Οι Άγιοι εκδηλώνουν με διάφορους τρόπους την ισχυρή και μεταμορφωτική παρουσία στον κόσμο του Αναστημένου Χριστού. Και αυτό συμβαίνει διότι επιτρέπουν στον Χριστό να εισέλθει στη ζωή τους σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, που μπορούν να επαναλάβουν μαζί με τον απόστολο Παύλο «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου» (Γαλ 2,20). Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, καταφεύγοντας στη μεσιτεία τους, μπορούμε και εμείς να έρθουμε σε μια τέτοια κοινωνία μαζί τους, η οποία θα μας ενώσει με τον Χριστό, χαριτώνοντας ολόκληρη τη ζωή μας. Έτσι γεννάται το ερώτημα: Πώς μπορούμε να βαδίσουμε στο μονοπάτι της αγιότητας, προκειμένου να βιώσουμε το ίδιο βίωμα με τους Αγίους μας; Μπορώ να το κάνω μόνος μου; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Η άγια βιωτή δεν είναι ο καρπός της προσπάθειάς μας, των πράξεών μας, γιατί είναι ο Θεός που μάς αγιάζει, είναι η δράση του Αγίου Πνεύματος που μάς εμψυχώνει, είναι η ίδια η ζωή του Αναστημένου Χριστού που μάς μεταμορφώνει. Πώς μπορεί λοιπόν ο τρόπος σκέψης μας και οι πράξεις μας να γίνουν σκέψεις και πράξεις Χριστού; Πώς μπορούμε να πλησιάσουμε στην ουσία της αγιότητας;
Ο ίδιος ο Κύριος μας δίνει την απάντηση, λέγοντας: «Ο Θεός είναι αγάπη. Αυτός που μένει στην αγάπη, μένει στον Θεό, και ο Θεός μένει μέσα του» (Α΄ Ιω. 4,16). Επομένως, το χάρισμα που πρέπει να καλλιεργήσουμε είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον. Και τούτο διότι για να αναπτυχθούν και να συνδυαστούν αυτές οι δύο μορφές αγάπης – προς τον Θεό και προς τον πλησίον – και, όπως ένας καλός σπόρος, να καρποφορήσουν στην ψυχή μας, η αγάπη προς τον πλησίον θα πρέπει να φωτίζεται από την πίστη προς τον Θεό∙ διαφορετικά η αγάπη προς τον πλησίον κινδυνεύει να καταντήσει μια απλή εγωιστική φιλανθρωπική δράση. Επομένως τα έργα αγάπης προς τον πλησίον χρειάζεται να συνδυάζονται με τη μελέτη του λόγου του Θεού, την προσευχή και τη συμμετοχή στα άχραντα μυστήρια, ιδιαίτερα στην κυριακάτικη θεία Λειτουργία που μας δίνει τη δύναμη που χρειαζόμαστε για την εβδομάδα που ξεκινά. Και φυσικά να ακολουθούμε τα «σήματα οδήγησης» που μας έχει κοινοποιήσει ο Θεός Πατέρας στον Δεκάλογο, ο οποίος τελειοποιήθηκε από τον Χριστό, και μας διδάσκουν το τί είναι αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον, σε συγκεκριμένες περιστάσεις και καταστάσεις. Τότε μόνον η αγάπη μπορεί να κατευθύνει στην αγιότητα την κάθε μία και το κάθε έναν από εμάς.
Αυτά τα απλά που προαναφέρθηκαν, αποτελούν και το μεγαλείο της αγιότητας: η συνάντηση με τον Τριαδικό Θεό την Κυριακή, στην αρχή και στο τέλος της ημέρας, και η εφαρμογή των προτροπών που ως «οδοδείκτες» μας έχει κοινοποιήσει ο Θεός, αυτά τα απλά γίνονται έκφραση αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον. Αυτή η αληθινή απλότητα, είναι το μεγαλείο και το βάθος της χριστιανικής ζωής, που οδηγεί στην αγιότητα, που οδηγεί στο να επαναλαμβάνουμε μαζί με τον πολιούχο μας απόστολο Παύλο «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ. Αρχιμανδρίτης Ευάγγελος Υφαντίδης
