης υπερβάλλει.
Στην ερώτηση-έκπληξη της δημοσιογράφου: “...Έπειτα από τρία μνημόνια γεμάτα μεταρρυθμίσεις και εν μέσω υλοποίησης του Προγράμματος Ελλάδα 0.2, του Ταμείου Ανάκαμψης επίσης πολλές μεταρρυθμίσεις, βλέπετε εσείς να έχει αλλάξει η εικόνα της Ελλάδας, να έχει μεταρρυθμιστεί το κράτος;...”.
Ο κ. Καθηγητής, ως ο ειδικός τεχνοκράτης απαντά ως εξής: “...Η αλήθεια είναι ότι έγιναν μεταρρυθμίσεις σε αρκετούς τομείς... Όμως παρ' όλα αυτά η σύνθεση του ΑΕΠ μεταξύ 2008 και 2023 δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά...
Η παραγωγική δομή της οικονομίας δεν άλλαξε... Στον κρατικό μηχανισμό έγιναν αρκετές αλλαγές... αλλά η λειτουργία του παραμένει προβληματική...”.
Το εύλογο ερώτημα: τι φταίει; μπήκε με φιλοκυβερνητικό τρόπο: “...Η Ελλάδα αναπτύσσεται ταχύτερα από τους εταίρους της, αλλά όχι εντυπωσιακά για να καλύψει το κενό της κρίσης. Τι φταίει;...”.
Ο κ. Καθηγητής αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί “λαϊκιστής” ή μέλος της “συμμορίας της μιζέριας” ή “κομμουνιστής”, ή μη τον στείλουν κανένα αναντίλεκτο “εντέλλεσθε”, και αντιδρά ανάλογα:
“...Όπως παραδέχεται και η κυβέρνηση στο μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ μετά το 2027 θα μειωθεί στο 1,5%. Αυτό δείχνει ότι ακόμα και μετά το Πρόγραμμα Ελλάδα 0.2, η οικονομία μας δεν θα έχει αναπτύξει ισχυρές ενδογενείς δυνάμεις που θα ωθούν σε αξιολογική αύξηση του ΑΕΠ, για να συγκλίνουμε με τον μέσο όρο της Ευρώπης. Τι φταίει;...”.
Ας κάνουμε τον κόπο να προσέξουμε πώς στήνει το “τι φταίει” η φιλοκυβερνητική δημοσιογράφος και πώς ο τεχνοκράτης κ. Καθηγητής που, αν και τραβά το δάχτυλο από την πληγή, παραμένουν διαφορετικά.
“...Τι φταίει; Το παραγωγικό μας μοντέλο δηλαδή εμείς, το πολιτικό μας σύστημα που μιλάει μόνο για αναδιανομή και δεν εξετάζει το πώς θα μεγαλώσει η πίτα για να έχουμε και περισσότερα να μοιράσουμε...” συνέχισε ο κ. Καθηγητής.
Ελάτε, κουράγιο. Ας κάνουμε ακόμη έναν μικρό κόπο για να προσέξουμε ενδιαφέρουσες διαφορές και ομοιότητες που θα ενισχύσουν τον εξοπλισμό μας ώστε να μπορούμε να αποκρυπτογραφούμε τη γλώσσα των ειδημόνων εμείς η “αδαής κοινωνική πλειοψηφία” (Μητσοτάκης).
Ενώ, τόσο ο δημοσιογράφος-αναλυτής όσο και ο τεχνοκράτης κ. Καθηγητής ξεκινούν -όπως εξάλλου διαπιστώσαμε- από διαφορετικούς δρόμους, παρ' όλα αυτά, και οι δύο, καταλήγουν να στέλνουν την μπάλα όχι στην κερκίδα αλλά εκτός του γηπεδου στις θέσεις του οποίου βρίσκονται με τη θέλησή τους -και τις αυταπάτες μαζί- οι ζωές μας καταναλώνοντας μετά βουλιμίας “άρτον και θέαμα”.
Είναι δυνατόν ένας ακαδημαϊκός και ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ και Πρόεδρος συστημικής Τράπεζας να καταλήγει στο επιστημονικό συμπέρασμα πως οι μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα μας από τους Διεθνείς και Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς απέτυχαν να ανασυνθέσουν το ΑΕΠ και την παραγωγική δομή της οικονομίας και ότι γι' αυτήν την αποτυχία φταίει η αναδιανομή μιας ανύπαρκτης, ουσιαστικά, πίτας;
-Ακόμη και στην περίπτωση που ως “πίτα” αντιλαμβάνεται τα επιδόματα που μοιράζει η κυβέρνηση για να “ξυπνήσει” την αγορά με την κατανάλωση (Καλλίτσης) και να “κοιμήσει” την Αριστερά (κοινοβουλευτική και κοινωνική)-
Μπορεί να κίνησαν από διαφορετικούς δρόμους η αφετηρία όμως ήταν η ίδια: ο νεοφιλελευθερισμός, η οικονομικοποίηση της πολιτικής.
Αρνούνται, για την ώρα, να παραδεχτούν πως στην περίπτωση της Ελλάδας τα “εργαλεία” που χρησιμοποιούν, οι μεταρρυθμίσεις, λειτουργούν εντελώς αντιμεταρρυθμιστικά ως προς τους σκοπούς τους και , πάντα, ενάντια στους λαούς που συνεχίζουν να ζουν με τις αυταπάτες τους.
Σε τελευταία ανάλυση, οι επαναστάτες μεταρρρυθμιστές των Αγορών περιορίζονται στη στρατηγική του “Γατόπαρδου” που ο μεγάλος Τομμάζι ντι Λαμπεντούζα συνόψισε στη φράση: “Ν' αλλάξουν τα πάντα έτσι ώστε να μην αλλάξει τίποτε”!!!
