Η εορτή της Υπαπαντής μάς τονίζει μία ακόμη στιγμή της ζωής του Ενανθρωπήσαντος Κυρίου μας κατά την οποία βλέπουμε την συγκατάβαση του Θεού, την ταπεινοσύνη που επέδειξε με τη θεϊκή Του κένωση προσλαμβάνοντας το ανθρώπινο, αλλά και την κλήση στην οποία μας καλεί τον καθένα προσωπικά. Η Εκκλησία μας διαβάζει αυτή την ημέρα ένα απόσπασμα από την προς Εβραίους επιστολή, στο οποίο ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει μία μεγάλη αλήθεια: «Χωρίς πάσης αντιλογίας το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται» (Εβρ. 7, 17).
Αναμφισβήτητα, αυτός που ευλογεί είναι ανώτερος από αυτόν που ευλογείται. Εδώ ακριβώς έγκειται η ανατροπή της εορτής.
Αυτός που ευλογεί, ο Συμεών, δεν είναι ανώτερος από Αυτόν που ευλογείται, τον Χριστό. Εδώ είναι η συγκατάβαση του Θεού, ο Οποίος με την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης, καταδέχεται να ευλογείται από το πλάσμα Του. Μόνο που ο Συμεών έχει εντός του το χάρισμα της ιερωσύνης κι ας είναι αυτή της Παλαιάς Διαθήκης. Το χάρισμα της αναφοράς και προσφοράς του κόσμου στον Θεό, το χάρισμα του «Δόξα τω Θεώ».
Ο ιερέας Συμεών θα ευλογήσει τον ιερέα Χριστό. Αλλά και ο Χριστός, όντας στην αγκαλιά του Συμεών, θα τον ευλογήσει. Ο ένας λαμβάνει τη Ζωή. Ο άλλος είναι η Ζωή. Ο ένας ακολουθεί την τάξη του Ααρών. Είναι ένας ανάμεσα στους πολλούς. Θα έχει συνεχιστές.
Ο Χριστός είναι ιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ, τον βασιλιά και ιερέα για τον οποίο κανείς δεν ξέρει τον πατέρα ή τη μητέρα του ή το γενεαλογικό του δένδρο, ούτε πότε γεννήθηκε ή πότε πέθανε. Ο Χριστός είναι απάτωρ εκ μητρός και αμήτωρ εκ πατρός, η γενεαλογία Του κατά άνθρωπον είναι η γενιά του Δαβίδ, όμως η σύνδεσή Του μαζί της δεν έχει να κάνει με την διαδοχή του ανθρωπίνου γένους, διότι δεν προέρχεται εκ σπέρματος ανδρός. Γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε κατά άνθρωπον, γνωρίζουμε όμως ότι αναστήθηκε, δηλαδή ζει εις τον αιώνα ως Θεάνθρωπος.
Και ο Χριστός προσφέρει το ιερατικό αξίωμα στον κάθε άνθρωπο που βαπτίζεται στο όνομά Του και εντάσσεται δια του χρίσματος στην Εκκλησία, για να προσφέρει ολόκληρη την ύπαρξή του. Για να δοξάζει τον Θεό με τον τρόπο του Χριστού. Με την αγάπη. Με τη θυσία. Με την υπηρέτηση της αλήθειας. Με την υπακοή στο θέλημα του Θεού. Με την προσευχή. Με την έγνοια για τον κάθε άνθρωπο. Με την άρνηση της υποκρισίας. Με το παιδικό χαμόγελο που βγαίνει από μία καρδιά ταπεινή και συγχωρητική.
Για να αναφωνούμε το «Δόξα τω Θεώ» όχι μόνο για τα υλικά, αλλά, κυρίως, για το δώρο της σωτηρίας! Για το παν που μας δόθηκε, αρκεί μέσα μας να προετοιμαζόμαστε όπως ο Συμεών.
Με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου. Με την υπερνίκηση του φόβου του θανάτου. Με το να πλησιάζουμε τον Θεό, για να αναγνωρίζουμε την παρουσία του Χριστού στη ζωή μας. Ότι είμαστε το έλαττον και έχουμε ανάγκη να ευλογούμαστε από το κρείττον. Ότι δηλαδή δεν είναι οι γνώσεις μας, τα επιτεύγματά μας, οι ικανότητές μας, το «εγώ» μας που μας κάνουν κρείττονες, αλλά η ευλογία μας από τον Χριστό. Και με το να θυμόμαστε ότι κληθήκαμε να συνεχίσουμε την ιερωσύνη του Χριστού την οποία λάβαμε στο μυστήριο του Χρίσματος, όταν βαπτιστήκαμε. Αυτήν που γίνεται Αγάπη!
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ. Ιερομόναχος Δανιήλ Καριπίδης
