Κάθε χρόνο στις 17 και 18 Ιανουαρίου οι κάτοικοι της Θάσου τιμούν τη μνήμη του Αγίου Αθανασίου. Ωστόσο φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού και των μέτρων που είναι σε ισχύ και αφορά τις μετακινήσεις.
Για τους κατοίκους της Θάσου και κυρίως των Λιμεναρίων οι ημέρες αυτές του Γενάρη αποτελούν κάτι ξεχωριστό. Από τις αρχές του έτους σχεδιάζουν την… άνοδό τους στο Κάστρο. Για να τιμήσουν τον Άγιο τους. Τον Αϊ Θανάση.
Το απόγευμα της παραμονής ο εσπερινός σε κλίμα κατάνυξης. Μετά την ολοκλήρωσή του η κοπή της βασιλόπιτας από τους προύχοντες του τόπου.
Η παράδοση αυτή κρατάει πολλές γενιές και είναι κάτι που το περιμένουν μικροί και μεγάλοι. Συνδυάζουν τη θρησκευτική λατρεία με το γλέντι. Μπορεί να ακούγεται κάπως… παράδοξο αλλά έτσι είναι.
Όποιος δεν το έχει ζήσει δύσκολα θα καταλάβει αυτό που συμβαίνει τις δύο, τρείς ή τέσσερις μέρες (για άλλους περισσότερο). Είναι κάτι μοναδικό. Οι πόρτες των σπιτιών ανοιχτές. Για όλους. Δεν πειράζει αν είσαι ξένος. Θα καθίσεις στο τραπέζι μαζί με τους υπόλοιπους. Θα φας, θα πιείς, θα καλαμπουρίσεις. Αφού σε φιλέψουν, αν ο δρόμος είναι κακός (εξαιτίας των καιρικών συνθηκών) μπορεί να σε… κοιμίσουν σε μία γωνιά δίπλα στο τζάκι. Το ξεφάντωμα κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Κανείς όμως δεν κουράζεται. Το βράδυ της παραμονής του Αγίου Αθανασίου είναι το αποκορύφωμα.
Την επομένη, ανήμερα της γιορτής, η εκκλησία γεμίζει στη Θεία Λειτουργία. Το απολυτίκιο του Αγίου Αθανασίου ψάλλεται από τους παρευρισκόμενους στον προαύλιο του Ιερού Ναού που σχηματίζουν ουρά για να προσκυνήσουν την εικόνα του Αγίου. Ακολουθεί το κλουμπάνι και η λαχειοφόρος αγορά.
Φέτος ωστόσο τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Κορωνοϊός, μέτρα, lockdown. Δεν ανέβηκαν όσοι ήθελαν παρά μόνο όσοι είχαν μόνιμη κατοικία και μπορούσαν να το αποδείξουν. Υπήρχαν αυστηροί έλεγχοι για την τήρηση των μέτρων, πράγμα αναγκαίο για τις ημέρες που διανύουμε.
Μπορεί φέτος να μην ανεβήκαμε στο Κάστρο, ούτε για να τιμήσουμε τον Άγιο, ούτε για να.. γλεντήσουμε, ο νους όλων μας όμως ήταν εκεί...
