γράφει ο 

Γιώργος Καρανίκας 

 

Ξέρω ο τίτλος δεν βγάζει νόημα όπως και πολλά τέτοια τρελά που έλεγε ο Νικόλας Άσιμος, αλλά έγινε τίτλος δίσκου! Και κάνω αναφορά στον Νικόλα γιατί έλεγε ένα τραγούδι με τίτλο «Ο σάλιαγκας»! 

 

Ο σάλιαγκας λοιπόν που για εμάς τους βορειοελλαδίτες όπως ήταν κι ο Νικόλας, είναι μια λέξη γνωστή και σημαίνει …σαλιγκάρι, έχει ένα νόημα. Το τραγούδι του Άσιμου λέει: «Σε δείχνω με το δάχτυλο, είσαι το πιο όμορφο κουμάσι μωρό μου, είσαι το ξέρω κουφάλα μα έχεις τόση ομορφιά.

 

Απάνω στα τριάντα δυο συνάντησα κι εγώ τον θάνατο, μα το κρατάω μυστικό πως μ’ έδιωξε κι αυτός γι’ αδιάβαστο. Μια απόφαση χρειάζεσαι και μην πολύ παραμυθιάζεσαι, όλα στον κόσμο ψεύτικα, ακόμη και που σ’ ερωτεύτηκα.

 

Αυτά που κάνω τώρα, αυτά που κάνω τώρα, είναι σαν να μου τρώνε την καρδιά γι’ αυτό χοντρέ προχώρα, μας πήρε η κατηφόρα, ανέβα ν’ ανταμώσουμε ξανά.

 

Δε θέλω άνθρωπο να δω, aller- retour ζωής ταξίδια θανάτου, άγγελος είμαι του κόσμου, την έχω κάνει τη ζημιά. Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας για ένα χαζό καβούκι μάλωσαν.

 

Να βγει το μέσα έξω σας και άσε εμένα με ξαναμπαγλάρωσαν. Λαμπόγυαλο τα κάνατε, τη δόλια τη ζωή ξεκάνατε, γκρεμίστε τα τρελάδικα και κάντε τα χοροπηδάδικα.

 

Το καλοκαίρι με παλτό και το χειμώνα μου γυρίζεις τσιτσίδι και όλο να φύγεις σε σπρώχνω, μα μ’ έχεις πάρει από κοντά. Αρρώστια μου σε αγαπώ και ας με βρίσκεις παρακατιανό, μπορεί και να την ψώνισα, τι φταίω που δεν αυτοκτόνησα;

 

Θα μου πείτε γιατί θυμήθηκα τον Νικόλα Άσιμο, κι όχι κάποιον πιο διάσημο; Μα για να σας διηγηθώ για τον σάλιαγκα και τον μάλιαγκα που μάλωσαν για ένα καβούκι και να δούμε γιατί μαλώνουν οι μεγάλοι για μια Ουκρανία!

 

Διαβάζοντας μια ανάλυση στον Guardian, με τίτλο: Γιατί ο Πούτιν απειλεί την Ουκρανία και τι απαιτεί για να μην τραβήξει τη σκανδάλη, συμφωνώ στα εξής: 

 

Λέγεται ότι ο Πούτιν θέλει να ανοικοδομήσει μια ρωσική σφαίρα επιρροής στην ανατολική Ευρώπη, αγκαλιάζοντας κυρίως πρώην σοβιετικές δημοκρατίες όπως η τώρα ανεξάρτητη Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Λευκορωσία, η Γεωργία και η Ουκρανία.

 

Συχνά θρηνούσε την «απώλειά» τους μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Πούτιν μπορεί επίσης να ελπίζει να δείξει στη Δύση (και στους Ρώσους) ότι η χώρα εξακολουθεί να είναι υπερδύναμη.

 

Από την άλλη ο Πούτιν φοβάται θα συμπληρώσω ότι έχει φάει τα ψωμιά του και πάσχει πλέον από την φοβία καταδίωξης των απογόνων του, αλλά και νοιώθει την πίεση της αντιπολίτευσης που τον κατηγορεί ότι έγινε πλαδαρός και δεν θέλει να σηκώσει σκόνη στην Ουκρανία και στον δρόμο της εξόδου της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα.

 

Τελικά ο Πούτιν φοβάται την Ουκρανία και γιατί;

 

Ο Πούτιν φοβάται ότι η στρατηγικής σημασίας Ουκρανία, αφομοιώνεται στη Δύση. Αντιτίθεται έντονα στην αυξανόμενη προσκόλληση της με το ΝΑΤΟ. Αντιτίθεται επίσης στους αναπτυσσόμενους δεσμούς του Κιέβου με την ΕΕ. Ακόμη χειρότερα, κατά την άποψή του, η Ουκρανία είναι μια δημοκρατία, με ελευθερία λόγου και ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, η οποία εκλέγει ελεύθερα τους ηγέτες της.

 

Ο Guardian αναφέρει ότι «στην πράξη, οι Ρώσοι δεν απολαμβάνουν τέτοιες ελευθερίες – αν ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ουκρανίας, ο Πούτιν δεν θα άντεχε για πολύ στην εξουσία», αλλά ξεχνά και την προϊστορία της Ουκρανίας, αλλά και τον ρόλο που παίζει στην περιοχή όντας πολύ φιλοδυτική.

 

Από την άλλη ο Πούτιν είναι ένας νοσταλγός ρεβιζιονιστής που θεωρεί την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος της ιστορικής Ρωσίας και την απώλειά της ως σύμβολο της ήττας της Ρωσίας στον Ψυχρό Πόλεμο.

 

Το θέμα είναι γιατί επιλέγει αυτή τι στιγμή για να λύσει τα προβλήματά του; Το timing δεν είναι δεν είναι τυχαίο. Ο Πούτιν θεωρεί ότι η Δύση είναι αδύναμη τη δεδομένη χρονική στιγμή. 

 

Το ΝΑΤΟ ταπεινώθηκε πρόσφατα στο Αφγανιστάν και ο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος έκανε εκστρατεία για τον τερματισμό των πολέμων και όχι για νέους, έχει επικεντρώσει εκ νέου την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατιωτικούς πόρους για την Κίνα, όχι την Ευρώπη.

 

Υποστηρίζεται επίσης ότι ο Πούτιν χρειάζεται μια μεγάλη νίκη για να ενισχύσει τη θέση του στο εσωτερικό, να δικαιώσει τις αντιδυτικές του πολιτικές, να δικαιολογήσει την αχαλίνωτη διαφθορά του καθεστώτος και να δικαιολογήσει τις κακουχίες που υποφέρουν οι Ρώσοι ως αποτέλεσμα των δυτικών κυρώσεων που επιβλήθηκαν μετά την πρώτη του επίθεση στην Ουκρανία το 2014. 

 

Τότε ήταν που προσάρτησε την Κριμαία και πήρε de facto τον έλεγχο της ανατολικής περιοχής του Ντονμπάς. Είναι και τα παλιά που φτάνουν μέχρι τον καιρό της Μεγάλης Αικατερίνης…

 

Για να τελειώσει η αντιπαράθεση , ο Πούτιν θέλει το ΝΑΤΟ να υποσχεθεί ότι δεν θα αποδεχτεί ποτέ την Ουκρανία (ή τη Γεωργία και τη Μολδαβία) ως μέλη. 

 

Θέλει η συμμαχία να αποσυρθεί από χώρες της «πρώτης γραμμής» όπως η Πολωνία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία, πρώην μέλη του συμφώνου της Βαρσοβίας. Θέλει το Κίεβο να αποδεχθεί αυτόνομο καθεστώς για την περιοχή του Ντονμπάς και να παραιτηθεί από την αξίωσή του στην Κριμαία (ως μέρος των λεγόμενων συμφωνιών του Μινσκ).

 

Θέλει ακόμη να περιορίσει ή να σταματήσει την ανάπτυξη νέων αμερικανικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στην ανατολική και νότια Ευρώπη. 

 

Και γίνεται ακόμη πιο φιλόδοξος, θέλοντας να επανασχεδιάσει την «αρχιτεκτονική ασφαλείας» της Ευρώπης, για να αποκαταστήσει την επιρροή της Ρωσίας και να επεκτείνει τη γεωπολιτική της εμβέλεια.

 

Στα περισσότερα από αυτά, οι ΗΠΑ λένε «όχι». Οι Ευρωπαίοι σαν καλά παιδιά συμφωνούν και έτσι έχουμε την σημερινή εικόνα της κρίσης.