Ο μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, έστειλε το μήνυμα του για τη γιορτή των Χριστουγέννων.
Ο μητροπολίτης αναφέρει αναλυτικά τα εξής:
«ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΗ, ΝΑ ΜΑΣ ΓΑΛΗΝΕΨΗ, ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ, ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ, ΝΑ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΦΩΣ ΤΟΥ.
Μέσα στον κόσμο μας, που όσο και αν η σκοτεινιά του θανάτου, της απιστίας, του φθόνου, της μνησικακίας, της διαστροφής, της πλεονεξίας, της κακίας, της συκοφαντίας και της με οποιαδήποτε έννοια ανηθικότητος, συνεχίζει να καλύπτη την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα για την ζωή, μία και μόνον μοναδική επέμβαση μέσα στους αιώνες της ιστορίας των ανθρώπων, χαρίζει την αληθινή διάβαση από τα επίγεια προς τα ουράνια, ανοίγει τον αληθινό δρόμο από την νύχτα στο φως και προσδιορίζει την ουσιαστική μετάβαση του ανθρώπου από την σκλαβιά των παθών στην ελευθερία της ζωής.
Και αυτή η μοναδική επέμβαση, είναι η Θεία Γέννηση του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού, που σαν τέλειος Θεός, και τέλειος άνθρωπος, με σώμα και ψυχή, γεννήθηκε στη γη μας για να μας χαρίση την σωτηρία από την αμαρτία, την ανάσταση από τον θάνατο, και την ελευθερία από τα πάθη μας.
Σε αυτή την συγκλονιστική πραγματικότητα, λοιπόν, βρέθηκε η ανθρωπότητα, τότε που πριν από δύο χιλιάδες είκοσι πέντε [2025] περίπου χρόνια, εκεί, στην ματωμένη και πληγωμένη από τους πολέμους και την δυστυχία τώρα, γη της Παλαιστίνης, την γη της επαγγελίας, στους αγίους τόπους.
Ήταν τότε, που εκεί στη φτωχή πολίχνη της ΒΗΘΛΕΕΜ, συναντήθηκε ξανά ο άνθρωπος με τον γεννημένο Μεσσία (Ιω. 1, 41-43), τον Χριστό μας, τον Σωτήρα (Α’ Ιω. 4, 14) μας.
Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, ἀπετύπωσε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως στὰ ἄρθρα 2ο καὶ 3ο ἡ πρώτη καὶ ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., ποὺ ἐφέτος ἑορτάζομε τὴν συμπλήρωση χιλίων ἑπτακοσίων (1.700) ἐτῶν ἀπὸ τὴν σύγκλησή της.
Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία, καὶ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, λέγομε αὐτὸ τὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς μας, καὶ ὁμολογοῦμε μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, σὲ ποιὸν Θεὸ πιστεύομε.
Στὰ παραπάνω, λοιπόν, ἄρθρα, ὁμολογοῦμε ὅτι πιστεύομε «καὶ σὲ ἕναν καὶ μόνον Κύριο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα του πρὶν ἀπὸ ὅλους τοὺς αἰῶνες.
Εἶναι ὁ ἴδιος (ὁ Χριστὸς) φῶς, καὶ γεννήθηκε ἀπὸ τὸ φῶς (τὸν Θεὸ Πατέρα), εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς ἀπὸ ἀληθινὸ Θεό. γεννήθηκε, δὲν δημιουργήθηκε. εἶναι ἀπὸ τὴν ἴδια οὐσία (φύση) μὲ τὸν Πατέρα του, καὶ δι’ αὐτοῦ (τοῦ Υἱοῦ) δημιουργήθηκαν τὰ πάντα. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ τὴν ἰδική μας σωτηρία κατέβηκε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα (κυοφορήθηκε) ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία διὰ τῆς ἐπελεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἔγινε πραγματικὸς τέλειος ἄνθρωπος μὲ σῶμα καὶ ψυχή».
Ψάλλει, ο άγιος ΡΩΜΑΝΟΣ ο μελωδός (490 – 556 μ.Χ.) στον μοναδικό και ανεπανάληπτο ύμνο που συνέθεσε στην αγία και πάνσεπτη Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Η Βηθλεέμ άνοιξε τον παράδεισο, ελάτε να δούμε. βρήκαμε την κρυμμένη απόλαυση, ελάτε να πάρωμε τα δώρα του παραδείσου μέσα στο σπήλαιο. εκεί φανερώθηκε υπερφυσικό δένδρο που προσφέρει άφεση, εκεί μέσα βρέθηκε αχειροποίητο πηγάδι, από όπου ο Δαβίδ στα παληά χρόνια επεθύμησε να πιή.
Εκεί μέσα η Κόρη εγέννησε Βρέφος και εσταμάτησε αμέσως την δίψα του Αδάμ και του Δαβίδ. Γι’ αυτό ας τρέξωμε προς το σπήλαιο, εκεί που γεννήθηκε Νέο Παιδί, ο άχρονος Θεός» (Κοντάκιο αγ. Ρωμανού του Μελωδού).
Για την Θεία Ενανθρώπηση γράφει ο Μέγας ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας (298-373 μ.Χ.) : «Γι’ αυτόν τον λόγο ο φιλάνθρωπος και κοινός σωτήρας των όλων, ο Λόγος του Θεού, λαμβάνει σάρκα, και ως άνθρωπος ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, και προσλαμβάνει όλες τις αισθήσεις των ανθρώπων, για να μπορέσουν εκείνοι που σκέπτονται με την διάνοια του σώματος να κατανοήσουν τον Θεό.
Έτσι ο Κύριος ενεργεί διά των έργων του σώματός του και μέσω αυτών να μπορέσουν οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια, και μέσω αυτού να αναγνωρίσουν τον Πατέρα.
Επειδή όμως ήσαν άνθρωποι και επειδή είχαν ανθρώπινη διάνοια και έβλεπαν τα πάντα σαν άνθρωποι όσα και αν υπέπιπταν στις αισθήσεις τους, έβλεπαν να βοηθούνται διά των αισθήσεων, ώστε με όλα να διδάσκωνται την αλήθεια» (Λόγος Β’ περί Ενανθρωπήσεως).
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η εορτή των Χριστουγέννων εορτάζεται στην Εκκλησία μας από τα τέλη περίπου του τετάρτου (4ου) αιώνος μ.Χ. σε αντικατάσταση της ειδωλολατρικής εορτής προς τιμή του «θεού» ηλίου, του Απόλλωνος, που εορταζόταν στον αρχαίο κόσμο.
Η Εκκλησία μας, προέβαλε με τον τρόπο αυτό την Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης. Στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία η εορτή των Χριστουγέννων ήταν συνυφασμένη με την μεγάλη εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού.
Η εορτή αυτή λεγόταν και λέγεται «Θεοφάνια». Γράφει ο άγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο θεολόγος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (329 – 390 μ.Χ.)σε λόγο του στα Θεοφάνια : «Σήμερα η πανήγυρις είναι τα Θεοφάνια, δηλαδή η Γέννηση. Διότι λέγονται και τα δύο, επειδή για το ένα και το αυτό πράγμα υπάρχουν δύο ονόματα.
Διότι με την γέννηση ο Θεός φανερώθηκε στους ανθρώπους. Και υπήρχε μεν και προηγουμένως, και υπήρχε πάντοτε, επάνω από κάθε αιτία και λογική (επειδή δεν υπήρχε λόγος ανώτερος από τον Λόγο), αλλά κατόπιν έλαβε σώμα και ψυχή για χάρη μας, για να μας χαρίση την ευτυχισμένη ύπαρξη, εκείνος που μας εχάρισε την ύπαρξη, η καλύτερα για να μας επαναφέρη με την σάρκωσή του στην ευτυχισμένη ύπαρξη, από την οποία είχαμε απομακρυνθή με την κακία μας. Και στην εμφάνιση δίνεται το όνομα Θεοφάνια, ενώ στη γέννηση Γενέθλια.
Αυτό είναι για εμάς το νόημα της πανηγύρεως και αυτό εορτάζομε σήμερα.
Τον ερχομό του Θεού προς τους ανθρώπους, για να έλθωμε να κατοικήσωμε κοντά στο Θεό, η για να επανέλθωμε (διότι, νομίζω, ότι έτσι είναι να λεχθή σωστότερο), για να ντυθούμε τον νέο άνθρωπο, αφού εγκαταλείψωμε τον παλαιό. Και όπως έχομε πεθάνει μαζύ με τον Αδάμ, έτσι ας ζήσωμε μαζύ με τον Χριστό, ας γεννηθούμε μαζύ του, ας συσταυρωθούμε και ας ταφούμε, για να αναστηθούμε με την ανάστασή του.
Διότι πρέπει να υπομείνω την αντίστροφη πορεία που οδηγεί στο αγαθό. Και όπως από τα πιο ευχάριστα ήλθαν τα δυσάρεστα, έτσι και από τα δυσάρεστα να επανέλθουν τα ευχάριστα. Διότι εκεί που αυξήθηκε υπερβολικά η αμαρτία, εκεί δόθηκε και πλουσιοπάροχα η χάρη (Ρωμ. 5, 20). Και εάν η γεύση (του απαγορευμένου καρπού) επέφερε την καταδίκη, δεν εδικαίωσε πολύ περισσότερο το πάθος του Χριστού; ».
Σήμερα, ο κόσμος μας χτυπιέται συνεχώς από κάθε μορφής μηδενισμού της αξίας κάθε ανθρώπου.
Στα χαρακώματα της απληστίας, της πλεονεξίας, της φιλαυτίας και της κακίας, εμφωλεύουν οι εργάτες της αδικίας και της αχαριστίας, που ανά πάσα στιγμή δημιουργούν αποστήματα και πληγές σε κάθε άνθρωπο που υποκύπτει στον πειρασμό της ασωτίας και της εξαρτήσεως, με αποτέλεσμα το χάος και η ασυδοσία να βασιλεύουν και να επικρατούν επί το πολύ στις σύγχρονες κοινωνίες.
Καθημερινά, πόλεμοι, εγκλήματα, εκβιασμοί, ορφάνια, ανέχεια, προσφυγιά, ανεργία, κοινωνική και πολιτική αστάθεια, ακαταστασία, εκμετάλλευση και παθογένεια των ισχυρών της γης με σκοπό την εξουδένωση των αδυνάτων, είναι τα μελανά σημεία και οι σκοτεινές διαδρομές του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας, του ψεύδους, της διαβολής και της κάθε είδους αποστασίας από κάθε τι το υγιές, το προοδευτικό, το αλληλέγγυο, το ελεύθερο, το ασφαλές, το δημιουργικό, το ανθρώπινο και το θεικό.
Είναι αλήθεια ότι προσωρινά παντού φαίνεται ότι η σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό κλονίζεται συνεχώς και κατακερματίζεται από την αμαρτία και την αποστασία από τον Θεό, τον δημιουργό των πάντων.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, ενώ ο ζοφερός αυτός εγκλωβισμός μέσα στον φόβο και την απελπισία, φαίνεται ότι κυριαρχεί, η αιώνια φωνή του Θεού ακούγεται μέσα στους αιώνες και αντηχεί ακράδαντα μέσα στην παραπαίουσα ανθρωπότητα : «Ελάτε σε εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είσθε φορτωμένοι, και εγώ θα σας ξεκουράσω.
Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου και διδαχθήτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρούν ξεκούραση.
Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Μτθ. 11, 28-30). Αυτή η φωνή μέσα στην ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ πολλές φορές ακούγεται να καλή όλους τους ανθρώπους να δεχθούν το αιώνιο και άκτιστο φως στη ζωή τους: «Η χώρα του Ζαβουλών και η χώρα του Νεφθαλείμ, εκεί που ο δρόμος κατευθύνεται προς την θάλασσα και πέρα από τον Ιορδάνη, η Γαλιλαία που την κατοικούν ειδωλολάτρες, οι άνθρωποι που κατοικούν στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό.
Και για όσους μένουν στη χώρα που τη σκιάζει ο θάνατος ανέτειλε ένα φως για χάρη τους» (Μτθ. 4, 15-16). Μόνον, ο γεννηθείς επί της γης, ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού, αυτός που σαρκώθηκε για εμάς, ο Ιησούς Χριστός, ο παντοδύναμος Κύριος, μπορεί να μας απελευθερώση από το σκοτάδι της απληστίας, της λήθης, και του θανάτου, και να μας οδηγήση στο αληθινό, άκτιστο και αιώνιο φως του. Αυτός άλλωστε το είπε : «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. όποιος με ακολουθεί δεν θα πλα-νηθή, αλλά θα έχη το φως που οδηγεί στη ζωή» (Ιω. 8, 12).
Αγαπητοί μου και αγαπητές μου,
Ας επανέλθωμε στους αγαθούς δρόμους της ἀγάπης, της ειρήνης, της μετανοίας, της φιλανθρωπίας, της συγγνώμης και της αληθείας. Δρόμους τους οποίους άνοιξε για εμάς, ο ίδιος ο Χριστός, δρόμους μέσα στους οποίους θα έχωμε πάντοτε δύναμη και θάρρος, ελπίδα και δύναμη, για να αντιμετωπίσωμε τα πάθη μας, τους εγωισμούς μας, τις αδυναμίες και τις πτώσεις μας.
Ας προσκυνήσωμε ταπεινά, εκεί στη Φάτνη της αιματοβαμένης ΒΗΘΛΕΕΜ, εκεί που σήμερα οι άνθρωποι της ανομίας, δυστυχώς, ξεχνούν την πίστη και την υπακοή τους στον μόνο αληθινό Θεό, εκεί που σήμερα ξαναεπαναλαμβάνεται το έγκλημα του πολέμου και του θανάτου.
Και ας παρακαλέσωμε, το Βρέφος της ΑΓΑΠΗΣ, να μας προστατεύση, να μας γαληνέψη, να μας φωτίση, να μας συγχωρήση, να μας αγκαλιάση, να μας οδηγήση στο αιώνιο φως του.
Μόνον με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσωμε και εμείς οι αδύναμοι άνθρωποι, τα παιδιά του Θεού, να αντικρύσωμε εκεί στην αιωνία βασιλεία του, μετανοημένοι πλέον, και καθαροί, αγνοί και ενωμένοι, αυτά που γράφει ο άγιος Ευαγγελιστής ΙΩΑΝΝΗΣ στο ιερό και θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεώς του : «Ύστερα ο άγγελος μου έδειξε το ποτάμι με το ζωογόνο νερό, λαμπερό σαν κρύσταλλο, να αναβλύζη από τον θρόνο του Θεού και του Αρνίου.
Στη μέση της πλατείας, από εδώ και από εκεί από το ποτάμι ήταν το δένδρο της ζωής, που καρποφορεί δώδεκα φορές, μία κάθε μήνα, και που τα φύλλα του χρησιμεύουν για την θεραπεία των εθνών. Καμμία αφορμή για κατάρα δεν θα υπάρχη πιά εκεί.
Ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θα βρίσκονται σε αυτήν, και οι δούλοι του θα τον λατρεύουν. Θα τον βλέπουν κατά πρόσωπο και θα έχουν το όνομά του στα μέτωπά τους. Νύχτα δεν θα υπάρχη πιά και δεν θα χρειάζεται το φως του λυχναριού η του ηλίου, γιατί ο Κύριος ο Θεός θα φέγγει επάνω τους, και θα βασιλεύουν αιώνια» (Αποκ. 22, 1-5).-
Μὲ ἐγκάρδιες πατρικὲς χριστουγεννιάτικες εὐχὲς καὶ εὐλογίες, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ.»
