Πόσο σας εξοργίζει όταν ως πολίτες ακούτε να σας λένε σε δημόσιες υπηρεσίες ή δομές «κι εσείς δίκιο έχετε κι εμείς δίκιο έχουμε, αλλά…». Δεν νιώθετε εκείνη την ώρα πως για ό,τι συμβεί χωρίς δική σας υπαιτιότητα κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη;
γράφει η
Κάτια Γιαννουκάκου
Η συγκεκριμένη ιστορία και αφορμή για τα παραπάνω έχει ως εξής:
Ένα παιδί σε ένα γυμνάσιο της Καβάλας χτυπάει στο κεφάλι από μπάλα την ώρα της γυμναστικής. Το συμβάν οφείλεται σε ατύχημα και σε αυτή την περίπτωση φταίει (εννοείται) η κακιά η ώρα.
Από εκεί και πέρα ό,τι έγινε ήταν λάθος
Το παιδί από τη σφοδρότητα που το χτύπησε η μπάλα ζαλίστηκε κι έπεσε κάτω. Όπως αναφέρει το ίδιο στους γονείς του, από την ώρα που η μπάλα προσγειώθηκε στο κεφάλι του και για μερικά δευτερόλεπτα δεν θυμάται τι έγινε. Το μόνο που άκουγε ήταν φωνές και τον καθηγητή της γυμναστικής να λέει «βάλτε τον στο στρώμα να καθίσει».
Λάθος πρώτο, η μετακίνηση έγινε από παιδιά με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Λάθος δεύτερο, εμπιστεύτηκε το παιδί που παραπονιόταν ότι ζαλίζεται και ότι δεν έβλεπε καλά, σε δυο συμμαθητές του να το οδηγήσουν στη νοσηλεύτρια που διαθέτει (πολύ θετικό αυτό) το σχολείο.
Λάθος τρίτο μέχρι να έρθει η νοσηλεύτρια ένας άλλος καθηγητής έδιωξε τον συμμαθητή τού παιδιού που καθόταν μαζί του για παρέα μέχρι να εξεταστεί με αποτέλεσμα το χτυπημένο παιδί στο κεφάλι που ζαλιζόταν και έβλεπε θολά, να μείνει μόνο του στο διάδρομο.
Κατά τη διάρκεια της εξέτασης η νοσηλεύτρια διαπίστωσε ότι η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από ό,τι είχε αρχικά εκτιμηθεί (από ποιον αλήθεια) και ζήτησε από τους γονείς να έρθουν να πάρουν τον μαθητή με τη σύσταση να τον μεταφέρουν αμέσως στο νοσοκομείο.
Εκεί μετά από πολύωρη εξέταση το παιδί κρίθηκε αναγκαίο να νοσηλευτεί για παρακολούθηση αφού παρουσίαζε αστάθεια στη βάδιση.
Στο μεταξύ, όλα τα παραπάνω λάθη δεν τα αναγνωρίζει κανείς.
Η απάντηση που πήραν οι γονείς από το σχολείο στην ερώτηση «γιατί μετέφεραν ανήλικοι μαθητές το παιδί τους στη νοσηλεύτρια και όχι ένας καθηγητής», ήταν… «ξέρετε πόσα τέτοια έχουμε κάθε μέρα;». Δηλαδή; κάθε μέρα χτυπάει παιδί στο κεφάλι;
«Δεν φανταστήκαμε ότι από μια μπάλα θα γινόταν τέτοιος τραυματισμός». Με ποια κριτήρια αποφασίστηκε ότι ένας τραυματισμός από μπάλα είναι πάντα επιπόλαιος;
Και ως κατακλείδα… όταν οι γονείς είπαν το απλό…«δεν ρίχνει κανείς ευθύνη στο σχολείο αλλά γιατί δεν κλήθηκε το ΕΚΑΒ να πάρει ένα παιδί που είχε χτυπήσει στο κεφάλι και η εικόνα του δεν ήταν καλή. Γιατί το παιδί μετακινήθηκε από συμμαθητές του ενώ είχε πει στον καθηγητή ότι δεν έβλεπε καλά; Τι! πιο λογικό, να το αφήσετε εκεί και να καλέσετε ασθενοφόρο, να μην έχετε και καμία ευθύνη».
Τι απάντησε το σχολείο….; «Κι εσείς δίκιο έχετε αλλά κι εμείς; Τι να κάνουμε; Όταν καλούμε ασθενοφόρο το ΕΚΑΒ γκρινιάζει ότι πολλές φορές το κάνουμε χωρίς λόγο. Εμείς έχουμε νοσηλεύτρια που άλλα σχολεία δεν έχουν».
Εννοείται πως είναι πολύ θετικό που το σχολείο έχει νοσηλεύτρια αλλά γιατί το παιδί μεταφέρθηκε ως εκεί από ανήλικους ενώ είχε θολή όραση και ζαλιζόταν; Καμία απάντηση.
Και όσο οι γονείς εξιστορούν την περιπέτειά τους διαπιστώνει κανείς ότι από θαύμα ζούμε κι αυτή είναι μια διαπίστωση που την κάνουμε καθημερινά ως πολίτες σε αυτό το κράτος.
Κανείς δεν θα πάρει ποτέ την ευθύνη για ό,τι συμβεί. «Έχετε δίκιο κι εσείς κι εμείς», η μόνιμη απάντηση. Πώς γίνεται όμως να έχουμε όλοι δίκιο; Κάποιος πρέπει να φταίει όταν συμβαίνει κάτι.
Στην περίπτωση του σχολείου φταίει το ΕΚΑΒ που γκρινιάζει όταν το καλούν.
Και στην περίπτωση του ΕΚΑΒ; Μην απαντάτε ξέρω… η υποστελέχωση. Δεν υπάρχει προσωπικό και ασθενοφόρα και το σχολείο φοβάται ότι θα ακούσει τη γκρίνια αν καλέσει το 166.
Και στην περίπτωση της υποστελέχωσης; Ούτε το κράτος φταίει φυσικά γιατί δεν έχει πόρους.
Οπότε μην το ψάχνετε όσο και αν αγανακτείτε όταν σας λένε «δίκιο έχετε, αλλά κι εμείς δίκιο έχουμε», δίκιο δεν θα βρείτε. Όταν όλοι έχουν δίκιο τελικά κανείς δεν φταίει.
Κι αν αυτό σας φαίνεται τεχνηέντως, ως αποποίηση ευθύνης… μαντέψτε…έτσι είναι, δεν σας φαίνεται.
