γράφει ο

Τάσος Αποστολίδης

 

Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια γειτονιά με δραστήριο τοπικό σύλλογο, όπου οι μεγαλύτεροι τηρούσαν το έθιμο όπως πολύ παλιά.

 

Την πρώτη φορά που άκουσα τη χορωδία της συνοικίας και τους ψάλτες της τοπικής εκκλησίας να λένε την «Άγια Νύχτα» μέσα στη νύχτα και όχι τη μέρα, παραμονή Χριστουγέννων, είχα πραγματικά καταλάβει το νόημα των ημερών.

 

Είχα χρόνια να το δω και να το ακούσω ξανά.

 

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο σύλλογος Αγίας Βαρβάρας και Πεντακοσίων βγήκε πάλι στους δρόμους για να ψάλει τα κάλαντα.

 

Το «Πάει ο παλιός ο χρόνος» και η «Αρχιμηνιά» έβγαλε τον κόσμο στα μπαλκόνια και για μια ακόμη φορά είπαν τα κάλαντα όλοι μαζί. Όπως παλιά.

 

Και είναι ωραίο πράγμα, λίγες ώρες πριν την έλευση του νέου χρόνου, να βλέπεις κόσμο να ανταλλάζει ευχές από τα παράθυρα.

 

Οι γειτονιές μπορεί να παραμένουν μικρές, μπορεί να έχουν «γεράσει» ηλικιακά αλλά όσο περνούν τα χρόνια χάνουν εκείνη τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό του χτες.

 

Τα κάλαντα στους δρόμους ήρθαν να μας θυμίσουν ότι οι γείτονες δεν είναι «ξένοι».

 

 

 

Ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίας Βαρβάρας και Πεντακοσίων κρατά το έθιμο από παλιά.

 

Κάθε χρόνο βγάζει τους «καλαντιστάδες» στις δύο συνοικίες της πόλης.

 

Ξεκινούν από τις 6 το απόγευμα από το δασάκι των Πεντακοσίων και διασχίζουν τους δρόμους στις γειτονιές.

 

«Ανοίξτε πόρτες, παράθυρα και βγείτε να σας τα πούμε...» προέτρεπε από νωρίς. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε.

 

Και του χρόνου!