γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
“Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή”.
Το σύνθημα ακούστηκε στη διαδήλωση της Λαϊκής Συνέλευσης των κατοίκων Κολωνού, Σεπολίων, Ακαδημίας Πλάτωνος και ταρακούνησε αρκετές συνειδήσεις, ακόμη και υποσυνείδητα.
Αφορμή το κύκλωμα των παιδοβιαστών που έστησε η κολώνα της Νέας Δημοκρατίας (του Κούλη, ως νεοφιλελές βιοεξουσιαστής) στον Κολωνό, ο Ηλίας Μίχος -υπόθεση εξαιρετικά άβολη για τη Νέα Δημοκρατία ίσως γιατί αυτός ο τύπος έδειχνε ενθουσιωδώς αφοσιωμένος και στρατευμένος πολιτικά στο κόμμα, αλλά, και γιατί η ΝΔ έχει εκτεθεί ήδη ανεπανόρθωτα με το ξέπλυμα περιπτώσεων όπως του Λιγνάδη και του Νίκου Γεωργιάδη που ήταν βουλευτής και σύμβουλος του Κούλη -ως τέτοιος που είναι.
Υπό αυτή ακριβώς την έννοια και η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ (Σπίρτζης) που κατέληγε υπενθυμίζοντας: “...Τόσο οι Αρχές όσο και η κυβέρνηση οφείλουν να γνωρίζουν ότι κάθε καθυστέρηση ισοδυναμεί με συγκάλυψη. Δεν θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (ως Κούλης που είναι) ακόμη μια επανάληψη της υπόθεσης Λιγνάδη...”.
Η απάντηση της ΝΔ διά του αντιπροέδρου της Άδωνη Γεωργιάδη ήταν πολιτική με βαθυστόχαστα κοινωνιολογικά στοιχεία: “...Τα υπονοούμενα εις βάρος της ΝΔ μη σου πω που να τα βάλεις...”!!!!!
Όμως, ποια μπορεί να είναι η σχέση της πολιτικής έκφρασης του νεοφιλελευθερισμού με τους παιδοβιαστές και τα κυκλώματά τους;
Το Λαϊκό Κίνημα ήταν κατηγορηματικό: “Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή”.
Τι μπορεί να σημαίνει το “Έχετε λεφτά”;!
“...Η ανάγκη για χρήμα... η αληθινή ανάγκη που δημιουργήθηκε από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα είναι η μόνη ανάγκη που αυτό δημιουργεί...” υποστηρίζει ο Μαρξ.
Είναι νομίζω περιττό να ειπωθεί πως αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα της υλικής ευημερίας πρέπει να αγνοηθεί, αλλά ότι δεν πρέπει να διατυπωθεί αποσπασμένο από το πραγματικό κοινωνικό άτομο.
Ο πραγματικός σκοπός, σύμφωνα με τον Μαρξ, είναι ο “εσωτερικός πλούτος”, που δεν είναι ένα είδος αφηρημένης ενατένισης, αλλά αυτό-επιβεβαίωση της πληρότητας της βιοτικής δραστηριότητας.
Ο πλουτισμός μόνο, είναι ο πλουτισμός του “ανθρώπου-εμπορεύματος”, που είναι ένα “πνευματικά και φυσικά απανθρωπισμένο ον”.
Για τον Μαρξ, επομένως, ο αγώνας κατά της αλλοτρίωσης-αποξένωσης είναι η πάλη για τη διάσωση του ανθρώπου από μία κατάσταση όπου “η επέκταση της παραγωγής και των αναγκών γίνεται ο εφευρετικός και ο πάντα υπολογιστικός δούλος στις απάνθρωπες, εκλεπτυσμένες και φαντασιακές ορέξεις”.
Αυτή η γενικευμένη εμπορευματοποίηση των πάντων βρίσκει μια καθολική ενσάρκωση στο χρήμα: αυτή την “αλλοτριωμένη ικανότητα του ανθρώπινου γένους” που σημαίνει πως η “ειδολογική φύση” του ανθρώπου εκδηλώνεται τώρα με αλλοτριωμένη-αποξενωμένη μορφή: ως καθολικότητα του χρήματος.
“Με το να έχει την ιδιότητα να μπορεί ν' αγοράζει το καθετί, και να ιδιοποιείται όλα τα αντικείμενα, το χρήμα είναι το αντικείμενο εξέχουσας κατοχής. Η καθολικότητα της ιδιότητάς του είναι η παντοδυναμία του είναι του. Επομένως λειτουργεί ως το παντοδύναμο ον.
Το χρήμα είναι ο μαστροπός ανάμεσα στην ανάγκη και στο αντικείμενο, ανάμεσα στη ζωή και στα μέσα της ζωής του ανθρώπου”.
Σε αυτές τις συνθήκες, που όλοι εμείς αναγνωρίζουμε γιατί τις βιώνουμε, τα προσωπικά χαρακτηριστικά και προσόντα του ατόμου είναι εντελώς δευτερεύοντα.
“Η έκταση της δύναμης του χρήματος είναι η έκταση της δύναμής μου. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι δικές μου, ιδιότητες και ουσιαστικές δυνάμεις του κατόχου.
Έτσι, αυτό που είμαι και αυτό που μπορώ να κάνω δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από την ατομικότητά μου...
...Μεταβάλλει την αφοσίωση σε προδοσία, την αγάπη σε μίσος, το μίσος σε αγάπη, την αρετή σε κακία, την κακία σε αρετή, τον δούλο σε αφέντη, τον αφέντη σε δούλο, την ηλιθιότητα σε εξυπνάδα και την εξυπνάδα σε ηλιθιότητα...”.
Ποια κατάσταση θα μπορούσε να είναι πιο ανήθικη από αυτές τις συνθήκες μιας αλλοτριωμένης-αποξενωμένης -δηλαδή πλήρως εμπορευματοποιημένης- κοινωνίας σαν τη δική μας.
Ασφαλώς και δεν προσεγγίζει ούτε κατ' ελάχιστο το “Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε” τη σκέψη του Μαρξ -ιδιαίτερα αυτή που μόλις παρέθεσα εφόσον πρόκειται για το “κλειδί” και τη “βάση” που πάνω τους στηρίχθηκε “ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ”.
Για το “χρήμα μαστροπό” και τη σχέση του με μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων μιλά η Σοφία Βιδάλη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής -τη σκέψη της οποίας μετέφερα και στο σχόλιο: “Ασυμβατότητα Δημοκρατίας-Καπιταλισμού” στη θασιακή 23/8:
“...Στον σύγχρονο καπιταλισμό η κουλτούρα του βιασμού υποβόσκει σε κάποιες κοινωνικές ομάδες είτε ως ενοχική φαντασίωση που θα φέρει έκσταση του υποκειμένου είτε ως συμβολισμός άσκησης εξουσίας του δράστη και υποταγής του θύματος σε μια “μη σχέση” σε συνδυασμό με την απόκτηση συνήθειας και ότι οι κουλτούρες βιασμού επίσης δείχνουν και μια γενικότερη κρίση της αστικής τάξης και των μεσοαστικών στρωμάτων στην Ελλάδα, η οποία κρίση δεν είναι άσχετη από τους όρους υπό τους οποίους διαμορφώνονται οι κοινωνικές σχέσεις γενικότερα, διαπαιδαγωγούνται οι νέοι, αναπτύσσονται οι σχέσεις εξουσίας σε διαπροσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο.
Μια παρακμιακή κοινωνία έχει και αυτές τις διαστάσεις. Απλά, όταν όλα αυτά έρχονται στο φως συμβαίνουν δύο πράγματα: ή κάνουμε πως δεν το βλέπουμε ή επιστρατεύουμε τεχνικές συγκάλυψης.
Αν παρ' όλα αυτά καταλήξουν στα δικαστήρια οι δικαστές κρίνονται σε ένα δημοκρατικό κράτος...
Και κρίνονται επειδή έχουν το βάρος να διαφυλάξουν και να προστατέψουν τη Δικαιοσύνη ως θεσμό της Δημοκρατίας και όχι ως εργαλείο μιας απολυταρχικής εξουσίας...”, όπως ακριβώς του Κούλη και του “επιτελικού του Κράτους”.
Ευθύς εξ αρχής, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, ενεργοποιήθηκαν οι “τεχνικές συγκάλυψης” που όμως πρέπει να τις σταμάτησαν από τη μία η πολιτική και από την άλλη η κινηματική παρέμβαση που κατέβασε το ζήτημα από το κοινοβούλιο στους δρόμους και στις πλατείες ξεσηκώνοντας μνήμες.
Υπό αυτό το κλίμα και η Μυρσίνη Ζορμπά μίλησε (“ΑΥΓΗ” 16/10) για την ανάγκη ν' αναλάβει τις ευθύνες της η πολιτισμική Αριστερά:
“...Η ευυπόληπτη κοινωνική ζωή του παιδοβιαστή, το περιβάλλον και οι διασυνδέσεις του, η πολιτική πινακοθήκη των φίλων του και, από την άλλη, η φτώχεια και η εξαθλίωση της οικογένειας του παιδιού θύματος τροφοδότησαν το δράμα. Αλλεπάλληλες εκπλήξεις και τροπές της υπόθεσης, μέσα από τον τηλεοπτικό κιτρινισμό, τις διαρροές των καταθέσεων των πρωταγωνιστών, ακόμη και του ίδιου του παιδιού, στην Εισαγγελία και οι πληροφορίες από την αστυνομία που κυκλοφόρησαν ευρέως, ολοκλήρωσαν το τοπίο του ζόφου...
Υπήρξε τουλάχιστον αντίδραση και όχι απάθεια...
Πρέπει να αντισταθούμε και να αναλάβουμε οργανωμένες πρωτοβουλίες απέναντι στην παθητικότητα, τη σύγχυση και τη χειραγώγηση.
Αυτή την ευθύνη οφείλει να αναλάβει η πολιτισμική Αριστερά, δημιουργώντας ένα δίκτυο κοινωνικό-πολιτισμικής υποστήριξης, συλλογικών πρωτοβουλιών, αλληλεγγύης, κοινοτικής κουλτούρας, εθελοντισμού...”.
Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού. Ακόμη και οι Ειδικοί Φρουροί της “Σοβαρής Χ.Α.” του Κούλη (βλ: “θασιακή” 6/21) ως η νέα εκδοχή των “ταγμάτων εφόδου” έχουν εντολή όχι μόνο να μας δέρνουν αλλά και να μας γαμούν.
Στην κουλτούρα του βιασμού ας αντιτάξουμε την κουλτούρα της Κοινωνικής Αριστεράς.
