γράφει η
Nicole Meeuws (Boho Dogon)*
Μετά από δώδεκα χρόνια ζωής στην Πάρο, δώδεκα χρόνια με αλμυρό αεράκι, ήσυχους χειμώνες και καλοκαίρια πλημμυρισμένα φως, πήραμε μια απόφαση που άφησε τους περισσότερους άφωνους: φύγαμε από το νησί. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, είπαμε το αντίο και μετακομίσαμε… στη Δράμα.
Ναι, στη Δράμα. Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις.
«Περιμένεις να μου πεις ότι άφησες τις Κυκλάδες… για τη Δράμα;»
Μας κοίταζαν σαν να είπαμε ότι πήγαμε να μείνουμε στον Άρη.
Αλλά να σας πω κάτι; Μερικές φορές, ο Θεός έχει άλλα σχέδια για εμάς, εκείνα που δεν τα περιμένεις, αλλά, κατά βάθος, ξέρεις ότι πρέπει να τα ακολουθήσεις. Αν ακούσεις πραγματικά, θα νιώσεις το κάλεσμα. Και εμείς το ακούσαμε.
Η Πάρος άλλαξε. Σιγά-σιγά στην αρχή, μετά απότομα. Το νησί που κάποτε έσφυζε από καλοσύνη και απλότητα, άρχισε να νιώθεται άδειο. Εκεί που οι γείτονες σε χαιρετούσαν με το όνομά σου και ήξερες ποιος φτιάχνει το καλύτερο ψωμί, ποιος έχει τα πιο γλυκά ντοματάκια, τώρα κυριαρχεί η ψυχρότητα. Οι βίλες ξεφυτρώνουν παντού, άδειες σχεδόν όλο το χρόνο, φτιαγμένες μόνο για δύο εβδομάδες καλοκαιρινής πολυτέλειας. Η υποδομή; Ανύπαρκτη. Και οι άνθρωποι; Πολλοί άλλαξαν. Η παλιά φιλοξενία έγινε αγένεια. Η κοινότητα έγινε ανταγωνισμός. Η καρδιά του νησιού… μαράθηκε.
Και τότε ήρθαν οι σεισμοί. Σαν να μας μίλησε η ίδια η γη:
Ήρθε η ώρα.
Ώρα να φύγουμε. Να πάμε κάπου πιο ανθρώπινα. Πιο αληθινά.
Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε στη Δράμα.
Να πούμε ότι ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μας; Δεν αρκεί. Από την πρώτη μας βόλτα στην πόλη, η διαφορά ήταν ξεκάθαρη. Οι άνθρωποι εδώ είναι καλοί. Αληθινά. Από το βιολογικό κατάστημα, μέχρι τη λαϊκή και το φούρνο στο κέντρο , μας φέρθηκαν όλοι σαν να ήμασταν δικοί τους. Όχι επειδή είμαστε ξένοι. Αλλά γιατί έτσι είναι αυτοί. Έτσι είναι η Δράμα.
Η καλοσύνη εδώ δεν είναι για το θεαθήναι. Είναι αυθεντική. Βοηθούν, χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα. Σε κοιτάζουν στα μάτια. Και χαμογελούν με την καρδιά τους. Οι άνθρωποι της Δράμας μοιάζουν με τη γη τους: πλούσια, γενναιόδωρη, σταθερή. Ζουν ακόμα με τις παλιές αξίες , και αυτό είναι σπάνιο στις μέρες μας.
Ακόμα και το σπίτι που μένουμε… λες και μας διάλεξε εκείνο. Όλα εδώ , από το χιόνι στα βουνά μέχρι τα ποτάμια που κυλούν σαν προσευχή , μοιάζουν σαν ευλογία. Νιώθουμε ότι μας αγκάλιασε αυτός ο τόπος.
Και πίσω στην Πάρο; Το νοσοκομείο παραμένει σε άθλια κατάσταση. Οι πλημμύρες χειροτερεύουν κάθε χρόνο. Και παρόλα αυτά, συνεχίζουν να έρχονται εκατομμύρια.
Η υποδομή δεν αντέχει, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Αναρωτιέται κανείς , τι ακριβώς κάνει ο δήμος; Ή καλύτερα, δεν κάνει;
Ναι, η Πάρος είναι ακόμα όμορφη. Δεν το αρνείται κανείς. Αλλά η ομορφιά χωρίς ψυχή είναι μοναξιά. Και για εμάς, είχε έρθει η ώρα να ανταλλάξουμε τη θέα της καρτ ποστάλ με κάτι πιο ουσιαστικό. Με σύνδεση. Με αίσθηση σπιτιού.
Και εδώ, στη Δράμα, το βρήκαμε.
Εύχομαι αυτός ο τόπος να μείνει όπως είναι. Να μη χάσει την ψυχή του. Να μην κυλήσει προς την απληστία και την ψεύτικη λάμψη. Εύχομαι οι άνθρωποι εδώ να συνεχίσουν να ζουν με αγάπη, με αξίες, με οικογένεια και ανθρωπιά.
Γιατί η Δράμα δεν είναι απλώς ένας τόπος.
Η Δράμα είναι καρδιά.
Η Δράμα είναι αγάπη.
Και με την καθοδήγηση του Θεού, τη βρήκαμε.
Ευχαριστούμε, Δράμα.
**Nicole Meeuws (Boho Dogon): Καλλιτέχνιδα αφηρημένης ζωγραφικής και υφαντικής
