γράφει ο
Αποστόλης Μπαμπατζίκος
O Παύλος Δερμιτζάκης στο ντεμπούτο του στον πάγκο της ΑΕ Λάρισας, πήρε τη νίκη με 1-0 απέναντι στον Ηρακλή, όμως στη συνέχεια παραιτήθηκε, καθώς οι οπαδοί της ίδιας της ομάδας που προπονούσε έβριζαν τον ίδιο και τη νεκρή μητέρα του.
Ο “λόγος” που έβριζαν τον Παύλο Δερμιτζάκη δεν έχει διευκρινιστεί. Όμως δεν υπάρχει κανένας οπαδικός ή άλλος λόγος για να βρίζεις έναν άνθρωπο και την οικογένεια του.
Ο κ. Δερμιτζάκης δήλωσε
“Ήρθα στη Λάρισα για να μονιάσω και όχι να διχάσω. Δέχομαι τα πάντα, γιατί ξέρω τη δουλειά μου. Έχω μάθει στην κρίση, στον αγώνα, σε αυτό έχω μάθει στην καριέρα μου.
Η οικογένειά μου ορφάνεψε από πατέρα όταν ήμουν 13 ετών. Ορφάνεψα από μητέρα όταν ήμουν 35. Ποτέ δεν έχουν βρίσει τη μάνα μου. Ποτέ. Όλα τα δέχομαι, αλλά αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί δεν το αξίζω. Δεν έχω προκαλέσει κανέναν δεν έχω κάνει κάτι, τουναντίον. Γι' αυτό το λόγο επειδή δεν είμαι διατεθειμένος να τραβάω αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να το τραβήξει κανένας. Θα μιλήσω με τον πρόεδρο και ο σκοπός μου είναι να παραιτηθώ”.
Ο Παύλος Δερμιτζάκης θα μιλήσει με τη διοίκηση που εξέδωσε ανακοίνωση για να τον στηρίξει και θα αποφασίσει τι θα κάνει, όμως η πρώτη αντίδραση του δείχνει το δρόμο.
Ποιον δρόμο; Ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανοχή σε τέτοιες καταστάσεις. Πρέπει να μπει ένα τέλος στην ασυλία που υπάρχει στο γήπεδο και ο καθένας να βρίζει χυδαία όποιον θέλει. Αν βρίσει ένας άνθρωπος έναν άλλον στο δρόμο, το θύμα μπορεί να κινηθεί νομικά, στο γήπεδο όμως αν βρίσεις είναι όλα καλά, κάνεις ότι θες, χωρίς να υπάρχει τιμωρία. Υπάρχει ανομία και είσαι ελεύθερος να χυδαιολογείς.
Στο γήπεδο υπάρχει εδώ και δεκαετίες η νοοτροπία του να βρίζεις ελεύθερα, το περνά η μία γενιά στην επόμενη και αυτό δεν σταματά. Θεωρείται φυσιολογικό να βρίζεις κάποιον, να πετάς μπουκάλι σε κάποιον επειδή φοράει άλλα χρώματα στη φανέλα του. Θεωρείται φυσιολογικό να μισείς κάποιον επειδή δεν εκπροσωπεί τον σύλλογο που έτυχε να υποστηρίζεις.
Οι ποινές για εξύβριση που υπάρχουν πρέπει να εφαρμοστούν και για την εξύβριση στα γήπεδα. Πρέπει έρθουν τιμωρίες έτσι ώστε να αλλάξει η νοοτροπία. Βέβαια η αλλαγή, η μεγάλη αλλαγή θα γίνει με αλλαγές στην παιδεία μας γενικότερα.
Όταν μισείς έναν άνθρωπο δεν έχεις σχέση με τον αθλητισμό, δεν είσαι οπαδός, ούτε φυσικά φίλαθλος, είσαι ειδωλολάτρης. Δούλος ενός συμβόλου και ενός χρώματος που σε οδηγούν να θεωρείς τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου κατώτερο από αυτό το σύμβολο, το είδωλο. Μα ποιος άνθρωπος είναι κατώτερος από ένα χρώμα, από ένα έμβλημα, ποιος;
Αν τον μισείς, όποιον και αν μισείς, τότε δυστυχώς έχεις χάσει την ουσία και έχεις δουλοποιηθεί. Ο αθλητισμός είναι ψυχαγωγία, είναι χαρά. Είναι και λύπη ναι, όταν χάνει η ομάδα σου λυπάσαι, επειδή αγαπάς την ομάδα σου.
Όμως επειδή αγαπάς δεν σημαίνει ότι πρέπει να μισείς τον αντίπαλο. Άλλο το να μην συμπαθείς κάποιον, να μην σου αρέσει κάποιος ή κάτι και άλλο να τον μισείς και να τον βρίζεις, η διαφορά είναι χαοτική.
Όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν μία πορεία. Αντιπάθεια, θυμός, μίσος, βρισιές, ξύλο, σύρραξη, δολοφονία. Η βία στα γήπεδα δεν θα σταματήσει μόνο με αυστηρά μέτρα και τιμωρίες (αυτά χρειάζονται πολύ εννοείται), αλλά θα σταματήσει εντελώς και θα εξαφανιστεί όταν ξεριζώσεις τις ρίζες της.
Οι ρίζες της είναι η κανονικότητα που υπάρχει να μισείς και να βρίζεις τον αντίπαλο. Έχει νομιμοποιηθεί η προσβολή και η εξύβριση στην κερκίδα στο γήπεδο, είναι ένα με την “ύπαρξη” της. Αν δεν αλλάξει αυτό, δεν θα εξαφανιστεί και η βία.
Ο Παύλος Δερμιτζάκης δεν δέχεται να βρίζουν την οικογένεια του και δείχνει το δρόμο της σωστής νοοτροπίας. Δεν πρέπει κανείς φίλαθλος, προπονητής και ποδοσφαιριστής να δέχεται να τον βρίζουν, πρέπει να υπάρχει αντίδραση και μέτρα έτσι ώστε να μην γίνεται.
Άραγε όταν δουλεύεις στο γραφείο, στην οικοδομή, στο δρόμο, σε super market, σε ένα κατάστημα ρούχων ή λαχανικών και έρθουν κάποιοι και σε βρίζουν για μία ώρα θα γίνει κάτι; Θα υπάρξει αντίδραση; Δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά κάτι θα γίνει. Εε στο γήπεδο δεν γίνεται τίποτα. Οι επαγγελματίες εκεί βρίζονται συνέχεια. Απλά το δεχόμαστε όλοι σαν κανονικότητα, σαν κάτι φυσιολογικό.
Με αυτή τη νοοτροπία το δεχόμαστε και σαν σωστό. Αν δεν αλλάζεις κάτι για δεκαετίες σημαίνει ότι δεν βλέπεις κάτι λάθος σε αυτό.
Μα ξέρω σε αδίκησε ο διαιτητής, αυτός ο προπονητής προκάλεσε, ξέρω έχεις δικαιολογία, δεν κάνεις λάθη εσύ. Άλλωστε αν η ομάδα σου χάσει ένα ματς ή ένα κύπελλο είναι πιο σημαντικό γεγονός από το θάνατο της μητέρας του προπονητή ή του διαιτητή; Έτσι δεν είναι; Αυτό δεν λες;
Ένα σύμβολο που έφτιαξαν άνθρωποι είναι τόσο σημαντικό που σε κάνει να επιτίθεσαι στον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι τόσο σημαντικό το σύμβολο σου εε; Έτσι δεν είναι; Μήπως τελικά το ειδωλολάτρης δεν είναι τόσο μακριά από αυτή την κατάσταση;
Αν σου αρέσει να μισείς, τότε λυπάμαι. Αλλά οι σωστά σκεπτόμενοι άνθρωποι, που αγαπούν τον αθλητισμό, πρέπει να προσπαθήσουν να αλλάξουν νοοτροπία. Και αν μου πεις μα τι να κάνω; Να πω σε όλους στο γήπεδο να μην βρίζουν; Μην το λες σε όλους εντάξει. Αλλά όταν ξαναπάς πες το στον… εαυτό σου. Αν σταματήσεις να το κάνεις εσύ, ήδη κάτι άλλαξε προς το καλύτερο…
