Ο Δημήτρης Σανοζίδης έκανε ένα αφιέρωμα στον τραγουδιστή Μπάμπη Τσετίνη και στη Δράμα.
Αναλυτικά ανέφερε τα εξής:
«Ρούζβελτ- Σκρα…part two.
Έμαθα πως είσαι μάγκας, είσαι και μπελαλής… Απόψε δεν κοιμήθηκα όλη την νύχτα…πώς να κοιμηθείς, όταν η καρδιά σου ξαναγυρνάει πίσω, τόσο όμορφα και τόσο νοσταλγικά..
Ναι, πάλι πίσω λίγο, στον Αντίκα. Το τζου μποξ παίζει, ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο, οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο.. Είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμια κομμάτια…
Ο Μπάμπης Τσετίνης, από τον θρυλικη Ραβικα της Δράμας, που λίγοι ξέρουν…Γεννημένος πενηντα μέρες πριν την Βουλγαρική κατοχή, το 1941.
Τότες, ακούγαμε το τραγούδι εμείς οι πιτσιρικάδες και δεν καταλαβαίναμε πολλά..Τώρα όμως, ένα γλυκό ρίγος μας καθηλώνει στις αναμνήσεις. Και δίπλα, μια ανάσσα, ήταν το μαγαζί του από αδελφό, θείου του Χρήστου Σύρπου, του αθάνατου Χρηστάκη..
Πριν από μια δεκαετία, έγραψα ένα κομμάτι για την κηδεία του στην εφημερίδα ΕΘνος της Αθήνας…Θυμόμουν την μέρα, τον έρανο για την κηδεία, εκεί στα μπαλάκια του συμμαθητή μου του Γρηγοριάδη. Ήταν η 1η Ιουνίου του 1981…Τον κήδεψαν με ρεφενέ…
Μεγάλη ιστορία, θα την βάλω στο βιβλίο κι αυτήν…Κατάστημα υδραυλικών, Γεώργιος Σύρπος..Και όλα τα βιογραφικά, ενώ μπερδευουν καταγωγή , θάνατο και πολλά άλλα του Χρηστάκη, συμμφωνουν σε ένα.. Ητανε λέει υδραυλικός..Και ο Χρηστάκης, σε μια συνέντευξή του στην δεκαετία του 1960 σε Αθηνανικη εφημερίδα..ένα παραδέχεται φαρδια πλατιά..-Ημουν, δεξί εξτρέμ στην Ελπίδα..Ναι, στην θρυλική Ελπίδα Δράμας.
Ξέρετε, αυτή η πόλη, είχε αθλητές της Ελπίδας, τον Χρηστάκη τον τραγουδιστή και τον ποιητή Νάσο Βαγενά, τον καθηγητή Πανεπιστημίου. Προχθές, ο Νάσος, πήρε στα χερια του το λευκωμα των 50 χρόνων του Πανδραμαικού , που συμμετειχε και ο ίδιος, και έκλαψε από νοσταλγία και χαρά.Με πηρε τηλέφωνο και με λέει---Σαν να είμαι εκεί...Και έφυγε από την Δράμα, το 1960...Του το είχε στείλει ο Κίμωνας ο Θεοδωρόπουλος, ο μεγαλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας , όλων των εποχών..
Τελικά, όλοι μας είμασταν εξτρεμ για μια Ελπίδα ρε...
Πάλι όμως ξέφυγα…Ας είναι, δεν περνάει η μπαλα από Κίμωνες ρε..
Και εκεί δίπλα στον Αντίκα, ακούω την φωνή του κυρ Στέλιου Κεκλίκογλου, με το καταστημα Αλλαντικών, τον ξέχασα προχθές να τον γράψω..Ας με συγχωρέσει..Ο Στελλάρας, ο επιλεγόμενος και Δεσπότης.
Με τα σαλάμια να κρέμονται λαχταριστά , μπροστπα στο ψυγείο του, με τις κουτες της ΦΙΞ δίπλα του.Ξέρετε, τότες μία μπυρα υπήρχε μόνο, η ΦΙΞ, μονοπώλειο από την εποχή των Βαυαρών στην Ελλάδα.Μία μπύρα και πολλοι καημοί, χιλιάδες καημοί.
Που έσβηναν και γίνονταν θρίαμβοι, στα όρθια σχεδόν, με μια λεπτή φέτα παστουρμά και ένα κομμάτι τυρί..
Σκληρό τυρί σαν πέτρα,βγαλμένο από τυροκομεία αλλοτινά στις πλαγιές του Φαλακρου, με βότανα και φυτά κατσάκικα του Παραδείσου, γιατί άμα τα αμνοερίφια βόσκουν σε πλαγιές βοτάνων, το τυρί παίρνει μαζί του με΄σα στους ντενεκέδες και λίγο θυμάρι, λίγο δροσιά , από το Μποζ νταγ, το γκρίζο βουνό.
Ξέρετε, εμειις οι Δραμινοί, από τις πέτρες βγάζαμε χρυσάφι, γιατί οι πέτρες ήταν σαν εμάς, δεν χάνονταν στην ιστορία, ποτές..
Αλλά, βγάλε τυριά, βγάλε παστουρμάδες, άμα δεν έχεις μέρος να τα βάλεις, τα πλακώνουν οι μύγες και χάνονται.Γι αυτό εκεί κοντά, δυο ρουφηξιές του τσιγάρου πιο κάτω, ήταν ο Τάκης ο Κακάτσης, ο τενεκετζής.
Σήμερα, γεμίζουν ολοκληρα μαγαζιά , με Κινεζικά είδη οικιακής χρήσεως…Χρήσιμα και άχρηστα.Τότες, σπίτι χωρίς φανάρι, εκείνο το μαγικό τενεκεδένιο και με σίτα ευκολομεταφερόμενο και κρεμαστό ντουλαπάκι, δεν υπηρχε.
Το πρωτο απαραιτητο κάθε κουζίνας. Όπως ο νιπτήρας ο φορητός με το πανέμορφο βρυσάκι, όπως τα κόσκινα, όπως τα ποτιστήρια του μπαξέ και των χασλαμάδων του καπνού.
Πολλά όπως ..Και τους ζωγράφιζαν οι μερακληδες οι τενεκετζήδες, γράφοντας μπροστα-μπροστά ένα μεγάλο …Καλημέρα.Γιατί , άμα δεν ρίξεις νερό στο πρόσωπό σου, δεν καλημερίζεις κανέναν, δεν χαιρετάς, δεν έχεις καν ξυπνησει.
Νερό, στην χούφτα, με οικονομία, για να φτάσει και για τους άλλους. Και να φτάσει και για το πλυσιμο των πιάτων…Κι άλλα έφτιαχναν οι τενεκετζήδες θυμάμαι..όπως τα μεγάλα δοχεία που ζύγιζαν αριστερα και δεξιά στα ζώα και μ αυτά έπαιρναν νερό από την κεντρικη βρύση των χωριών..Μαστόρευαν μπουριά, σόμπες.
Θυμάστε εκείνες τις σόμπες τις φτωχικές, τις κοντές, τις πάπιες, έτσι τις λέγαμε, που χωρουσαν μια χουφτα ξύλα, ίσα ίσα να βράσουν οι φακές στον τεντζερέ , ίσια ίσα να ζεσταθεί μια κουζινούλα, που τότες σε πολλους μας, ήταν και κρεβατοκάμαρα, ήταν και σαλόνι, κέντρονδιερχομένων της γειτονιάς, σοβαρών και κουτσουμπολευόντων.Ξέρετε, εμείς λέμε κουτσομπολιό, οι Τουρκοι το λένε παριφραστικά
…Είπε-βάλαμε…Dedi-Koyduk…Πιο παραστατικά πιστευω , αυτή η εννοιολογική απόδοση της λέξης.
Έφτιαχνα οι τενεκετζήδες και παγίδες για ποντίκια, που τότε ήταν σχεδον οικόσιτα, με τα σπίτια του τότε καιρού.Και άμα ήταν λίγο τσορμπατζήδες, λίγο άπλες, σκάρωναν κάτι καλλιτεχνικές σόμπες, πολλοι μάλιστα από το σινάφι, εξελίχτηκαν σε βιοτέχνες σόμπας.
Έφτιαχαν και φουφούδες μαγικές μαζί με σχάρες ...Αλλά και αυτό που καταπιάνονταν με μεγάλη μαστοριά, ήταν τα λούκια της βροχής, απαραίτητα στα καλά σπίτια.
Και άμα πιασετε την Ρουζβελτ από την αρχή της, προσέξτε περίτεχνα λούκια βροχής, τενεκεδένια , με κοκοράκια ….και άλλα αλμπενί στις γωνίες, να έχουν ξεμείνει από την εποχή που ο Χρηστάκης, δεν τραγουδούσε, αλλά διόρθωνε την υπαίθρια βρύση της Δημαρχίας …
Κι άμα έχετε απορία τι είναι το Αλμπενί, ψάξτε να βρείτε έναν παλιό αγγειοπλάστη, Σταμνά ρε, καλλιτέχνη, Σμυρνιο στην καταγωγή , που είχε το μαγαζί του στον περίβολο του Αη Νικόλα..
Σήμερα, 93 χρονών είναι, αλλά είναι σαν μόλις έβγαλε το σχολείο από άποψη μνήμης.Τον Κυρ-Γιώργο Μιχαηλίδη…Κι άμα μάθετε τι είναι το αλμπενί, συνεχίζουμε, αν όχι…πιάστε μια φραπεδιά με φάτσα κάρτα τα νερά της Αγια Βαρβάρας και αποχαυνωθείτε στα ίντερνετ της λησμονιάς…
Σωτήρης Δημηρόπουλος Δράμα σ αγαπώ..Ααααα, ξέρετε...Κεκλικ στα Τουρκικά, είναι η πέρδικα...
ΥΓ το απογευμα σήμερα, έχει αυτό που υποσχέθηκα, για ένα , μοναδικά επίκαιρο, παλιο μαγαζί
Φωτό 1.. Ο Στέλιος Κεκλίκογλου
Φωτο 2. Μπροστά στο τενεκετζίδικο του Γιωργου Κακάτση, δεξιά ο Γιώργος..Θυμάμαι παντως και τον μεσαίο, του μαγαζιου ηταν και αυτός.
Φωτό 3..Ο κυρ Γιώργος Μιχαηλίδης, επι το έργω στο εργαστηριο του στον Άη Νικόλα.
Ευχαριστώ ολοψυχα την Ελένη Κακάτση, κόρη του Γιωργου, την Ιουλία Μιχαηλίδου, κόρη του Γιωργου Μιχαηλίδη και την Κρυσταλία Κεκλίκογλου κόρη του Στέλιου. Δίδαγμα μάγκες... 'αμα δεν έχετε κόρες..την βάψατε.»
