Ένα αντίο από την εδώ ζωή στον Δάσκαλο, τον θεσσαλονικιό τον Νιόνιο μας κοινώς!
Ήταν ένας φιλοσοφημένος τολμηρός, ποιητής επαναστάτης που είχε την συνθετική ικανότητα και ως πρωτοπόρος, μας παρουσίασε ακούσματα πρωτόγνωρα για την εποχή του, μια ένωση από αμερικανικά ακούσματα με παραδοσιακές μελωδίες που κατέληγαν σε έργα μουσικής πολιτιστικής ελληνικής τέχνης !
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του δύο φορές και ρούφηξα κάθε λεπτό της γνωριμίας μας.
Θυμάμαι να με εκθειάζει στις πρόβες για τον τρόπο ερμηνείας μου σε στυλ αμανέ σε μια εισαγωγή για ένα τραγούδι που θα ερμήνευα στα πλαίσια μια συναυλίας στο θέατρο Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη ,ένα τραγούδι του Goran Bregovic που έντυσε με τα καταπληκτικά στιχάκια της η Λίνα Νικολακοπούλου, το ‘’Θεός αν είναι ‘’ και καθόμασταν και του είπα συγκεκριμένα …Δάσκαλε το να ακούω καλά λόγια από εσένα είναι σαν θεία κοινωνία ,σαν να κοινωνώ …με κοίταξε με τα βαθιά του μάτια μέσα από τα γυαλιά του και με το γνωστό του διδακτικό πομπώδες ύφος , αλλά πολύ φυσιολογικά , σηκώνει τα χέρια του και μου λέει …Η υπερβολή Νίκο μου ας μείνει στη τέχνη ….Πως να ξεχάσεις τέτοιες στιγμές , από έναν άνθρωπο που σημάδεψε τα νεανικά μου χρόνια με τη μουσική του .
Ο Διονύσης ήταν στα σπίτια όλων μας ,ήταν κάτι το κοινώς αποδεκτό , ότι μουσική και να άκουγες , από τους λαϊκούς , τους μοντέρνους , τους ροκαδες , μέχρι τους πιο κουλ ,σε όλα τα κοινωνικά στρώματα , τα τραγούδια του Διονύση ήταν είναι και θα είναι μέσα στη λίστα της καρδιάς όλων μας.
Δε μπορώ επίσης να ξεχάσω και να μην αναφέρω ότι το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα στο νηπιαγωγείο ήταν το τραγούδι του Διονύση …’’Η Συνεφούλα’’…και με αυτό θέλω να κλείσω το γραπτό μου αντίο για τον Νιόνιο μας …
Είχα μια αγάπη
αχ καρδούλα μου …
που έμοιαζε συννεφάκι Συνεφουλα μου …Σαν συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει …μ’αγαπά τη μια την άλλη με ξεχνάει….
Καλο ταξίδι Δάσκαλε, άφησες μεγάλο έργο πίσω …ΑΞΙΟΣ !
