γράφει ο
Γιώργος Καρανίκας
Είναι μια ακόμη απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία Ελληνικής τρέλας και αναβλητικότητας.
Είναι το Μετρό Θεσσαλονίκης το οποίο ναι μεν μπήκε σε τροχιά, αλλά έγινε ανέκδοτο, έγινε τραγούδι και φυσικά έγινε και θεατρική παράσταση μέχρι η Κυβέρνηση να δώσει την δική της μοναχική πρεμιέρα και να χαίρονται σήμερα οι Αθηναίοι περισσότερο από τους Θεσσαλονικείς για το έργο αυτό.
Για πρώτη φορά το Μετρό που μέτρο δεν είχε, εμφανίστηκε σε προϋπολογισμό το 1976 επί ΝΔ της μεταπολίτευσης.
Ακολούθησε μια μακρά περίοδος σιωπής επί ημερών ΠΑΣΟΚ και ξαφνικά ένα ωραίο πρωί εν μέσω σκανδάλων που ταλανίζουν την πράσινη κυβέρνηση το μακρινό 1986, ακριβώς μετά δέκα χρόνια, ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σωτήρης Κούβελας μαζί με την ελεύθερη ραδιοφωνία φέρνει και την ονομαστή «τρύπα» που πήρε το όνομά του, την γνωστή «τρύπα Κούβελα» που την έκαναν τραγούδι και οι Άγαμοι Θύται!
Από τότε μια ξεκινάει και μια σταματάει, μια μπαίνει στα σχέδια της κυβέρνησης, της εκάστοτε κυβέρνησης, από Μητσοτάκη πατέρα, Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου, κ.λ.π. για να φτάσουμε στο 2017 όταν η αρχαιολογία σταματά το έργο μια που βρέθηκαν αρχαία και ήταν πολύ βολικό να γίνει μια στάση στο όλο έργο!
Φεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και έρχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να ολοκληρώσει ουσιαστικά από το 2019 μέχρι σήμερα το 2024, μια γραμμή κολοβή και άνευ σημασίας για την λύση του κυκλοφοριακού προβλήματος της Θεσσαλονίκης το οποίο θα συνεχίζει να ταλαιπωρεί όσους χρησιμοποιούν τους δρόμους της συμπρωτεύουσας!
Η κυβέρνηση για την κολοβή αυτή γραμμή κάνει εγκαίνια, μαζεύεται όλο το πολιτικό σχήμα της κυβέρνησης με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και με πλήθος εκδηλώσεων, εν μέσω βροχής και απειλών από οπαδούς ότι θα κάνουν λαμπόγυαλο κόβουν την κορδέλα, μέσα φυσικά από το πρίσμα μιας αναμενόμενης προπαγανδιστικής εργαλειοποίησης των εγκαινίων από τον κυβερνητικό μηχανισμό.
Η κυβέρνηση διαφημίζει την αποπεράτωση του πολύπαθου έργου ως τεράστια επιτυχία της.
Στην πραγματικότητα, το μετρό της Θεσσαλονίκης αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες ελληνικής αποτυχίας.
Η σκληρή αλήθεια όπως σε κάθε περίσταση βγαίνει μέσα από μια παράσταση.
Πολλές φορές για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα στην ολότητά της πρέπει να κρατήσουμε μια απόσταση από τη την τρέχουσα ειδησεογραφία και να δούμε την εξέλιξη των γεγονότων στη διάρκεια του χρόνου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η τέχνη μπορεί να φωτίσει πιο καθαρά την αλήθεια.
Στην ιστορία του Μετρό της Θεσσαλονίκης η αλήθεια φωτίζεται από ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο που ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα πριν λίγες εβδομάδες και που παίχθηκε και στοΘέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, την Τρίτη 29 και την 30 Οκτωβρίου στην Καβάλα, ως προσκεκλημένη παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.
Πρόκειται για το «Προσοχή: Εκτελούνται έργα». Το έργο το οποίο αναφέρεται στο μετρό της Θεσσαλονίκης, συγγράφηκε και παίχτηκε από την Εταιρεία Θεάτρου Τροχιές, μια ομάδα πολύ ταλαντούχων Θεσσαλονικιών καλλιτεχνών.
Στην αρχή αυτού του βαθιά πολιτικού έργου, οι ηθοποιοί αφηγούνται το χρονικό του μετρό της Θεσσαλονίκης. Από όσα λέγονται, τίποτα δεν είναι άγνωστο. Αλλά όταν ο θεατής τα ακούει όλα μαζί στη χρονική αλληλουχία τους, σοκάρεται γιατί συνειδητοποιεί τι ακριβώς έχει συμβεί.
Πόσο χρόνο χρειάζεται να περιμένει κανείς για την ολοκλήρωση ενός έργου; Ποιο είναι το χρονικό όριο μετά το οποίο η κατασκευή του Μετρό της Θεσσαλονίκης απέκτησε μυθολογικό, ανεκδοτολογικό και συμβολικό χαρακτήρα, επηρεάζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τον συλλογικό ψυχισμό της πόλης;
Πώς αντιλαμβανόμαστε τον δημόσιο χώρο και τη συνεχή του αναδιαμόρφωση; Με ποιον τρόπο η συνθήκη της αναμονής εγκαθιδρύεται σε μια πόλη και γιατί μια ομάδα νέων αναγκάζεται να την εγκαταλείψει;
Στην παράσταση «ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ», σταθμοί της ιστορίας του μετρό, συνεντεύξεις εμπλεκόμενων μερών και επιτόπια έρευνα μπλέκονται με φανταστικές ιστορίες και προσωπικές σκέψεις, προκειμένου να μετατρέψουν την αναμονή για το έργο σε έναν εναλλακτικό κοινωνικό στοχασμό.
Μια ομάδα νέων ηθοποιών, που δεν θυμάται πώς ήταν η πόλη της χωρίς εργοτάξια, ερευνά επί σκηνής το δίπολο στασιμότητα-μετακίνηση σε μια προσπάθεια να απαντήσει στο ερώτημα: Τι είδους μετακινήσεις ονειρεύονται οι νέοι άνθρωποι, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στη ζωή τους;
Αγωνιζόμενη να αντισταθεί σε μια νομοτέλεια παραίτησης, η ομάδα δημιουργεί ένα έργο για το έργο. Ένα έργο που ψάχνει κι αυτό απεγνωσμένα την ολοκλήρωσή του.
Κάτι σαν τα έργα δημάρχων που ξεκινούν να κάνουν κάτι και τελικά ως έργο καταλήγουν να κάνουν μια τρύπα στο νερό!
