γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Σήμερα, 1η Ιουνίου 2023, μού ήρθε ένα μήνυμα από κάποιον Δημήτρη, ΑΜΕΑ, που μού ζητάει την υποστήριξή μου, με μια υπογραφή στο ΑVΑΑΖ, μέσω του mail μου, γιατί ταλαιπωρείται, όταν ταξιδεύει με Φέρυ Μποτ.
Πάντα κάθεται μέσα στο αυτοκίνητο, στο γκαράζ και, φυσικά, δεν μπορεί να απολαύσει την διαδρομή, που την απολαμβάνουν όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες, φωτογραφίζοντας και… ταΐζοντας τους γλάρους.
Το χειρότερο, όμως είναι, πως καταπίνει μπόλικα καυσαέρια και σκάει στη ζέστη. Χωρίς καμιά σκέψη υπέγραψα. Ο καημένος ο Δημητράκης!!!
Ο γράφων έχει μια συνομήλική ξαδερφούλα (τώρα πέρασε τα 80), που και αυτή, μετά από εγκεφαλικό, έγινε ΑΜΕΑ. Έχει ταξιδέψει ουκ ολίγες φορές Κεραμωτή Θάσο και Καβάλα Θάσο.
Μία δύο φορές, έτυχε να είμαι στην παρέα της. Σαν τον άγνωστό μου Δημήτρη και αυτή, κάθεται πάντα στο αυτοκίνητο και…απολαμβάνει αυτά που απολαμβάνει και ο Δημήτρης.
Πόσοι συνάνθρωποί μας, άραγε, έχουν αυτή την τύχη; Φαντάζομαι πολλοί. Σήμερα, την ίδια ημερομηνία που γράφω παραπάνω, διαβάζω στην εφημερίδα «ΘΡΑΚΗ» (30 Μαΐου τ.ε.) ότι υπογράφηκε η σύμβαση για την επισκευή του Δικαστικού Μεγάρου Δράμας και, μέσα σε όλα αυτά που πρέπει να επισκευαστούν, θα γίνουν και δύο μεταλλικές ράμπες για ΑΜΕΑ.
Πολύ σωστά. Εδώ δεν μπορεί να υπογράψουν άλλοι, αλλά ευτυχώς υπέγραψαν οι αρμόδιοι.
Έχει κάποια χρονάκια, σε μια πόλη (όνομα και μη χωριό), νόμιζα πως στάθηκα τυχερός, γιατί μέσα σε μια θάλασσα από αυτοκίνητα βρήκα και πάρκαρα… όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητό μου, είδα ένα χαρτάκι που με προσκαλούσε ευγενικά να πληρώσω ογδόντα (80) ευρώ, γιατί πάρκαρα σε ράμπα ΑΜΕΑ… Καλά να μού κάνουν σκέφτηκα και από τότε έβαλα μυαλό.
Με αφορμή το μήνυμα του Δημήτρη, σήμερα και με αυτό που διάβασα στην εφημερίδα, για τις ράμπες στο Δικαστικό Μέγαρο της Δράμας, κάνω την παρακάτω σκέψη, ίσως και πρόταση: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΑ; Τόσο πολύ θα τους κοστίσει; Δεν πιστεύω να…βουλιάξουν τα καράβια τους, εάν τοποθετήσουν από ένα, τι δεν ξέρω, δεν είμαι μηχανικός, έστω σε ένα Φέρυ Μποτ κάθε εταιρεία.
Αν γνωρίζει ο άνθρωπος που έχει πρόβλημα, ότι υπάρχει δυνατότητα να ανέβει και αυτός κανονικά στο πλοίο, με το τάδε δρομολόγιο, πιστεύω πως θα προσαρμοστεί και θα ανακουφιστεί.
Δυστυχώς, λέω και πάλι, ανήκω στους πολίτες που δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα, για να υπογράψω μια τέτοια σύμβαση.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί, που και αρμοδιότητα έχουν και δύναμη να το κάνουν. Ένα ασανσέρ κάθε εταιρεία. Αυτά. Και δεν είναι μόνο οι καθηλωμένοι στα καροτσάκια. Υπάρχουν και γεροντάκια…
