γράφει ο

Γιώργος Καρανίκας

 

Ο Νικόλαος Μέρτζος εκ Νυμφαίου κυκλοφόρησε το 2014 ένα βιβλίο με τίτλο «Το Κράτος Λάφυρο και το Σύστημα»…

 

Στις σελίδες του βιβλίου του, ο πάλαι ποτέ διευθυντής του Ελληνικού Βορρά, μιας δεξιότατης εφημερίδας ανάφερε τα εξής: «Μόνον όσοι εμπορεύονται τους καημούς του Λαού και οι ιδεοληπτικοί αρνούνται να δουν ότι, ανεξάρτητα από το Μνημόνιο, πρώην και επόμενο, αποκλείεται να σωθεί η χώρα και να ευημερήσουν αληθινά πια οι Έλληνες εφόσον δεν εκπληρωθούν ταυτόχρονα τρεις δυσχερέστατοι αλλά θανάσιμα αναγκαίοι όροι:

 

1ον Εκ βάθρων ανασυγκρότηση, απολύμανση και θωράκιση του Δημοσίου.

 

2ον Ισονομία και ισοπολιτεία όλων με αδιάσειστα τεκμήρια και αυστηρή συνέπεια.

 

3ον Τιμωρία κάθε πολιτικής συναλλαγής με το Δημόσιο, τα Μ.Μ.Ε., το Κεφάλαιο, τις συντεχνίες και τους πολίτες.

 

Ο σκληρός και συστηματικός αυτός αγώνας για την εθνική επιβίωση δεν θα πετύχει να συμβεί το θαύμα, αν δεν συμβαδίζει με την ολική επαναφορά στην εθνική αυτογνωσία.

 

Πρέπει να ξαναβρούμε τον χαμένο εαυτό μας όλοι οι Έλληνες και πρώτη-πρώτη η εν γένει ηγεσία μας σε όλα τα πεδία. Προς το παρόν κυριαρχούν οι μύθοι, οι ιδεοληψίες, οι συνωμοσιολογίες και προ πάντων οι πελατείες.

 

Οι δύο πρώτοι όροι προϋποθέτουν αλληλοδιάδοχες αποφασισμένες κυβερνήσεις.

 

Ήδη γίνονται τα πρώτα βήματα αλλά ο δρόμος είναι μακρύς.

 

Πολύ δυσχερέστερος είναι ο τρίτος όρος διότι προϋποθέτει ότι θα αλλάξουν την κατεστημένη νοοτροπία τους οι περισσότεροι Έλληνες.

 

Διαφορετικά οι δύο πρώτοι όροι, ακόμη και άμα επιτευχθούν, θα ακυρωθούν αργά ή γρήγορα.

 

Στον βαθμό που επιτυγχάνονται, όμως, μπορεί να εμπνέουν βαθμιαία ολοένα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να στρατεύσουν πολίτες της κρίσιμης μάζας στη δική τους πλέον ριζική αλλαγή.

 

Άριστος οιωνός εν προκειμένω είναι η απίστευτη υπομονή με την οποία όλοι σχεδόν οι Έλληνες, ιδιαίτερα οι ενδεέστεροι, υφίστανται τα βίαια και άδικα μέτρα της λιτότητας αλλά και τις σειρήνες των αντιμνημονιακών επί τέσσερα συνεχή έτη. Ωστόσο, η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά μια φορά σπάει!...

 

Στους καιρούς μας οι βαθυστόχαστοι αναλυτές, επαναλαμβάνουν αενάως ότι αίτια της κρίσης είναι το πελατειακό κράτος και η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος που ανέδειξε η Μεταπολίτευση. [...].

 

Σωστά τα τοποθετεί ο συγγραφέας του βιβλίου ο οποίος έχει πείρα στην πολιτική και αυτό το έχει αποδείξει, άσχετα αν γίνεται αποδεκτός από πολλούς, αλλά την αλήθεια την λέει…

 

Φτάσαμε σήμερα στο σημείο και όχι εξ ανάγκης με τις αποκαλύψεις των δραστηριοτήτων του βουλευτή Γρεβενών Πάτση, τις οποίες δεν ήξερε εδώ και τρία χρόνια το Μαξίμου, (που γνωρίζει τι συμβαίνει στου βοδιού το κέρατο), αλλά εξακολουθούμε για μια εισέτι φορά να διαπιστώσουμε ότι ακόμη κι αυτοί που δίνουν όρκο να διαφυλάττουν τα συμφέροντα του Κράτους τελικά ονομάζουν το Κράτος – Εγώ και με την γνωστή φράση «Λε τα σε μουά» που έλεγε οι Λουδοβίκος, κάνουν τα δικά μας, δικά τους!

 

Τελικά τι είναι αυτό το λάφυρο;

 

Ως λάφυρο ορίζεται το αντικείμενο που λαμβάνεται από εχθρό μετά από μάχη είτε για την οικονομική του αξία είτε ως τρόπαιο νίκης.

 

Ενίοτε ονομάζεται και η λεία μίας ληστείας.

Γενικά, "λάφυρο" χαρακτηρίζεται κάθε αγαθό που λαμβάνεται με τη βία ως μέρος μίας στρατιωτικής ή πολιτικής νίκης ή κατά τη διάρκεια μίας καταστροφής, όπως πολέμου, φυσικής καταστροφής (όπου ο νόμος και η αστική επιβολή είναι αναποτελεσματική) ή ταραχής.

 

Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης με μία ευρύτερη έννοια για να περιγράψει τις έκδηλες περιπτώσεις κλοπής και υπεξαίρεσης, όπως η "λεηλασία" ιδιωτικών ή δημόσιων περιουσιακών στοιχείων από τις κυβερνήσεις.

 

Τα αποκτήματα απ' όλες αυτές τις ενέργειες μπορούν να περιγραφούν ως λεία, λάφυρα ή πλιάτσικο.

Ο όρος του λαφύρου διαφέρει από αυτόν της "λείας" που αφορά περισσότερο ιδιωτική περιουσία χαρακτηριζόμενη εχθρική και που απαντάται κυρίως στον κατά θάλασσα πόλεμο, ειδικότερα για πλοία.

 

Η ενέργεια αρπαγής λαφύρων ονομάζεται λαφυραγωγία ή λαφυραγώγηση σε αντιδιαστολή της λεηλασίας όπου εκεί συνυπάρχουν και οι έννοιες της κλοπής και της καταστροφής.

 

Με άλλα λόγια δεν είναι το λάφυρο κάτι νόμιμο, αλλά συγκαταλέγεται στην χορεία της αρπαγής και της λείας ως τρόπαιο νίκης που δίνεται …στο μιλητό!

 

Στη σύγχρονη αντίληψη του όρου τα λάφυρα περιορίζονται μόνο σε κινητές αξίες του εχθρού ή του αντίπαλου κράτους.

 

Ως λάφυρα (πολέμου) θεωρούνται τα λεγόμενα πολεμοφόδια παλαιότερα και σήμερα πυρομαχικά, οπλισμός βαρύς και φορητός, άρματα μάχης, στρατιωτικά οχήματα ή άλλα κρατικά μέσα μεταφοράς, καύσιμα από αποθήκες καυσίμων κλπ και γενικά οτιδήποτε που μπορεί να εξυπηρετήσει σ΄ οποιοδήποτε βαθμό την διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων.

 

Τα αντικείμενα αυτά περιερχόμενα στη κυριότητα του ενός των εμπολέμων νόμιμα κρατούνται απ΄ αυτόν και δεν επιστρέφονται ακόμη και μετά τη λήξη του πολέμου, εκτός της περίπτωσης αντεπίθεσης και επανάκτησης οπότε και χάνουν τότε την έννοιά τους, ως λάφυρα.

 

Μέγιστης σημασίας λάφυρα αποτελούσαν πάντα και αποτελούν οι σημαίες και τα στρατιωτικά εμβλήματα του αντιπάλου με ηθικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, αντίθετες κάθε φορά, των αντιπάλων.

 

Συνεπώς στη σύγχρονη αντίληψη του διεθνούς δικαίου η ιδιωτική περιουσία σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται ή δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει αντικείμενο λαφυραγωγίας.

 

Με άλλα λόγια, πόλεμο δεν έχουμε, άρα η λαφυραγώγηση θέλει και εμπλοκή εισαγγελέα ή της δικαιοσύνης καλύτερα!