γράφει ο
Αποστόλης Μπαμπατζίκος
Σε ηλικία 82 ετών έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους αθλητές όλων των εποχών, ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο.
Στο ποδόσφαιρο αλλά και στον παγκόσμιο αθλητισμό έγινε μύθος με το όνομα “Πελέ”.
Ο Πελέ έχει στιγματίσει όχι απλά μια εποχή ενός αθλήματος, αλλά στιγμάτισε ολόκληρο το άθλημα που ονομάζεται δικαίως “βασιλιάς των σπορ”.
Η μπάλα, “η στρογγυλή θεά”, είναι αυτή που μαγνητίζει τόσους πολλούς ανθρώπους. Όλοι την κοιτούν και την θαυμάζουν αλλά λίγοι μπορούν και τη κυνηγούν και προσπαθούν να την τιθασεύσουν.
Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που επιβάλλουν το θέλω τους πάνω της. Ελάχιστοι είναι αυτοί που την κάνουν δική τους. Πολλοί προσπάθησαν και δεν μπόρεσαν, λίγοι εκλεκτοί μόνο κατάφεραν να γίνουν πραγματικοί “εραστές” της. Η μπάλα υπακούει αυτούς που την χαϊδεύουν και όχι αυτούς που την χτυπούν, και όποιος την χαϊδεύει, αυτή μετά του κάνει όλα τα χατίρια.
Ο Πελέ χάιδεψε και σαγήνευσε την στρογγυλή θεά, και αυτή του έδωσε πίσω ίσως όσα δεν έχει δώσει σε κανέναν άλλον. Ο κόσμος λάτρεψε τον “μάγο” από τη Βραζιλία που κυριάρχησε όσο λίγοι σε ένα τόσο απαιτητικό άθλημα.
Για την εποχή του ο Πελέ θεωρούνταν φανταστικός αθλητής, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα, με ταχύτητα και απίστευτο άλμα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την φανταστική τεχνική του κατάρτιση και το υπέροχο φαντεζί παιχνίδι του που κάθε Βραζιλιάνος τότε είχε, δημιούργησαν έναν θρύλο που αγαπήθηκε δικαίως όσο λίγοι.
Τα τέσσερα γράμματα (Πελέ) είναι τόσο δυνατά για τον παγκόσμιο αθλητισμό, είναι τόσο χαρακτηριστικά. Τα ξεστομίζεις και μπορείς να περιγράψεις ένα ολόκληρο άθλημα, και αυτό λέει τόσα πολλά. Ο Βραζιλιάνος ήταν σούπερσταρ σε μία εποχή που δεν υπήρχαν σταρ.
Μαζί με την Εθνική του ομάδα έπαιξε σε τέσσερα παγκόσμια κύπελλα και κατέκτησε τα τρία, με τεράστια άνεση και φανταστικό και ελεύθερο ποδόσφαιρο.
Η Βραζιλία του Πελέ παραμένει και πάντα θα είναι η καλύτερη Εθνική ομάδα όλων των εποχών. Γιατί πέρα από εκείνον, η ομάδα του είχε και άλλους μεγάλους θρύλους όπως οι Μανέ Γκαρίντσα, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, Κάρλος Αλμπέρτο, Βαβά, Ντιντί κτλ κτλ.
Όμως εκείνος πάντα ξεχώριζε, ήταν και ένας άνθρωπος που τα πήγαινε καλά με τις δημόσιες σχέσεις, με την εικόνα του προς τα έξω, οπότε ήταν φυσικό όλα αυτά να βοηθήσουν στο χτίσιμο του μύθου του ακόμη περισσότερο.
Ο Πελέ όταν ήταν μικρός δούλευε ως λούστρος καθαρίζοντας τα παπούτσια των περαστικών στημένος συνήθως έξω από κινηματογράφους. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας έψαχνε στα σκουπίδια μήπως τυχόν βρει κάποια τσαλακωμένη εφημερίδα ώστε να την μετατρέψει σε σχήμα μπάλας για να παίξει.
Το ποδόσφαιρο και το ταλέντο του τον έσωσαν όπως πολλούς άλλους στη Βραζιλία.
Δεν έφυγε ποτέ από τη πατρίδα του στα καλά του χρόνια, και σε μία εποχή που το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο του κόσμου, πρωταγωνίστησε με την μικρή τότε Σάντος και έκανε θρύλο το όνομα της στο άθλημα. Ήταν και πάντα θα είναι η Σάντος του Πελέ…
Με τη Βραζιλία κατέκτησε τρία Μουντιάλ (1958, 1962, 1970). Το 1958 σε ηλικία 17 ετών σόκαρε όλο τον πλανήτη στη Σουηδία. Το 1962 τραυματίστηκε νωρίς στο Μουντιάλ της Χιλής, και μεγάλος πρωταγωνιστής της Βραζιλίας έγινε ο μοναδικός Μανέ Γκαρίντσα. Το 1966 το “ξύλο” που δέχθηκε από τις αντίπαλες ομάδες στην Αγγλία, οδήγησαν στα παγκόσμια κύπελλα να δούμε για πρώτη φορά τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Και το 1970 ολοκλήρωσε το μύθο του…
Η καλύτερη Εθνική όλων των εποχών, με τον καλύτερο παίκτη, κατέβηκε σε ένα Μουντιάλ που για πρώτη φορά θα μεταδιδόταν σε έγχρωμες τηλεοράσεις (στην Ελλάδα ήταν ακόμα ασπρόμαυρες).
Όλα αυτά, τα δυνατά χρώματα και η “μαγεία” της Βραζιλίας του 1970 με τον Πελέ μπροστάρη, έδωσαν την ποδοσφαιρική αθανασία στον Πελέ με τον Βραζιλιάνο αθλητή να μνημονεύεται τόσο πολύ ακόμα και για χαμένες ευκαιρίες του, όπως το “καλύτερο γκολ που δεν μπήκε ποτέ” με την Ουρουγουάη, και “την καλύτερη απόκρουση όλων των εποχών” του Γκόρντον Μπανκς σε κεφαλιά του Πελέ.
Τα χρόνια περνάνε, αλλά οι στιγμές των Μουντιάλ στιγματίζουν τα μικρά παιδιά, που μεγαλώνουν και μιλούν για τα Μουντιάλ στα δικά τους παιδιά. Μετά από τόσα χρόνια, είτε είσαι στην Ελλάδα, είτε σε κάποιο νησί της Ωκεανίας, είτε στη Νέα Υόρκη, είτε σε κάποια μικρή χώρα της Αφρικής, όλοι ξέρουν ένα όνομα που είναι συνώνυμο με το ποδόσφαιρο, “Πελέ”.
Ο Πελέ πέτυχε 1283 γκολ στην καριέρα του, αν προσθέσουμε τα γκολ από κάθε φιλικό αγώνα που έχει δώσει, και κατέκτησε τρία παγκόσμια κύπελλα, όσα κανένας άλλος.
Πολλοί συγκρίνουν και ρωτούν ποιος είναι ο καλύτερος; Ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Μέσι ή κάποιος άλλος; Εγώ θα πω ότι είχε πει ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ κάποτε, “στο βασίλειο των κορυφαίων δεν υπάρχουν συγκρίσεις”.
Όμως όπως είχε δηλώσει ένας από τους προπονητές του, ο Μάριο Ζαγκάλο: “Οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, αυτό ήταν ο Πελέ”...
