γράφει ο
Μάριος Διονέλλης
Διορισμός στο δημόσιο, σύνταξη για πάντα, διαγραφή χρεών σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία, ακόμα και χάρισμα δανείων, απαλλαγή από φόρους κτλ. Περίπου όσα ονειρεύεται ο μέσος Έλληνας δίνονται ως αντίδωρο για κάθε χαμένη ζωή.
Και αν δεν ήταν οι εκλογές; Και γιατί δεν πήραν τα ίδια “αντίδωρα” τα θύματα της πανδημίας, ειδικά εκείνοι που πέθαναν επειδή το κράτος δεν τους παρείχε ΜΕΘ; Και τα θύματα από τις κακοκαιρίες και αυτοί δεν άξιζαν;
Και μόνο που βγάζουμε τις ζυγαριές σημαίνει πως εκείνος που τα σκέφτηκε αυτά τα μέτρα πέτυχε τον σκοπό του. Από την άλλη θα είναι πάντα βασανιστικό το ερώτημα: Εσύ τι θα έκανες στη θέση του;
