Ενδεχομένως όλοι έχουμε εμπειρία από κάποιο γεύμα, στο οποίο είτε ήμασταν καλεσμένοι εμείς είτε είχαμε καλέσει κόσμο που επιθυμούσαμε να βρίσκεται ομοτράπεζός μας. Καί στις δύο περιπτώσεις γνωρίζουμε πολύ καλά ότι απαιτείται έξοδο και κόπος και χρόνος για μία ιδιαίτερη ετοιμασία, εφόσον πρόκειται για ιδιαίτερους καλεσμένους. Και η ιδιαιτερότητα έγκειται στα πρόσωπα είτε είναι αγαπητά και προσφιλή είτε άλλης μείζονος σημασίας που έχει σχέση με εμάς.
Οπότε εκτός από το έξοδο, τον κόπο και τον χρόνο χρειάζεται και αγάπη για την ετοιμασία του γεύματος ή του δείπνου ή της ετοιμασίας του «τραπεζιού» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Για να τιμήσουμε τους καλεσμένους στο «τραπέζι» όλα τα ετοιμάζουμε με αγάπη, έχοντας στο μυαλό μας τα πρόσωπα που θέλουμε να ευχαριστήσουμε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ίσως δεν υπολογίζουμε το έξοδο και δεν μας αγγίζει ο κόπος της ετοιμασίας. Συνήθως έτσι γίνεται και τις μεγάλες γιορτές, όπως τα γιορτινά οικογενειακά γεύματα των Χριστουγέννων, που από καιρό προσπαθούμε να οργανώσουμε. Σκεφτείτε όμως μετά από τόσο κόπο, έξοδο και αγάπη για την οργάνωση και την ετοιμασία, να μην προσέλθει ούτε ένας από όλους αυτούς που θεωρούμε αγαπητά και προσφιλή πρόσωπα. Όλα να τα έχουμε τακτοποιημένα και το τραπέζι να παραμένει άδειο. Όλοι να βρίσκουν προφάσεις και δικαιολογίες ώστε να αποφύγουν την υποχρέωση να βρίσκονται ομοτράπεζοι στην «αγάπη» μας. Πώς θα αισθανόμασταν; Τι σκέψεις θα περνούσαν από το μυαλό μας; Πώς θα νιώθαμε;
Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής ο Θεός έχει ετοιμάσει ένα δείπνο, στο οποίο έχει γίνει ο Ίδιος θυσία για να γευτούμε από την ουράνιο τροφή που απλόχερα μας δίδει. Έχει ετοιμάσει το δείπνο που κάθισε με τους μαθητές του ομοτράπεζος και τους μίλησε για την αγάπη. Σε αυτό το δείπνο είμαστε όλοι εκλεκτοί καλεσμένοι Του με ειδικό προσκλητήριο, ώστε να δοθεί ακόμη περισσότερη επισημότητα στην προσωπικότητα του καθένα από εμάς. Εμείς όμως βρίσκουμε προφάσεις και δικαιολογίες να αποφύγουμε το «Μυστικό Τραπέζι». Άλλοι προβάλλουμε επαγγελματικές και άλλοι οικογενειακές υποχρεώσεις.
Αν νιώθαμε προσβεβλημένοι, πληγωμένοι, απογοητευμένοι ή ακόμη και απόλυτα εκνευρισμένοι από όλους τους καλεσμένους μας που θυσιάσαμε χρόνο, κόπο και χρήματα για ένα δείπνο που τελικά δεν προσήλθε ούτε ένας από αυτούς που με τόση αγάπη περιμέναμε, άραγε πώς να νιώθει ο Θεός που του ανταποδίδουμε ακριβώς το ίδιο στο «Τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας»;
Βέβαια ο Θεός είναι απαθής. Δεν θα θυμώσει αν εμείς απαξιούμε να είμαστε ομοτράπεζοί Του. Εμείς επιλέγουμε ελεύθερα το αν θα είμαστε οι επίσημοι και εκλεκτοί καλεσμένοι του δείπνου. Εκείνος βρίσκεται πάντα εκεί, στο ίδιο σημείο στο ίδιο ακριβώς μέρος ακλόνητος και αμετακίνητος να μας καλεί. Το αν θα αξιωθούμε ομοτράπεζοι της αγάπης Του είναι πάντα στο «χέρι μας». Να γνωρίζουμε ότι πάντα θα βρεθεί κάποιος άλλος να πάρει τη θέση μας στο επίσημο αυτό δείπνο. Θα ήταν λάθος από μέρους μας να χάσουμε την ευκαιρία που μας δίνει κάθε μέρα ο Θεός.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ. Αρχιμανδρίτης Χερουβίμ Γούπας
