γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

 

“...Θέλω να ευχαριστήσω πρώτα και πάνω από όλα τους πυροσβέστες μας, τους εθελοντές μας, τους αστυνομικούς μας, τους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων αψήφησαν τις εντολές για εκκένωση για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους...

 

Ενώσαμε τις δυνάμεις και καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολύ επικίνδυνη πυρκαγιά στην Πεντέλη...

 

Στατιστικά είναι βέβαιο ότι κάποιες πυρκαγιές θα ξεφύγουν και δεν θα μπορούμε να έχουμε την έγκαιρη παρέμβαση η οποία απαιτείται... με τη λογική αυτή θα προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής...”, είπε ο Κούλης ως Καίσαρας που ήλθε, είδε, νίκησε αποκλείοντας ακόμη και ως ιδέα την οργάνωση του κράτους και της κοινωνίας των Ελλήνων πολιτών.

 

“...Όσες φορές κι αν το διαβάσεις δεν το χορταίνεις -γράφει ο Π. Κατσάκος (ΑΥΓΗ 22/7). Ειδικά αν κάνεις τον Μητσοτάκη και εικόνα την ώρα που άσκοπα και άκαιρα χαμογελαστός πλέκει το εγκώμιο της ανυπακοής των κατοίκων που δεν συνεμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις της αστυνομίας και έμειναν να σώσουν αυτά που οι λιγοστοί πυροσβέστες αδυνατούσαν να πράξουν.

 

Και στην τελική, αν γινόταν καμιά στραβή, αυτός το είχε το άλλοθι του 112 και η ευθύνη θα ήταν η γνωστή ατομική, και θα χρεωνόταν στους ανυπάκουους που θέλησαν να το παίξουν ήρωες και πήγαν να σώσουν τα σπίτια τους εκεί που δεν υπήρχε άλλος να τα σώσει...”.

 

Και από την αλήθεια που μάλλον δεν κατάλαβε πως ξεστόμισε στο ψυχογράφημά του.

 

“...Σηκώνεις τα χέρια μπροστά στην πλήρη απουσία ενσυναίσθησης αυτού του ανθρώπου -γράφει δίπλα στον Πέτρο ο Θανάσης Καρτερός- που έχει ανάγκη... κι από ψυχολόγο ειδικευμένο στη στοργή και στην αγάπη.

 

Μπας και τον βοηθήσει να καταλάβει την εθνική θλίψη για τις χθεσινές εικόνες. Την απόγνωση, που δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις, για τη λαίλαπα της φωτιάς... Η ικανότητά του να αυτοθαυμάζεται ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, ή πεθαίνει, αποδεικνύεται ανεξάντλητη. Το χαμόγελο όχι της Τζοκόντα, αλλά της ανακόντα συνοδεύει κάθε του κίνηση και εμφάνιση.

 

Έτσι που αναρωτιούνται όλοι αν η αλαζονεία τον κάνει βλάκα ή η βλακεία αλαζόνα...”.

 

Εμφανίζοντας τα ίδια συμπτώματα ο υπουργός τρομοκρατίας του Πολίτη ανάρτησε φωτογραφία με ειδικούς φρουρούς της ομάδας ΔΙΑΣ, πάνοπλους να επιχειρούν... στο μέτωπο της φωτιάς... με κηπευτικό λάστιχο και πλαστικά ποτιστήρια με τη λεζάντα: “...Εκατοντάδες αστυνομικοί νύχτα και μέρα μάχονται για την προστασία της ζωής των πολιτών και τη διασφάλιση της περιουσίας τους. Συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις...”!!!

 

Ο Κούλης, ως νεοφιλελεύθερος-νεοναζιστής πρωθυπουργός, είναι διατεθειμένος να αφήσει ολόκληρη τη χώρα να καεί.

 

Τον ενδιαφέρει μόνο να μην επαναληφθεί κάτι σαν το Μάτι στη βάρδιά του, για να μπορεί να το χρησιμοποιεί επικοινωνιακά, καθώς και να επωφελούνται τα οικονομικά συμφέροντα -ανεμογεννήτριες στα καμένα, ιδιώτες στην αποκατάσταση δασών κλπ-.

 

Γι' αυτό πουλάει τεχνολογικά φύκια με το 112 προειδοποιώντας τους πάντες να φύγουν από τα σπίτια τους, γιατί ποτέ τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

 

Οι εκκενώσεις πρέπει να είναι λύσεις ανάγκης, όχι προαποφασισμένες λύσεις που παίζουν στα ζάρια τους κόπους μιας ζωής.

 

Τα τεχνολογικά φύκια ασφαλώς και πάνε πακέτο με τη νεοναζιστική ειδημοσύνη του: “...Στατιστικά είναι βέβαιο ότι κάποιες πυρκαγιές θα ξεφύγουν... με αυτή τη λογική θα προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής...”!!!

 

Τις σχέσεις ειδημόνων-αδαών και ειδημόνων-λαϊκιστών περιγράφει στο περίφημο βιβλίο του: “Σκέψη αργή, και γρήγορη” ο Κοινωνικός Ψυχολόγος και Οικονομικός Συμπεριφοριστής Daniel Kahneman.

 

Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πολίτες που καθοδηγούνται από το συναίσθημα και όχι από τη λογική και επηρεάζονται εύκολα από ασήμαντες λεπτομέρειες και δεν είναι επαρκώς ευαίσθητοι στις διαφορές μεταξύ των χαμηλών και των αμελητέων πιθανοτήτων, οι ειδήμονες, οι οποίοι σαφώς υπερέχουν στην ενασχόληση με αριθμούς και ποσότητες, πρέπει να διοικούν γιατί οι απόψεις τους πρέπει να γίνονται απερίφραστα αποδεκτές όταν συγκρούονται με τις απόψεις και τις επιθυμίες των άλλων πολιτών.

 

Για παράδειγμα, θεμέλιο της ειδημοσύνης είναι η ιδέα ότι ο κίνδυνος (στην περίπτωσή μας ο κίνδυνος των πυρκαγιών) είναι αντικειμενικός (“στατιστικά είναι βέβαιο ότι κάποιες πυρκαγιές θα ξεφύγουν...”).

 

Δεν δεχονται ότι ο “κίνδυνος” δεν βρίσκεται “εκεί έξω”, ανεξάρτητος από τον νου και την κουλτούρα μας περιμένοντας να τον μετρήσουμε.

 

Ότι οι άνθρωποι επινόησαν την έννοια του “κινδύνου” στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν τις απειλές και την αβεβαιότητα της ζωής.

 

Δεν δέχονται ότι μολονότι οι απειλές αυτές είναι πραγματικές, δεν υπάρχουν “πραγματικός κίνδυνος” ή “αντικειμενικός κίνδυνος”.

 

Αυτό σημαίνει ότι η αξιολόγηση του κινδύνου εξαρτάται από την επιλογή του μέτρου -μ ε το εμφανές ενδεχόμενο ότι η επιλογή μπορεί να καθοδηγηθεί από την προτίμηση της μιας ή της άλλης έκβασης- με άλλα λόγια: ο ορισμός του κινδύνου είναι μια άσκηση εξουσίας.

 

(θα πρέπει εδώ να υποσημειώσω πως ο Kahneman το ότι περιγράφει και πραγματεύεται στο έργο του αυτές τις απόψεις καθόλου δεν σημαίνει πως τις υιοθετεί κιόλας)

 

Ο ρόλος των ειδημόνων είναι το προπύργιο ενάντια στις “λαϊκιστικές” υπερβολές.

 

Το κρατικό ρυθμιστικό πλαίσιο για τους κινδύνους (των πυρκαγιών αλλά και των πανδημιών όπως, ας πούμε, ο Covid-19) και η κυβερνητική παρέμβαση για τη μείωσή τους θα πρέπει να καθοδηγούνται από την ορθολογική στάθμιση των οφελών και των δαπανών και ότι οι φυσικές μονάδες αυτής της ανάλυσης είναι ο αριθμός των ζωών που θα σωθούν και το κόστος στην οικονομία.

 

Το κακό ρυθμιστικό πλαίσιο -κράτος πρόνοιας- σπαταλά ζωές και χρήματα, τα οποία μπορούν να μετρηθούν αντικειμενικά (για παράδειγμα οι χιλιάδες των προσλήψεων Ειδικών φρουρών και παπάδων αντί για πυροσβέστες, αντί για γιατρούς και νοσηλευτές, αντί για εκπαιδευτικούς κ.α.).

 

Οι νομοθετικές και οι ρυθμιστικές αρχές ενδεχομένως να ανταποκρίνονται σε υπερβολικό βαθμό στις παράλογες ανησυχίες των πολιτών, τόσο λόγω πολιτικής ευαισθησίας όσο και επειδή έχουν την επιρρέπεια στις ίδιες νοητικές μεροληψίες με τους υπόλοιπους πολίτες.

 

 

Αναζητούν μηχανισμούς απομόνωσης όσων λαμβάνουν αποφάσεις υπό τις δημόσιες πιέσεις θέλοντας να καθοριστεί ο επιμερισμός των πορων από αντικειμενικούς ειδήμονες, οι οποίοι διαθέτουν μια ολοκληρωμένη άποψη περί κινδύνων και απαραίτητων για τη μείωσή τους πόρων.

 

Η απομόνωση των ειδημόνων (το “επιτελικό κράτος” του Κούλη) από τα συναισθήματα του κοινού παράγει πολιτικές τις οποίες το κοινό, η κοινωνία, απορρίπτει.

 

Παρ' όλα αυτά “...με τη λογική αυτή θα προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής...”.

 

Όμως αυτή η πίστη στην ορθολογικότητα, σύμφωνα με τη νεοφιλελέδικη Οικονομική Σχολή του Σικάγου, συνδέεται στενά με την ιδεολογία ότι είναι περιττό ή ακόμα και ανήθικο να προστατεύουμε τους ανθρώπους από τις επιλογές τους (όπως όταν τον αφήνεις να χτίσει σπίτι μέσα στο δάσος ή όταν τον αφήνεις να κλείσει τις διόδους προς τις παραλίες μόνο και μόνο για να παίρνεις τις ψήφους τους).

 

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ενδυναμώνονται περαιτέρω από θαυμασμό των “οικονομικών όντων” στην αποδοτικότητα των αγορών σχετικά με τη διάθεση αγαθών σε όσους διατίθενται να πληρώσουν την υψηλότερη τιμή (όπως, ας πούμε, για το ρεύμα, για το αέριο, για το πετρέλαιο, για το ελαιόλαδο και για τις φασούλες) για να ικανοποιήσουν, αλλά και για να ενισχύσουν παραπέρα, τον ορθολογικό εθισμό τους.

 

Εάν έτσι “προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής” υπό την καθοδήγηση των Κούληδων από τον “ορθολογικό εθισμό” δεν θα μας γλυτώσει ούτε η ψυχιατρική επιστήμη.